07

Langzaam maar zeker beweegt de blonde jongen zich in onze richting. Voor het eerst zie ik hem zijn mobiel in zijn zak steken. Kort lacht hij naar een meisje dat langs hem loopt. Ik voel een lichte steek in mijn buik. ‘Hi guys.’, begroet Luke ons. ‘Lukey!’ Calum begroet hem enthousiast. ‘Hoe vond jij scheikunde?’ ‘Ik vond hem wel te doen, alleen vraag 14 vond ik echt lastig.’ Vol verwondering volg ik het gesprek tussen Calum en Luke. Het is voor het eerst dat ik Luke zoveel hoor praten. Zijn stem lijkt me te betoveren. Zo laag, bijna zwoel. Al snel word ik uit mijn trans gehaald door de schelle stem van Ashton, die weer hard door de kantine klinkt. ‘Wisten jullie trouwens dat Ali een super goede muzieksmaak heeft?’ Direct lijken de jongen geïnteresseerd. Ik noem de bands die ik in de bus ook al aan Ashton verteld heb. Calum en Michael knikken goedkeurend. Alleen Lukes reactie kan ik weer niet helemaal plaatsen. Hij lijkt tevreden te zijn, maar hij laat dat niet echt merken. Zijn emoties zijn niet op zijn gezicht af te lezen. De andere jongens lijken het niet te merken en beginnen al snel weer een ander gesprek. Meer dan de helft van de onderwerpen waarover ze praten, kan ik niet plaatsen. Het gesprek is voor mij dan ook lastig te volgen. Gelukkig krijg ik af en toe een bemoedigende glimlach van Calum of Ashton.
Als de bel gaat staan de jongens snel op. Ze knikken even naar elkaar en verdwijnen dan elk in een andere richting. Zo te zien moet ik nog veel gebruiken leren. Ik begrijp niet veel van wat er elke dag aan deze tafel gebeurd. Zelf moet ik naar het dramalokaal. Ik weet toevallig dat dit lokaal vlak naast het gymnastieklokaal is en daar heb ik gisteren les gehad. Snel loop ik richting de westkant van het gebouw. Twee stappen voor mij loopt Luke. Hij lijkt precies dezelfde richting op te bewegen als ik. Aarzelend ga ik naast hem lopen. Even kijkt hij op. Dan richt hij zich weer op zijn mobiel. ‘Heb je ook dramaklas?’ Ik ben verbaasd. Verbaasd dat hij mij opmerkt en zelfs tegen mij praat. ‘Ja.’, krijg ik er nog net uit. ‘Leuk.’, mompelt Luke terug. Het is ongemakkelijk stil. Snel probeer ik in mijn hoofd een vraag te creëren. ‘Jij zit toch in de 12de klas?’ Luke knikt lichtjes. ‘Waarom hebben wij dan samen drama?’ ‘Omdat de 11de en de 12de tijd samen drama hebben, anders hebben ze niet genoeg spelers voor het eindstuk.’ Dat klinkt logisch. ‘Heb je ook muziek?’ Nogmaals ben ik verbaasd. Luke lijkt zelfs nog een beetje interesse in mij te tonen ook. ‘Nee, ik heb geen muziek.’ Ik moet er niet aan denken. Ik vind muziek super, maar ik vind het al eng om op het podium te staan met drama, laat staan met muziek! ‘Jammer, muziek is erg leuk.’ Weer een stilte. Deze keer blijft het stil totdat we bij het lokaal aankomen. Enthousiast worden we begroet door een lerares en een leraar. Mevrouw Brooks en meneer Williams stellen zich vrolijk aan mij voor. Ze komen erg warm en vriendelijk op mij over. Eventjes voel ik me erg thuis op deze school.
Ik neem plaats naast een blond meisje en pak mijn schriftje uit mijn tas. De ogen van het meisje branden op mijn schouder. Ik kijk opzij en verwacht dat ze dan weer weg zal kijken, maar dat doet ze niet. Ze blijft me bekijken en steekt haar hand naar voren. ‘Ik ben Joyce’, zegt ze. Verlegen pak ik hand en stel mezelf voor. ‘Alice Chamberlain.’ ‘Mooie achternaam.’ ‘Eh, dankje?’ Joyce lacht. ‘Mijn achter naam is Smith. Dat is saai en gebruikelijk. Chamberlain klinkt tenminste nog bijzonder.’ Ik grinnik zachtjes. ‘Ja, let maar niet op mij hoor. Ik ben gestoord en zeg altijd alles wat in mij opkomt. Daarom ben ik ook niet zo geliefd bij de ‘populairen’ hier op school. Ze kunnen er niet tegen als ik ze eerlijk de waarheid over hun persoonlijkheden vertel.’ Lachend staar ik naar het vrolijke kleine meisje. ‘Welk jaar zit je?’, vraag ik. ‘Ik zit in de 11de, maar ik ga niet naar de 12de hierna. Ik vind het 11de jaar goed zat. Ik kan daarmee de verpleegkunde-opleiding doen en dat is wat ik wil.’ Vol verwondering bekijk ik het meisje nog eens goed. Ze heeft stijl blond haar tot haar schouders en lieve blauwe ogen. Ze oogt heel liefelijk, maar haar karakter is zelfverzekerd en vastberaden: totaal het tegenovergestelde van mijn karakter, maar op één of andere manier mag ik haar wel. Ze is stoer en lijkt erg tevreden. Helaas hebben we niet veel tijd om te kletsen: mevrouw Brooks begint met de uitleg. Ik vind het verhaal lastig te volgen, omdat er aardig wat rumoer in de klas is. Iedereen fluistert met elkaar en daardoor bereikt de uitleg me niet goed. Het enige wat ik versta is dat we in groepjes verdeeld gaan worden en dat we iets met Shakespeares stukken moeten doen. Meneer Williams loopt door het klaslokaal en deelt briefjes uit, terwijl mevrouw Brooks uitlegt wat de bedoeling is van die briefjes. ‘Op je briefje staat een toneelstuk geschreven door Shakespeare. Zoek degenen die hetzelfde stuk op hun briefje hebben staan en vorm een groep. Dan mogen jullie aan de slag met de opdracht.’ Met een vriendelijke glimlach van mijn leraar krijg ik een briefje aangereikt. Stilletjes vouw ik het open en lees de woorden die erop geschreven staan.

Shakespeare's Romeo and Juliet.
Good luck! (:

‘Wat heb jij?’, vraagt Joyce mij enthousiast. ‘Romeo en Julia.’, antwoord ik een stuk rustiger. ‘Omg! Ik ook. Dan zitten we samen in een groepje. Hoe cool is dat?’ Gelijk voel ik dat er een grote druk van mijn schouders afvalt. Ik ken iemand in mijn groepje. Ik ben niet alleen. Ik hoef niet alleen allemaal nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb in ieder geval Joyce en zij lijkt me erg aardig. ‘Kom’, vrolijk trekt Joyce me van mijn stoel of en loopt naar het midden van de zaal. Ze vraagt aan iedereen welk stuk zij op hun briefje hebben staan. Uiteindelijk eindigen we in een groepje met 10 leerlingen: Mary, Sofia, Thomas, Hailey, Max, Jack, Lynn, Joyce, ik en Luke…


#5SOSFact Calum would turn gay for Kellin Quinn.

Vertellen jullie me alsjeblieft wat je van het verhaal vindt? Ik houd van jullie reacties en wil graag weten of het niet te saai wordt.
Liefs,
Sas.