Verhaal

Ik ken een baby die ondergewicht had maar als kleuter te zwaar was. Ze werd vanaf groep 1 gepest door haar klasgenootjes en uitgelachen om haar gewicht. Leeftijdgenootjes noemde haar dik en lelijk. Dit meisje is gepest tot groep 8 en toen ze dacht dat het op de nieuwe school over zou gaan had ze het helaas ook mis. Het pesten stopte niet, nee het werd alleen maar erger. Iedere dag kwam ze met tegenzin naar school, tegenzin omdat ze die vreselijke pestkoppen weer tegen zou komen, tegenzin omdat ze wist dat de dag pijn ging doen. Zowel lichamelijk als geestelijk. Iedere dag werd ze uitgelachen en uitgescholden. Ze werd geduwd en aan haar haren getrokken. Leraren lieten het gebeuren en deden er niks aan. Het meisje moest maar uit de buurt blijven van de pestkoppen dan zou er niks aan de hand zijn. Het meisje volgde het advies op en bleef aan de andere kant van het plein. Als de pestkoppen aan de ene kant op de wipwap zaten ging het meisje aan de andere kant op de schommel zitten om ze te ontlopen. Helaas merkte de pestkoppen dit snel genoeg en zochten het meisje op. Ze bleven doorgaan en het meisje duwde soms terug of trok aan de haren van anderen die dat bij haar ook deden. Leraren luisterde maar naar 1 kant van het verhaal en het meisje kreeg altijd op haar donder voor haar zogenaamde slechte gedrag. In de klas werd ze onder de tafel geschopt door andere meisjes of geslagen met een liniaal door jongens uit de klas. Het pesten hield niet op en iedere dag kwam het meisje verdrietig thuis. Het meisje verborg haar gevoelens voor haar ouders want die mochten niks weten. Na een aantal jaar bleef het nog steeds doorgaan en het meisje huilde zichzelf ieder avond in slaap. Op een dag besloot ze het aan haar ouders te vertellen en een dag later ging ze samen met haar ouders naar school om te praten over de situatie. In het bestuur van school kwam ze iemand tegen die ze kende, het was de moeder van de ergste pestkop die het hardst ontkende dat haar dochter iemand pijn zou doen. Na het weekeind kwam het meisje met goede hoop naar school maar helaas was dat niet genoeg. De pestkoppen hadden gehoord van de actie die ze ondernomen had en het pesten werd erger en erger. Nooit had het meisje vrienden, niemand die aardig tegen haar deed of waarmee ze kon spelen. Het meisje zat altijd verstopt op het schoolplein in de hoop dat ze een dag vergeten werd. Helaas was dat nooit het geval. Iedere dag ging het pesten door. Het werd zelfs zo erg in groep 6 dat ze meerdere keren naar het ziekenhuis moest voor hechtingen en dergelijke. De ouders van het meisje dachten dat het pesten opgehouden was dus iedere keer als het meisje iets had moest ze een smoes verzinnen voor haar ouders. Na een tijd wisten de ouders dat het pesten helemaal niet gestopt was en lieten haar naar een andere school gaan. Groep 6 heeft ze nog afgemaakt maar daarna ging ze weg op die school. Weg met de hoop nooit meer gepest te worden en een nieuwe start te kunnen maken. Ze probeerde zo vriendelijk mogelijk te doen op de nieuwe school maar omdat ze zo gepest was durfde ze niks te zeggen en was ze zelfs een beetje bang om met leeftijdgenootjes om te gaan. Mensen uit haar nieuwe klas maakte daar misbruik van en het pesten begon weer. In het begin had het meisje een paar vrienden maar omdat de nieuwe pestkoppen het meisje raar vonden bleven die nieuwe vrienden na een tijdje ook uit de buurt van het meisje. Het meisje werd bevooroordeeld door iedereen maar liet thuis niet merken dat ze weer gepest werd. Ze deed alsof er niks aan de hand was maar huilde zichzelf nog steeds iedere avond in slaap. Groep 7 en 8 gingen niet snel voorbij. Hoewel het pesten minder was als op haar oude school verloor het meisje steeds meer zelfvertrouwen en eigenwaarden. Ze begon dingen die de pestkoppen zeiden te geloven. Ze vond zichzelf dik en lelijk, ze vond zichzelf nutteloos en vroeg zich af waarom ze bestond. Een leraar had door wat er aan de hand was en vertelde het aan de ouders van het meisjes. Samen hielpen ze het meisje met verschillende sofa-trainingen en andere trainingen om het eigenwaarden en zelfvertrouwen terug te krijgen maar niks werkte. Het meisje ging in groep 7 naar een kinderpsycholoog maar ook dat werkte niet. Het meisje heeft een half jaar in therapie gezeten maar is gestopt toen het niet werkte. Toen ze eindelijk klaar was met die school hoopte ze opnieuw een nieuwe start te kunnen maken op de middelbare school. Niks was minder waar, op haar nieuwe school kwam ze de oude pestkoppen weer tegen. Ze had dit keer wel een klein groepje vrienden gemaakt maar er waren nog steeds veel pesterijen. Na 4 moeizame jaren was ze ook eindelijk klaar met die school en ging ze een paardenschool in Deurne doen. Ze wou expres wat verder weg zodat ze zeker geen bekende tegen zou komen. In de zomervakantie ging ze werken bij een winkel om wat meer geld te verdienen. Op een avond ging ze met een van haar weinige vriendinnen naar de kermis. Die vriendin had 2 jongens uitgenodigd, haar vriend en een kennis daarvan. Het meisje werd vrienden met allebei de jongens maar voelde zich niet echt op haar gemak die avond. De vriendin van dat meisje werd op een avond in de week later gedumpt door haar vriend omdat ze te vaak ruzie hadden en het meisje ging op de brommer naar haar vriendin toe om haar te troosten. Ze kwam bij haar vriendin aan en werd meteen uitgescholden en weg geduwd. Sinds die dag heeft ze nooit meer iets van haar vriendin gehoord. Ze bleef wel contact houden met de ex van haar vriendin die ook een goede vriend van haar was geworden intussen. Een paar maanden later merkte ze dat ze verliefd was op de jongen en ging ze iets leuks doen met hem. Van het een kwam het ander en de jongen vertelde het meisje dat hij ook verliefd op haar was. Ze kregen een relatie. In die relatie kreeg het meisje steeds meer zekerheid en ging met goede hoop een nieuw schooljaar op een nieuwe school tegemoet. Mensen vonden het meisje in het begin maar een raar en stil meisje maar een klein groepje meisjes besloot het meisje een kans te geven en het meisje kwam langzaam dag voor dag uit haar schelp en liet steeds meer van de echte haar zien. Bijna een jaar later is het een vrolijk en spontaan meisje met vele vrienden maar het pesten heeft voor altijd diepe littekens achtergelaten zowel van het lichamelijk pesten op haar huid als in haar hart. Ze praat nooit over het pesten, alleen haar vriend weet het hele verhaal, en nu zit ze achter de computer het verhaal uit te typen in de hoop dat ze hiermee een stukje pijn en leed uit haar hart kan halen. Ik ben dat meisje en dit is mijn verhaal. Ik hoop dat ik mensen hiermee duidelijk kan maken hoeveel pijn je iemand kan doen met treiteren of pestgedrag. Want die littekens die ik heb zullen nooit meer weg gaan en er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk.