H9: Wow!

Tom is iets van plan, ik weet het zeker. Na een kwartiertje ga ik naar mijn kamer.
’s Avonds wordt ik door Tom geroepen voor het eten. Simone is de komende twee dagen niet thuis, dus we bestellen pizza. Na het eten gaat Bill meteen naar boven. Ik blijf nog even zitten met Tom. Dan zegt hij ‘Kom eens mee, ik wil je wat laten zien’ Hij heeft weer die rare blik in zijn ogen. We lopen naar boven. Opeens staat hij stil voor de kamer van Bill. ‘Wat wil je gaan doen bij B…’ Terwijl ik dat zeg heeft Tom de deur open gedaan, mij naar binnen geduwd, de deur weer dichtgedaan en opslot gedraaid. ‘Tom, laat me hieruit, ik wil hier niet zijn!!’ roep ik, op de deur bonkend. Als er niks gebeurd draai ik me om en laat me verslagen tegen de deur naar beneden zakken. Dan pas zie ik Bill verbaast naar mij kijken. Hij loopt boos naar de deur toe en roept ‘Tom, jij lul, laat ons hieruit!!’ Vanaf de andere kant horen we: ‘Ik zal jullie hieruit laten als jullie eindelijk normaal tegen elkaar kunnen doen. Als het te lang duurt, er staat ergens daar een koelkast met eten en drinken. Zolang jullie niet normaal doen, blijven jullie daar.’ Hij loopt de trap weer af. Ik kijk Bill zijn kamer rond. De laatste keer dat ik hier was, was alles opgeruimd. Nu liggen er overal blaadjes die Bill snel bij elkaar veegt en op een stapeltje legt. Als ik er een wil pakken, pakt Bill mijn pols vast. ‘Niet doen’ zegt hij, nog steeds boos. Al weet ik nu niet of dat door mij komt of doordat Tom ons heeft opgesloten. Het is al tien uur en we hebben allebei al de hele tijd niks gezegd. ‘Waar moet ik eigenlijk slapen?’ vraag ik. ‘Boeit me niet, maar niet in mijn bed.’ ‘Uhm… Heb je dan een deken ofzo?’ Hij zucht. ‘Daar in die kast ligt nog een deken en je kan in de zitzak liggen. Ik ga slapen’ Ik pak de deken en leg me in de zitzak. Het ligt niet geweldig, maar er zitten toch teveel gedachtes in mijn hoofd om te kunnen slapen. Ik lig volgens mij al een uur wakker en ben nog klaarwakker. Ik zie dat Bill ligt te slapen. Zoo schattig! Oke, niet zo gaan denken Lisa, hij haat je. Ik weet dat hij heeft gezegd dat ik het niet mocht pakken, maar ik ben te nieuwsgierig. Het is zomer, dus ik kan makkelijk nog lezen met het beetje licht dat naar binnen valt. Ik pak een van de blaadjes en ga gemakkelijk zitten.
Het is met vulpen geschreven in een mooi en sierlijk handschrift. Ik begin te lezen.


"In Your Shadow"

I hate my life,
I can't sit still for
One more single day

I've been here waiting for,
Something to live and die for
Let's run and hide

Out of touch, out of time
Just get lost without a sign
As long as you stand by my side,

In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
Shine.

You see my soul,
I'm a nightmare.
I'm out of control,
I'm crashing,
Into the dark, into the blue,
Into the world of our cocoon.

You're the sun and I'm the moon

In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
Shine

Don't let go-oh, oh, oh no
don't you know?!

In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
Shine!
Shine!
Shine!

In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
Shine!
Shine!
Shine!

In your shadow I can shine

Wow! Ik weet echt niet wat ik hierover moet denken. Het enige wat ik weet is dat het echt heel mooi is. Ik lees het nog twee keer door. Als ik het voor de vierde keer lees, valt er midden in de tekst opeens een schaduw over het blaadje en mij heen. Het blaadje wordt uit mijn handen getrokken en met zorg weer op het stapeltje neergelegd. Daarna legt hij het in een kast. Hij richt zich weer naar mij. ‘Ik zei dat je het niet mocht lezen, dan bedoel ik ook dat je het niet mag lezen.’ Zegt een slaperige Bill tegen me. Ik zie dat hij boos probeert te kijken, maar het lukt hem niet. Misschien komt dat omdat hij net wakker is, maar misschien is het wel iets anders. Hij gaat tegen de muur aan zitten. ‘Hoe kom je aan de inspiratie?’ ‘Mijn leven.’ ‘Hoezo je leven?’ ‘Nou gewoon, wat ik meemaak en voel. Ik zorg altijd dat mijn emoties erin zitten.’ ‘Wauw’ Dan pas valt de tekst op het plafond me op: I’m the author of my own life. Unfortunately, I’m writing in pen and can’t erase my mistakes.
‘Die tekst is zo waar’ ‘Hmm?’ ‘Die tekst op je plafond’ ‘Oow.’ Dan besef ik me dat dit de eerste keer is dat hij normaal tegen me praat. Ik word toch wel nieuwsgierig. ‘Wat heb je meegemaakt dat je die tekst hebt geschreven?’ Het blijft even stil. ‘Dat vertel ik wel een andere keer.’ Het blijft weer even stil, zo’n vijf minuten. Dan vraag ik: ‘Bill?’ ‘Ja?’ ‘waarom haat je me?’ Het blijft weer even stil. Dan antwoord hij: ‘Ik haat je niet.’ ‘Waarom doe je dan zo?’ ‘…Weet ik niet.’ ‘En waarom doe je nu opeens wel normaal?’ vraagt ik zacht. ‘…Weet ik niet.’ Ik ga weer liggen. Na een tijdje hoor ik een heel zachte ‘Sorry. …Sorry dat ik zo doe.’ ‘Het spijt mij ook dat ik zo terug deed.’ ‘Alsjeblieft, jij hoeft geen sorry te zeggen, dan voel ik me nog slechter.’ Het is ondertussen donker buiten en ik staar in het donker. Opeens hoor ik Bill zachtjes zingen. Eerst merk ik het niet, maar daarna herken ik de tekst van het liedje wat ik net heb gelezen. Wauw. Nu klinkt het nog mooier. Ik weet niet waarom, maar als hij klaar is met zingen rolt er een traan over mijn wang. Ook op Bill’s wang zie ik iets glinsteren. Hij gaat weer in zijn bed liggen. ‘Als je wilt mag je bij mij liggen, hoor’ ‘Dankje’ Een beetje slaperig sta ik op en loop naar Bill’s bed. Ik krijg weer die kriebels in mijn buik. Die kriebels die ik de laatste tijd kreeg als ik bij Bill in de buurt was. Die kriebels waarvan ik dacht dat dat was omdat ik bang van Bill was. Bang voor zijn reactie. Bill ligt op zijn zij met zijn rug naar de muur. Ik ga in zijn bed liggen met mijn rug naar Bill. Ik voel dat hij een arm om mijn middel heen slaat. ‘Sorry’ fluistert hij nog een keer. Dan val ik in een droomloze slaap.
Ik word wakker doordat ik aangestaard word. Ik moet omgedraaid zijn, want als ik mijn ogen open kijk ik recht in die mooie ogen van Bill. Ik vond die van Tom al mooi, maar deze zijn nog twintig keer mooier.