Hoofdstuk 14

‘Ik stel jouw een vraag en die moet je dan beantwoorden, net zoals ik. Leren we elkaar gelijk beter kennen.’ Draco haalde zijn schouders op. ‘Waarom niet? Begin jij maar.’ Peinzend dacht ik na. ‘Lievelingskleur en waarom?’ Vroeg ik daarom maar, aangezien ik niks beters kon verzinnen op het moment zelf. ‘Wit,’ was zijn simpele antwoord maar de reden waarom, was minder simpel. ‘Omdat wit het gene is van niets. Van het niets hoeven en niets moeten. Jij?’
‘Ook wit,’ merkte ik verbaast op. ‘Omdat het inderdaad niets is. Gewoon wit. Het geeft het gevoel van onafhankelijk zijn, je eigenweg kunnen volgen.’ Ik staarde naar een boom, tegen over me. ‘Verjaardag?’
‘Dertien Januari. Jij?’
‘Vijf Juni.’
‘Dan ben je pas jarig geweest! Gefeliciteerd maat!’ Grijnzend stompte ik hem tegen zijn schouder. Een verontwaardigde “hé!” verliet zijn mond, wat hem een klap tegen zijn achterhoofd van mij opleverde. ‘Volgende vraag graag,’ zei Draco die over zijn achterhoofd wreef.
‘Geluksgetal en waarom?’
‘Zeventien, omdat jij anders die vraag anders niet kon stellen. Jij?’
‘Goede reden. Dertien, omdat iedereen vindt dat het ongeluk brengt, moet het mij wel geluk brengen. Aangezien ik het ongeluk zelf ben vooral.’
‘Grootste droom?’ Ongemakkelijk slikte ik even, daarna haalde ik diep adem en sloot ik mijn ogen even, tegen de opwellende tranen. ‘Verkeerde vraag gesteld?’ Vroeg Draco zachtjes. Ik schudde mijn hoofd, waarna ik diep adem haalde en hem antwoord gaf. Draco had zijn arm inmiddels nog wat strakker om me heen geslagen, als steun waarschijnlijk. ‘Een tattoo laten zetten, van vogels met het woord Faith, maar die heb ik inmiddels al.’ Ik hief mijn arm op. Draco knikte. ‘Daar waren je ouders vast blij mee.’
‘Nee,’ gniffelde ik. ‘Maar dat zijn ze nooit, met wat ik dan ook doe.’ Verder hoop ik voor één keer iets goed te doen, in de ogen van mijn ouders. Ik zou ook wel een goed sing- and songwriter willen zijn, maar dat zijn nog wel onzinnige dromen. Het allerliefst, wil ik gewoon gelukkig zijn.’ Draco’s vingers streken even over mijn arm heen. ‘Ik ook,’ fluisterde hij. ‘Ik zou precies het zelfde willen, alleen een andere tattoo en ik hoef niet perse een goede sing- and songwriter te zijn.’
‘Wat zou je voor tattoo willen dan?’
‘Freedom op mijn heup, omdat ik vrij wil zijn.’
Zo gingen we een tijdje door, totdat Draco een onverwachte vraag aan me stelde.
‘Wil je een stukje zingen?’ Vroeg Draco. Ik wilde gelijk nee zeggen, maar wist eigenlijk niet waarom. ‘Als jij ook een stukje zingt.’ Draco knikte. Ik ging mijn muziekboek af in mijn hoofd, opzoek naar een juist nummer. Die ik uiteindelijk vond, al had hij hem al eerder eens gehoord.

“Be who I want to be,
It’s hardly possible.
With parents who don’t care,
As long as you are the person they want you that you are.

But I don’t want to be so,
I want my own life.
I want to be different,
I want to be me.

Cause this is me,
And I don’t want to hide it anymore.”

Het was maar een klein stukje, maar goed genoeg voor mij. Daarna peinsde Draco even, maar begon uiteindelijk ook te zingen. Het was al donker en ik staarde naar de sterren, terwijl ik naar zijn stem luisterde. Hij had een warme, hese stem. Langzaam aan werd mijn ademhaling langzamer en mijn ogen konden alleen nog maar wazige sterren onderscheiden. Langzaam sloten mijn ogen zich en ik kon ze niet meer tegenhouden. Ik hoorde Draco nog een laatste zin zingen, voordat duister me mee trok iets wat ik niet kon tegenhouden.