23. Eten

Na een tijdje zijn we bij mij thuis. Ik loop zo naar de keuken en zet de plastic tas op de keukentafel. Als ik omkijk zie ik dat Leah niet in de keuken is.
“Leah. Kom je?” zeg ik waarna ik ongeduldig op haar wacht.
Ze loopt niet op haar gemak de keuken in. Ze kijkt mij onderzoekend aan.
“Wat is er?” vraag ik als ze na een tijdje nog steeds niet ontspant.
“Mag ik hier wel zijn van je broers en zussen? Ik heb niet zo'n zin in ruzie.” zegt ze waarna ze mij twijfelend aankijkt.
Ik schiet in de lach. “Natuurlijk mag je hier zijn. Ik heb maar één regel opgelegd gekregen en die zegt niet dat jij hier niet mag komen.” zeg ik nog een beetje na lachend.
Leah kijkt mij verbaasd aan. “Wat is die ene regel dan?” vraagt Leah dan voorzichtig.
“I am forbidden to love.” zeg ik waarna ik rustig de appel verder snij en niet naar Leah kijk.
“O.” zegt Leah van haar stuk gebracht.
Na een tijdje is bijna alles gesneden en moet ik alleen nog maar het deeg maken. Dan dringt het pas tot mij door dat het eigenlijk de verkeerde volgorde is.
“Kan jij de laatste dingen nog even snijden? Dan kan ik het deeg maken.” zeg ik. Leah knikt daarop.
Snel maak ik het deeg terwijl Leah met haar ogen mij volgt.
Na een tijdje in stilte door te hebben gewerkt staat de pizza in de oven. Op de pizza zit natuurlijk tomatensaus en kaas en verder nog tonijn, appel, peer en banaan. Het klinkt niet lekker maar ik heb het vaker gemaakt en het is wel lekker.
De pizza moet nog een tijdje in de oven staan en ik dek de tafel terwijl Leah rustig een glas cola drinkt. De tafel is gedekt en de pizza moet nog twintig minuten in de oven staan als we horden dat de deur open gaat.
Brody en Nora verschijnen in de keuken. Aan beide is goed te zien dat ze hebben gehuild.
Leah kijkt geschokt naar ze en kijkt mij dan vragend aan. Maar ik laat niks blijken.
“Ik denk dat ik maar naar huis zal gaan.” zegt Leah twijfelend.
Ik knik en samen lopen we naar de hal.
“Wat is er aan de hand?” vraagt Leah.
“Iets.” zeg ik waardoor Leah mij gekwetst aankijkt.
“Kan je me morgen ophalen voor school? Misschien dat ik het dan kan vertellen.” zeg ik waardoor Leah mij geschokt aankijkt.
Ze knikt en loopt dan naar buiten.
Dan draai ik me om en loop naar de keuken. Ook Sophie en Aiden zijn daar nu, waarschijnlijk binnen gekomen door de achterdeur.
Ze draaien zich naar mij om. Brody kijkt verslagen, Aiden kijkt verward en Nora en Sophie kijken bedroefd.
“Wat heeft dit te betekenen?” vraagt Aiden.
“We moeten eten en jullie hebben geen zin in koken dus heb ik pizza gemaakt.” zeg ik waarna ik de pizza uit de over haal omdat de timer gaat.
Ik verdeel de pizza in vijf stukken en doe ze op borden. Iedereen is gaan zitten en voor iedereen zet ik een bord neer. Allemaal kijken ze er verbijsterd naar, alsof ze niet helemaal begrijpen hoe het daar gekomen is.
“Oké mensen. Ik weet het is allemaal verschrikkelijk, maar doe mij een plezier en eet. Want morgen moeten we weer naar school en dan moeten we de dag weer te zien overleven.” zeg ik waarna ik ze een voor een streng aankijk.
Ze kijken allemaal een beetje verdwaasd terug, maar ze beginnen allemaal te eten. Na een tijdje zijn de borden en glazen leeg en leunen ze allemaal achterover op hun stoel. Ik kijk er zelfvoldaan naar. Het is mij gelukt, ze zijn gaan eten.
Nora kijkt mij dankbaar aan. “Destiny, dankjewel dat je voor ons pizza gemaakt hebt. Ik had niet door dat ik zo'n honger had.” zegt ze waarna ze even naar mij glimlacht.
Brody kijkt opeens serieus. “Heb jij je envelop eigenlijk al gevonden?” vraagt hij waarna hij mij nieuwsgierig aankijkt.
Ik schud mijn hoofd. “Ik ben ook nog niet in mijn kamer geweest. Ik vond dat ik dit eerst moest doen.” zeg ik waarna ik naar de tafel kijk, geen zin in een preek omdat ik nog niet naar mijn kamer ben geweest.
Maar er volgt geen preek. Brody zucht enkel. “Ik weet dat het veel voor één dag is. Ruzie met ons en dan dit nieuws. Maar je moet weten dat het niet jou schuld is dat pap weg is gegaan. Het is waar dat Aiden dacht dat het wel jou schuld was want dat dachten we allemaal. Het spijt ons dat we dat dachten. Je zult de reden weten als je je brieven leest. Neem er je tijd voor en weet dat we voor je klaar staan.” zegt hij waarna iedereen mij schuldbewust aankijkt.
Ik knik enkel. Dit is het moment dat ik naar mijn kamer moet gaan en de brieven voor mij moet gaan lezen.