Try To Catch My Lovebug. 78

*NickPov
Je komt aan op het station. Je loopt door de deuren en wordt overspoelt door alle mensen. Het is super druk.
Je door de menigte te rennen zonder ze teveel te raken met je wilde bewegingen en je gitaar op je rug. Je zoekt een groot bord waar alle vertrek tijden op staan. Tot je opluchting zie je dat de trein naar San Diego nog niet aangekomen is. Snel ren je naar het juiste perron, in de hoop June daar te vinden.
Op het perron is het ook druk. Er staan mensen die wachten op anderen. En mensen die klaar zijn voor vertrek.
Je wilt dat jij er net ook had gestaan om haar van de trein te halen. Ze is helemaal uit Spanje naar jou gekomen. Misschien heeft ze ruzie gehad met Luke. Misschien wil ze alleen maar bij jou uithuilen en niet meer. Dan kun je haar toch niet overvallen met de boodschap dat jij al die tijd heimelijk verliefd op haar bent?
Je ziet mensen ongeduldig staan wachten. Hun jas over hun arm hangend, tas tussen de benen geklemd. Op de bankjes zitten mensen in tijdschriften te lezen. Je schrikt als je ziet dat dat het tijdschrift is waar jouw interview instaat. Je hoopt dat ze het niet heeft gelezen. Of juist wel.
‘Heeft u een meisje gezien? Lang bruin haar, even groot als mij, stralende ogen,’vraag je aan een paar mensen.
‘Jongeman, vele meisjes zien er zo uit. Kun je iets duidelijker zijn?’
Je zucht en loopt weer verder. Je zoekt het hele perron af maar vindt haar niet.
Je loopt weer terug naar de grote ontvangst hal, maar je ziet nergens June. Je zet je gitaar tegen het bankje en klimt erop om over de mensenmassa heen te kijken, maar geen June.
Het enige wat op dat moment je gedachten binnen dringt is de tekst van jullie liedje ‘Sorry’.
‘I can't make it alive on my own
But If you have to go
Then please girl
Just leave me alone
Cause I don't wanna see
You and me going our separate ways
I'm begging you to stay
If it isn't too late.’
Verloren loop je het station weer uit. Waar zou ze dan zijn? Waar kun je haar vinden? Je hoopt dat er niets ergs is gebeurd of dat ze geen verkeerde dingen doet.
Opeens denk je aan het park. Misschien is ze in het park, bij het water, bij een fontein. Je trekt aan de band die je gitaar op je rug houdt en direct te lopen.

*JunePov
Je gedachten blijven ronddraaien. Als een tol spinnen ze rond en rond. Ze gaan alles duizend keer bij langs, maar je snapt het niet. Waarom heeft Nick nooit iets gezegd?
Je staart voor je uit, over het water. Het water lijkt zacht en koel. Als een plucheknuffel die je wang strijkt als jij troost nodig hebt.
Je staat op en laat je koffer tegen het bankje staan. Je loopt naar het water en zakt op je hurken bij de rand.
Eigenlijk heb je zin om je handen er tot je oksel in te steken. Om dan je evenwicht te verliezen en er voorover in te rollen. Met de zwaartekracht spelen onder water. Tuimelen en bellen blazen. Om het water te voelen in je ooghoeken als je weer boven water komt.
Je duwt met je vingertoppen op het water oppervlak. Direct schieten je gedachten naar de middag in het bos. Dat Nick zo ziek werd van de besjes. Dat jullie zo bang waren voor een zwarte kat. Dat hij je weer eens perfect wist aan te vullen in je woorden.
Wat moet je doen om hem te overtuigen dat je nu ziet dat je fout bent geweest? Dat je je nu realiseert dat je van hem houdt. En je hem al die tijd nodig hebt gehad.
Het water kietelt en golft tussen je vingers. Je tilt je hand op en laat het eraf druppelen.
Met een zucht veer je omhoog en loopt terug naar het bankje.
Je mist Nick. Je wilt hem zien en spreken. Hem zeggen wat je voor hem voelt.
Waar zou hij nu zijn?