21. De stilte

Als ik de voordeur open doe weet ik al dat het mis is, want ik hoor meerdere telefoons gaan, maar geen van allen wordt opgenomen. Ik laat mijn spullen in de hal en loop de keuken binnen.
In de keuken zitten Nora, Brody, Aiden en Sophie aan de keuken tafel. Ze kijken allemaal verbijsterd naar de tafel. Alsof hij hun iets vreselijks heeft aangedaan.
Ik schraap mijn keel waardoor direct alle ogen op mij zijn gericht.
Het duurt een tel en dan barsten Nora en Sophie in huilen uit en kijken Aiden en Brody verbijsterd naar de tafel. Ook uit de ogen van Brody en Aiden stromen tranen. En daardoor weet ik dat het echt mis is. Nora en Sophie huilen wel eens, maar ik zie Brody en Aiden nu voor de eerste keer huilen.
“Wat is er?” vraag ik geschrokken. Ik weet niet of ik het antwoord eigenlijk wel wil weten, maar toch moet ik het vragen.
Er wordt geen antwoord gegeven op mijn vraag. Er worden alleen vier enveloppen naar mij geschoven. Op de een staat Brody in het handschrift van mam. Op de ander staat Nora in het handschrift van mam. Op de andere staat Sophie in het handschrift van mam. En op de laatste staat Aiden in het handschrift van mam.
“Mag ik ze lezen?” vraag ik.
Weer krijg ik geen antwoord. Ik zie alleen dat ze allemaal met hun hoofd knikken.
Als eerste open ik de envelop waar Brody op staat geschreven. Ik haal er twee brieven uit. Een met het handschrift van mam, de ander met het handschrift van pap.
Ik weet niet of ik de brieven wel wil lezen dus ik leg ze alleen op tafel en open dan de envelop waar Nora op staat geschreven. Uit die envelop haal ik drie brieven. Een met het handschrift van mam, een met het handschrift van pa en een officieel document lijkt het.
Ook deze wil ik niet lezen. Ik weet niet of ik wel wil weten wat er in staat. Dus ook deze leg ik op tafel.
Dan open ik de envelop waar Aiden op staat geschreven. Hier haal ik drie brieven uit. Een met het handschrift van mam, een met het handschrift van pap en een officieel document.
Net als de andere wil ik ook deze niet lezen. En ik leg ze enkel op tafel neer. Dan open ik de laatste envelop. Hier staat Sophie op geschreven en ook hier haal ik drie brieven uit. Een met het handschrift van mam, een met het handschrift van pap en een officieel document.
Ook deze leg ik enkel op tafel, weer met de angst iets te lezen dat ik niet weten wil.
Dan kijk ik naar de vier stapeltjes op tafel. De een ziet er nog bedreigender uit dan de ander.
“Kunnen jullie ook gewoon vertellen wat er is? Ik durf de brieven niet te lezen.” zeg ik twijfelend, angstig, van slag.
Ze kijken allemaal op.
“Ga zitten, Destiny.” zegt Nora waarna ze naar een lege stoel wijst.
Gehoorzaam ga ik zitten terwijl ik eigenlijk helemaal niet wil zitten.
Aiden schraapt zijn keel waardoor ik hem aankijk. “Op jou kamer zal er een envelop op je liggen te wachten. Net zo als op onze kamers een envelop lag. In die envelop zal je waarschijnlijk een brief vinden van mam en een brief van pap. In pap zijn brief zal hij waarschijnlijk vertellen hoe trots hij is op jou en de reden waarom hij is weggegaan.” zegt hij op rustige toon waarna hij stil valt.
Sophie gaat verder. “In de brief van mam zal je waarschijnlijk lezen dat je bijzonder bent en dat ze heel erg trots op je is. Ook zal ze je herinneren aan de regel. Waarna ze zal vertellen dat het leven kort is en dat je moet genieten van elk moment. Ze zal eindigen met:'Als je deze brief leest betekent het dat mijn leven erop zit. Ik hou van jou.'” zegt ze redelijk rustig terwijl de tranen nog steeds over haar wangen stromen.
Ik kijk hun ongelovig aan. Voordat ik kan vragen of ze echt dood is wordt er op de deur geklopt.
Met zijn allen lopen we naar de deur. Ik doe hem open en we zien twee politieagenten staan.
“Mogen we binnenkomen. We hebben u iets te vertellen.” zegt de langste man.
We laten ze binnen en gaan in de woonkamer zitten.
“We moeten u vertellen dat Catherine Lynn, jullie moeder, omgekomen is bij een vliegtuig ongeluk.” zegt de kleinste man.
Na die mededeling zeggen ze nog even dat het hen spijt waarna ze ons huis weer verlaten.