14|

Joy

‘Dus je werd als klein meisje altijd Roodkapje genoemd doordat je een rode cape had met een kap?’ Vraag ik Rapunzel nieuwsgierig. Ze had net verteld waarom de meeste haar als roodkapje kennen. Dat weet ze nog goed van vroeger. Sterker nog, dat is het enige dat ze nog weet. ‘Ja, ik geloof dat zelfs mijn ouders me soms Roodkapje noemde.’ Ze trekt een frons, een teken dat ze na denkt. Het afgelopen uur waren we oude herinneringen aan het op halen. Gek genoeg voelde het goed. Ik had haar zelfs verteld over Haki. Iets wat ik zelfs Eva niet had verteld. Op het eerste gezicht lijkt Rapunzel net een achtjarig meisje, maar op sommige momenten is ze gewoon achttien. Ik schrik op. Eva zend me iets. Oei, dat zijn problemen. ‘Eva is in problemen. Ik moet gaan. Blijf hier, als er iets is moet je gillen.’ Roep ik naar haar terwijl ik me al om gedraaid heb. Ik trek een sprint naar Eva toe. En al snel heb ik de jongen die verdacht dichtbij haar stond meters ver op de grond gegooid. ‘Weg hier Eva.’ Roep ik naar haar terwijl ik mijn blik nog strak op de jongen gericht heb. Hij ziet er dan wel uit als een vijftienjarige jongen, maar met deze gevallen kan dat nog wel eens anders zijn. Ik hoor Eva weg rennen. De jongen haalt naar me uit. Zijn puntige tanden komen tevoorschijn. Hij is snel. Maar ik ben sneller. Ik gooi hem neer op de grond. Snel druk ik een paar punten in, waardoor hij gedeeltelijk verlamd raakt. Ik pak de boog van mijn schouder en een pijl uit de koker op mijn rug. Met een pijl op zijn hoofd gericht zal hij vast wel praten. ‘Zo, een vampier dus?’ Ik zie de jongen nerveus knikken. ‘Doe me alsjeblieft niets. Ik wou haar geen pijn doen.’ Fluistert hij. ‘Wat doe je hier? Waar kom je vandaan?’ Hij kijkt me raar aan. Heb ik soms wat raars gezegd? ‘We leven hier nu.’ Zegt hij. ‘Jullie leefde toch niet in Liratopia?’ Vraag ik hem. ‘We moesten ons verplaatsen. Nu leven vampieren, weerwolven en creatures in Liratopia. De mensen komen daardoor steeds meer over ons te weten. Dat is gevaarlijk. Ik en mijn groep zijn dichter naar de grens gestuurd om eenlingen tegen te houden. Wij doen jullie dus niets.’ Ik haal de spanning van mijn boog af. Hij liegt niet, ik zie de eerlijkheid in zijn ogen. Ik stap van hem af -jaja, ik was op hem gaan staan- en druk op een paar punten op zijn lichaam. Nu zou hij zich weer moeten kunnen bewegen. Ik steek mijn hand uit. Hij grijpt hem en al snel staat hij weer op twee benen. Hij klopt zijn broek af en kijkt mij dan weer nieuwsgierig aan. ‘De groep waarmee ik reis is dichtbij, ze kunnen elk moment-‘ Verder kwam hij niet. Ik word met een smak op de grond gegooid en tegen de grond aan gedrukt. Twee handen hebben mijn armen als het ware aan de grond vast gepind terwijl ik twee onderbenen op mijn knieën voel. ‘Jij.’ Gromt een boze stem boven me. ‘Jij.’ Grom ik terug. Zijn gezicht is dichtbij maar toch herken ik hem. Ik voel hem diep ademen en zelf is mijn ademhaling ook versnelt. Ik had niet gedacht hem nog terug te zien. Ook al had hij er wel mee gedreigd. Net als bij onze eerste ontmoeting zijn z’n ogen weer volledig zwart geworden. Ik hoor de stem van de vampier, hij probeert de jongen bovenop me van me af te krijgen. Maar hij beweegt geen steek. Ik kreeg genoeg van dit gezeik. Ik beweeg mijn linker been met een ruk omhoog waardoor zijn been van de mijne afglijd. Mijn knie eindigde precies op de plek waar ik op dat moment mijn knie wou hebben. Hij laat een pijnkreet horen en rolt al snel van me af. Hij brengt zijn handen naar zijn edele delen. De jongens om hem heen lachen hard. Ik krijg zelfs een schouderklopje van de vampier. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik moet gaan.’ Ik draai me om maar een koude hand op mijn schouder houdt me tegen. ‘Ik denk dat ik iemand mijn excuses aan moet bieden.’ Hij kijkt ongemakkelijk naar beneden. Ik knik. ‘Kom maar mee dan breng ik je naar haar toe.’ De jongen volgt me. Maar hij is niet de enige.