The Story of Moon deel 24

Moon deel 24

Moons POV.

Ik piepte zachtjes, ik bereidde me voor op wat er zou gaan komen. Op dat moment hoorde ik, wat ik totaal niet verwacht had. Ik hoorde Aron "Nee!" roepen. Ik deed mij bebloede ogen zachtjes open. En zag dat de vader van Aron niet meer naast me stond. Ik hoorde geklap, en gebonk dat op vallende rotsblokken leek. Ik zag niks meer, mijn ogen werden steeds meer waziger, en ik besefte dat als ik uit mijn mond ademde, er bloed uit mijn keel kwam. Ik realiseerde me dat het heel slecht met me ging. Vanaf dat moment werd alles wazig.

Arons POV.

Ik rende naar mijn vader, en vloeg hem om zijn nek, waardoor we op de grond kwamen te liggen. Ik sloeg zo hard met mijn vuist op zijn borstkas, dat mijn eigen vuist er heel erg pijn van deed. "HOE KON JE" riep ik, de woede was zo groot. Dat ik dacht dat ik elk moment zou gaan huilen. " MIJN EIGEN VADER NOG WEL! IK HAAT JE " riep ik. Ik bleef maar door bonken en mijn vader lag roerloos op de grond. Ik sloeg hem en schopte hem. Toen stapte ik naar achter. "Grote fout jongen" grinnekte hij. Hij sprong op mijn rug en begon op mijn hoofd te slaan. Ik werd duizelig, en al gauw stroomde het bloed langs mijn slaap. Ik wilde mijn vader zo snel mogelijk neerhalen, ik hief mijn hand op. Ik voelde een hand op mijn schouder, en het stonk verschrikkelijk. Daar zag ik een meisje en twee jongens staan. Dat meisje herkende ik wel, zij had me proberen aan te vallen.
"Breng Moon in veiligheid, wij handelen dit wel af! " siste ze. Ik kon zien dat ze zich nauwelijks kon beheersen. "Dankjewel!" zei ik bijna op smekende toon. "Ga, voordat ik mezelf verlies" zei ze en deed haar kaken op elkaar. Ik rende naar Moon toe, ze was er heel ernstig aan toe. "Moon leef je nog?" ik wachtte niet op antwoord. "Moon alsjeblieft!" smeekde ik. Als ik kon huilen, had ik het allang gedaan. Gelukkig herstelde ze, haar prachtige witte vacht, was veranderd in een grote rode kluit. Er kwam bloed uit haar mond en neus. Ze was nog steeds in wolfengedaante, maar toen ik het beest optilde, werd ze langzaam weer zichzelf. Ik liep naar de bosrand, met haar in mijn armen. Ik keek nog een keer achterom, naar mijn vader, die niet meer lang te leven had. Hij werd verscheurd door deze drie - voor mij - vreemdelingen. Ik rende naar mijn huis en legde haar op de bank neer. Ik legde een koud washandje op haar hoofd en trok haar schone kleren aan. Ik legde een deken over haar heen. Ik bekeek mezelf even in de spiegel. Ik zag er echt vreselijk uit. Mijn huid was bleker dan normaal. Mijn ogen, waren rood doorlopen. Mijn haar was te rossig voor zijn doen. En niet te vergeten, ik had overal bloed. Ik douchte mezelf even. Ik liep naar beneden en zag dat Moon bijkwam. "Moon!" zei ik en gaf haar een kus. "Aron" zei ze met schorre stem. "Alles goed met je? " fluisterde ik tegen haar lippen. "Ja, alleen ik ben doodop. " " Ga maar slapen, je hebt je rust nodig." zei ik en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik wachtte tot ze in slaap was en ging zitten in de paarsgekleurde sofa. Op dat moment, hoorde ik een snerpend geluid. Iemand krastte op het raam..