34. So nervous I could die...

Eenmaal buiten begon ik mezelf tegen mijn hoofd te boksen. Er waren nu nog maar twee dagen van mijn terugbetaalperiode voorbij en er was nu al groot drama. Het leek wel zo dat als Kyuhyun in de buurt was ik geen normaal en rustig leven kon leven.
Gisteren had ik alweer verpletteringsgevaar geleden en een koppige ruzie met geen einde meegemaakt. Ik had nog heel wat dagen te gaan. Hoe zou ik dat overleven? Ik kon die schulden maar het best zo snel mogelijk afbetalen.
Ik grabbelde in mijn jaszak. Er was maar één manier om snel heel veel geld te verdienen. Ik nam het bedrijfskaartje tussen mijn duim en middelvinger. Wat had ik te verliezen? Ik sloot mijn ogen kort, verzamelde al mijn moed.
Als ik erdoor was, was ik erdoor en als ik er niet door was, was ik er niet door. Het was simpel, niets al te ingewikkeld. Ik moest het gewoon doen. Ik had niets te verliezen. Buiten een groot deel van mijn zelfvertrouwen als ik werd afgewezen, sprak een venijnig stemmetje in mijn hoofd. Ik zuchtte, het had gelijk. Niet worden afgewezen dan, hè, grimaste ik.
Aangezien het zo vroeg was, reden er nog geen bussen en waren er ook nog geen winkeltjes open. Ik ijsbeerde heel de tijd, mijn zenuwen ophopend. Ik was steeds blokjes om aan het lopen, tot het acht uur was en de buschauffeur vroeg of hij langs het adres vanop het kaartje reed.
Aangezien ik niet kon vertellen of lezen, liet ik ze het zelf lezen. Ik had geluk dat één van de eerste bussen me erlangs wilde brengen. Elke keer als ik het kaartje liet zien, bestudeerden ze me van top tot teen. Of ze me herkenden van televisie. Het voelde ongemakkelijk aan, maar ik had het er voorover. Het was maar een kleine voorbereiding op wat ik in het entertainment zou aantreffen.
Ik haalde diep adem toen ik het enorme entertainmentgebouw voor me aanschouwde. Het glansde op sommige vlakken diep goud en ik meende de stijl van een bekende architect erin te herkennen. Als het echt van de architect was, van wie ik dacht dat het was, kon ik ervan uitgaan dat dit entertainment een zeer hoge status had. Positiever voor mij, meer kans om geld te verdienen.
Ik ademde weer uit, bleef daar enkele seconden voor de dubbele, glazen deuren staan, diep ademhalend. Concentrerend op die ademhaling, proberend tot rust te komen. Maar hoewel mijn ademhaling een traag, kalmerend ritme had aangenomen, bleef mijn hart maar doorrazen. Er was geen stoppen aan.
Goed, ik stopte mijn muziek in mijn oren. Het gaf me meer zelfvertrouwen op een vreemde manier en wandelde nonchalant het gebouw binnen. “Iemand gaf mij dit en vroeg om een auditie te doen,” legde ik het kaartje op de balie van een knappe secretaresse.
Verderop in de goudkleurige hal keek een groepje middelbare mannen op. De ogen van de middelste, iets dikkere man bestudeerden me schaamteloos. Ongemakkelijk, met nog steeds één oortje in, keek ik naar het plafond alsof daar iets te zien was.
De mannen mompelden wat in het Koreaans, maar wierpen af en toe nog een nieuwsgierig blik op mij en al helemaal op mijn versleten kleren.
“Oké,” gebaarde de secretaresse verward, greep naar de telefoon en begon rap in het Koreaans te kletsen. “Volg me,” glimlachte ze met een zwaar accent, waarna het Koreaanse gemurmel achter mijn rug alleen maar luider werd.
Ze leidde me door een moderne, glanzende gang die vol zwart en donkergoud zat. Het tikken van haar hakken werd luid weerkaatst in de ruimte, haar figuur werd weerspiegeld op de vloer.
Plots sloeg ze af in een ruimte vol met bureaus en werkende mensen die allemaal op die Lee leken, ook die doorkruisten we. Uiteindelijk stootten we op een warme, houten studio. “Wacht,” gebood ze me en haalde een draagbare telefoon tevoorschijn, waarin ze snel Koreaans begon te brabbelen.
Na een kort gesprek, glimlachte ze naar me. “Blijven, hier! Ik ga nu,” boog ze vluchtig en was alweer vertrokken.
Met een frons keek ik om me heen. Ik moest hier blijven? Wie kwam er nu? Wat moest ik nu doen? Ik slenterde naar de grote muur die vol met aankondigingsposters hing die over audities en sterren gingen. Alhoewel er niets van kon lezen, trok het toch mijn aandacht, de foto’s kon ik nog zien, het ontwerp van de posters…
Dan hoorde ik naderde voetstappen. “Deze studio…?”

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
???????????????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!