APWBP Boek 1 Hoofdstuk 7 Deel 6

“Drukt hij nu zijn hand tegen dat litteken van hem?”, vroeg ik aan niemand in het bijzonder.
“Misschien, zou het iets betekenen?”, vroeg Minerva.
“Ik heb geen idee.” Ik schudde mijn hoofd. Minerva keek me verbaasd aan. Ze kende me nu al zoveel jaren, maar ze bleef maar het idee hebben dat ik overal een antwoord op wist. Nadenkend at ik mijn drilpudding verder op, zonder echt nog veel te proeven. Was er iets bijzonders aan dat litteken?

Het eten verdween, de borden waren weer brandschoon. Ik stond op, het was al laat en de leerlingen moesten gaan slapen. Maar natuurlijk had ik zoals elk jaar de belangrijkste mededelingen voor na het eten bewaard.
“Ahum.” Bijna onmiddellijk was de zaal muisstil. “Nog even een paar mededelingen aan het begin van het schooljaar, nu we gedrenkt en gevoederd zijn. Vooral de eerstejaars moeten weten dat het bos op het schoolterrein verboden gebied is. Die waarschuwing moeten sommige oudere leerlingen zich trouwens ook nog maar eens goed inprenten.” Ik keek naar Fred en George Wemel, die bij de weinige leerlingen hoorden die niet bang waren voor alle wezens daar. “Meneer Vilder, de conciërge, heeft me verzocht om jullie eraan te herinneren dat er tussen de lessen niet getoverd mag worden op de gangen. In de tweede week van het schooljaar worden er proefwedstrijden gehouden voor de Zwerkbalteams. Leerlingen die voor hun afdeling willen spelen, moeten contact opnemen met madame Hooch. En ten slotte wil ik jullie op het hart drukken dat de rechtergang op de derde verdieping dit jaar verboden terrein is voor iedereen die geen uiterst pijnlijke dood wil sterven.” Ik zweeg om de boodschap duidelijk te laten overkomen. Een paar leerlingen lachten wat ongemakkelijk, maar dat was slechts de minderheid. Het was belangrijk dat iedereen dit goed wist. Ik wilde geen ongelukken met Pluisje. Het was volkomen veilig zolang ze de deur niet openden, maar wat er gebeurde als ze oog in oog zouden staan met de driekoppige hond was onvoorspelbaar. En uiteraard mocht niemand anders dan Nicolaas en de leraren die de Steen der Wijzen mee hadden beschermd, ook maar het minste vermoeden hebben wat daar verborgen lag. Zelfs de spoken had ik duidelijk gemaakt dat ze daar niet welkom waren.