APWBP Boek 1 Hoofdstuk 7 Deel 3

“Potter, Harry!” Ah, het was zover. Uit de zaal kwam meteen gefluister. Veel verstond ik er niet van, maar ik kon het zo raden. Gewoonlijk was het muisstil tijdens de ceremonie, maar nu… Harry was beroemd, beroemder dan hij kon beseffen. Beroemder dan ook maar iemand hem toewenste, want hoe het ook zij, hij was zijn ouders kwijt.
De hoed zakte over zijn ogen, terwijl iedereen hem wilde zien. Aan zijn houding kon ik zo zien dat hij zich ongemakkelijk voelde. Opgetrokken schouders, bengelende benen, handen die de kruk omklemden… Oh, natuurlijk, veel eerstejaars waren zenuwachtig. Bij Harry viel het me alleen harder op, ik was zo op hem gefocust. Ik was minstens even nieuwsgierig als hij. Griffoendor, zoals Lily en James? Huffelpuf zag ik ook nog gebeuren, daar had Lily zich ook wel thuis gevoeld. En wie zei me dat hij geen goed stel hersens had? Maar anderzijds, de staf, dezelfde kern, de band met Heer Voldemort… Zelfs Zwadderich was niet uitgesloten.
“GRIFFOENDOR!” De tafel juichte, een paar Huffelpufs en Ravenklauwen leken ook niet ontevreden. En ik, ik kon het niet laten, ik juichte mee. Het gejuich was zelden zo luid geweest voor een nieuweling. Onze kersverse klassenoudste begroette hem met een hand, wat voor Percy al veel uitbundiger was dan de anderen, en zijn tweelingbroers juichten het luidst van allemaal.
“Wij hebben Potter, wij hebben Potter!” Bij ieder ander zou ik het verafschuwen, alsof Harry een trofee was. Maar hen kennende vonden ze het alleen een goede grap en zouden ze zich wel gedragen. Lol trappen, zoveel mogelijk, maar ze zouden nooit opzettelijk iemand kwetsen. Dat was ook de voornaamste reden dat ik hen zo graag had. Wat was een school zonder een beetje lol?
Wat later werd de jongste Wemel ook ingedeeld bij Griffoendor en ging bij Harry zitten. Ik knikte goedkeurend, de Wemels waren uiterst vriendelijke mensen, heel betrouwbaar ook. Harry zou goede vrienden aan hen hebben.