000 ~ Lucy Jong

'Schat Je moet nu echt opschieten anders kom je nog te laat!' Ik gooi mijn handen dramatisch de lucht in. Godver. Hoe kan ze van mij verwachten dat ik binnen tien minuten een weekend tas inpak. Tien minuten dat zijn 600 seconden, maar nog! Tien minuten. Ik kan niet eens in tien minuten uit mijn bed komen en dan moet ik nu een weekend tas inpakken. Boos stamp ik naar mijn kast toe en haal er een paar setjes kleding uit. Een broek, een T-shirt, schoon ondergoed en mijn lievelings trui. Met mijn gedachten bij tien minuten geleden, smijt ik alles in de koffer. Wie komt er nou 's avonds bij om een weekend gezellig weg te gaan. Wie maakt hun dochter daar gewoon om zes uur 's ochtends voor wakker als ze gewoon weekend heeft en waarom mag mijn zus weer eens wel naar een vriendin gaan en moet ik weer eens naar opa en oma toe. Omdat ik de jongste ben? Fijn. Ik smijt al mijn spullen boos in de koffer.
'Schat! Ben je klaar! Je moet ook nog iets eten' Geïrriteerd gooi ik een schoen tegen de muur aan, meestal ben ik niet zo agressief. Maar ze haalt gewoon het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik ben niet een robot die alles heel snel kan doen, ik ben ook nog gewoon een mens.
'Ja, mam! Ik kom al' Snel trek ik mijn te grote slaap T-shirt over mijn hoofd en gooi hem ook in de koffer. Die heb ik pas net schoon aangetrokken en het is mijn lievelings. Ik grits meteen een bh uit mijn la en een T-shirt. Ik zoek mijn zwarte skinny jeans, maar kan ze niet vinden. Uiteindelijk grits ik een joggingbroek uit mijn kast en trek die ook aan, een paar All Stars eronder. Sjokkend loop ik naar beneden toe.
'Hier wat te eten en je moet het echt opeten' Ze geeft me een broodje met hagelslag in mijn handen, ze weet dat ik 's ochtends niet kan eten. Ik weet niet waarom, maar ik vindt het gewoon vervelend. Meestal eet ik 's ochtends niet, omdat ik anders te laat kom of ik eet snel iets op de fiets.
'Mam, waarom mag ik niet gewoon naar een vriendin toe gaan?' Vraag ik als mijn spullen aan mijn vader geef die ze meteen in de auto stopt. Het liefst zou ik gewoon een weekend alleen thuis blijven, maar dat is volgens mijn moeder onverantwoordelijk.
'Schat, omdat opa en oma je graag willen zien' Ze praat tegen me alsof ik een eenjarige ben. Ik haat het. 'Kom, we moeten nu echt gaan anders worden opa en oma ongerust' Ik loop mijn moeder sjokkend achterna, ik heb hier geen zin in. Dan moet ik met mijn opa en oma gaan praten over school en al dat gezeur en dan moet je dingen duizend keer uitleggen, omdat ze het anders niet begrijpen. Super irritant, niet dat mijn opa en oma niet aardig zijn, maar het is soms gewoon irritant. Vooral als je alleen bij hun bent, dus zonder zus of ouders. Ik zak onderuit op de achterbank die ik voor de eerste keer in een lange tijd weer alleen voor mezelf heb.
'Het gaat vast super gezellig worden bij opa en oma, ik beloof het!' Mijn moeder zet haar te grote big smile op, die me alleen doet irriteren op deze vroege zaterdag ochtend. Mijn vader die nog iets onverstaanbaars mompelt start de auto en we rijden weg uit de veilige omgeving waar ik sinds ik klein ben al woon. Ik neem in stilte afscheid en beloof dat ik over twee dagen weer terug ben.




Ik ben zo dom!!! Ik vergeet gewoon het hoofstuk te activeren.
Een heel lul verhaal bij geschreven... kom ik erachter dat ik het
niet geactiveerd had. Ik voel me nu echt heel dom...
Veel lees plezier! Hopelijk vinden jullie het leuk!
X