Hoofdstuk 6

22 januari 2012

Hij negeerde haar compleet, wilde doen alsof hij niks zag. In het begin geloofde hij zichzelf, dat het allemaal een illusie was. Maar elke dag raakte hij er meer van overtuigt dat er echt iets was, iets wat hem volgde. Wat hem probeerde te bereiken, om een of andere bizarre reden. Was hij gek aan het worden? Wat dat het? Niemand vertelde hij erover, want hij wist dat ze hem voor gek zouden verklaren. Vanaf de 4de dag begon hij op te zoeken op internet, over geesten en dat soort dingen. Maar hij klikte het allemaal al snel weg, het was allemaal onzin wat ze schreven. En nooit klopte het volledig met wat hij zag. Hij zag het silhouet van een meisje, maar geef uiterlijke kenmerken. Ze was volledig zwart, hoeveel licht er ook was. Ze verstopte zich soms in de schaduw van iets anders, maar toch was ze nog te onderscheiden van de rest omdat ze net een tint donkerder was. Maar niemand anders leek haar op te merken, misschien was hij wel de enige omdat hij ook naar haar zocht. Maar waarom zocht hij naar iets waar hij gek van werd? Waarom kon hij er niet mee stoppen, haar vergeten, haar helemaal negeren?

Emily werd er gek van dat hij zo twijfelde. Waarom wou hij niet accepteren dat hij echt iets zag, dat ze echt bestond? In het boek stond duidelijk dat alleen dan ze contact kon leggen met hem, als hij haar accepteerde. Als hij wilde dat ze zou spreken. Maar ze probeerde geduldig te blijven, er was toch geen andere manier. Voor aan de Schaduwkwelling te ontkomen waren er nu eenmaal niet veel opties. Ze moest wachten, en dan kon ze hem alles uitleggen. Haar tijd vulde ze dan maar met denken over welke manier ze hem het moest uitleggen, want zelf snapte ze er ook maar weinig van. Het hele verhaal kende ze niet, maar ze had hem nodig om er aan te ontkomen. Ze deed haar best zich zo goed mogelijk te verstoppen, en gelukkig merkte niemand het. Alleen hij.

Het was een zaterdagavond en zijn vrienden gingen altijd uit dan, maar Matt was thuis gebleven omdat hij zich niet zo goed voelde. Dat was toch wat hij zijn vrienden en ouders wijs maakte. Eigenlijk was hij druk aan het lezen in een paar boeken van de bibliotheek, over geesten en andere dimensies. Emily rolde met haar ogen, hij zocht het veel te ver. Er was alleen een staanlamp aan in zijn kamer, en ze stond in de schaduw ervan. Ze was compleet zichtbaar, maar er was niemand anders dus maakte het niet uit. Matt keek soms op van zijn boek en keek haar aan, maar wendde al snel zijn blik weer af. Ze begon haar geduld te verliezen, en besloot dat het genoeg was geweest. Ze moest zijn aandacht trekken, misschien zou hij er voor weg vluchten maar ze moest het proberen. Ze begon te springen, met haar armen in het rond te slaan, te schreeuwen, tegen de muur te kloppen ook al kwam er geen geluid van. Hij keek direct op, en hij keek haar aan voor een lange tijd, amper knipperend. Zo verstreken een paar minuten, en Emily merkte dat ze moe werd. Haar schaduw werd grijzer, lichter. Ze moest wel stoppen of ze zou voor een tijdje verdwijnen, en dit was een belangrijk moment.

Hij wachtte nog even, maar legde toen het boek waarin hij bezig was, een boek over kwelgeesten, aan de kant en stond op. Traag en aarzelend zette hij een paar stappen in haar richting, tot hij op een armlengte van de muur stond. Langzaam deed hij zijn arm omhoog, en Emily werd nerveus. Hij wilde haar aanraken, dat was duidelijk. Maar kon hij dat wel? Wat als hij niks voelde? Zou hij haar dan echt volledig gaan negeren? Maar ze bleef gewoon staan en merkte dat langzaam zijn vingertoppen haar aanraakte. Geschokt trok hij zijn hand al snel terug, de plek die hij op de muur had aangeraakt was ijskoud. Kouder dan de kamerlucht, kouder dan de vloer, kouder dan de muur. Ze wàs echt. Hij ging het rijtje af van elk soort wezen dat hij in de boeken had gelezen, maar kwam op niks uit. Niks klopte, nog steeds niet. Dus besloot hij maar het simpelste te zeggen, het meest voor de handliggende. 'Je bent een schaduw...'