093

Zayn Jawaad Malik

Fronsend kijk ik Sarah na. Het meisje houd iets achter, maar wat is moeilijk te zeggen. Het is iets wat zij en Liam delen, iets wat heel diep zit en wat ze allebei niet snel vergeten. Ik schud mijn hoofd en richt mijn aandacht op mijn familie. Mijn moeder kijkt me glimlachend aan. Ik sta op en loop naar haar toe. Ze slaat haar armen om me heen en knuffelt me stevig. Ik voel hoe ze een kus op mijn hoofd drukt. ‘Ik ben trots op je.’ Fluistert ze zachtjes in mijn oor. Een glimlach siert mijn gezicht en ik knik zachtjes. ‘Ik weet het.’
Ik laat mijn moeder weer los en kuffel mijn kleine zusje, die vrolijk begint te vertellen. Ik ben er alleen niet echt bij met mijn gedachten. Ik blijf maar denken aan Liam en Sarah, het is gewoon raar wat er tussen die twee speelt. Alsof niemand daar iets van mag weten en dat ze het willen vergeten. Iets wat waarschijnlijk ook zo is, maar dan nog, soms is het beter om er over te praten en ook dat doen ze niet.
Ruw wordt ik onderbroken in mijn gedachten door Louis, die op mijn rug springt en luid begint te gillen. Lachend bedek ik mijn oren en speel zijn spelletje vrolijk mee.

Liam James Payne

Ik loop weg van de groep en schud zachtjes mijn hoofd. Iedereen verdient een tweede kans en het maakt niet uit wat diegene heeft gedaan. Misschien is dit ook niet helemaal waar. Ik zou niet weten of ik mijn biologische ouders een tweede kans zou kunnen geven. Mijn vader in ieder geval niet, aangezien hij degene was die me telkens sloeg en me wilde verminken voor het leven. Mijn moeder daar in tegen heeft niets gedaan, maar dan ook helemaal niets. Nooit heeft ze geprobeerd me te verdedigen tegen mijn vader. Soms verzorgde ze mijn wonden, maar meestal liet ze me liggen en gaf ze me alleen een verontschuldigende blik. Ik kan nu niet zeggen wat ik zou doen, mocht ik ze ooit nog een keer weer tegen komen. Misschien wordt ik boos of teleurgesteld. Misschien ga ik wel slaan of schelden. Ik zou het niet kunnen zeggen.
‘Liam!’ Mijn gedachten worden ruw onderbroken door een bekende stem. Ik draai me om en kijk Sarah aan. ‘Het spijt me. Je hebt gelijk, iedereen verdiend een tweede kans. Misschien niet iedereen, maar Logan wel. Ik had niet aan je mogen twijfelen.’ Een glimlach speelt rond mijn mondhoeken en ik knuffel haar zacht. ‘Het is wel goed. Niet iedereen verdiend een tweede kans, Ik zou mijn vader nooit een tweede kans kunnen geven en jouw moeder ook niet.’ Grinnik ik zacht. Sarah knikt. ‘Ja, dat is waar. Maar over het algemeen verdiend iedereen een tweede kans.’ Ik knik instemmend. We lopen verder naar buiten, waar gegil meteen mijn gehoorgangen vult. Nog nooit hebben er zoveel mensen bij het hek gestaan om een glimp van de finalisten op te vangen. Ik zwaai even lachend naar de menigte en maak dan meteen rechtsomkeer naar binnen toe. Het is me iets te druk om daar rustig met Sarah te zitten. We lopen terug naar de anderen en mengen ons in de gesprekken. Af en toe vang ik Sarah haar blikken en beantwoord deze met een glimlach. Mijn leven is op dit moment compleet en ik kan me niet gelukkiger voelen dan dat ik op dit moment doe.
Mijn dromen zijn uitgekomen en er ligt een prachtige toekomst op me te wachten.
Dit is allemaal tot stand gekomen door sterk te zijn en te vechten voor wat je wil bereiken.
Be Strong