60- Jasmien

‘Jasmien! Er is post voor je!’ roept mams onderaan de trap. Ik schuif mijn stoel achteruit en loop de trap af.
‘Hij ligt op tafel’, zegt mams als ze vluchtig richting de keuken wijst. Ik neem de brief en zet me neer op de stoel die naast me staat. Ik lees grondig wat Ella me schrijft.
‘Mams!’ roep ik als ik ongeduldig naar haar op zoek ga.
‘In het washok’, hoor ik een stem aan de andere kant van de muur. Ik loop het kleine kamertje binnen met de brief in mijn handen.
‘Ella…’
‘Oh, heeft Ella je geschreven? Hoe stelt ze het? Leeft ze zindelijk haar sprookje?’ vraagt mijn moeder me allemaal.
‘Ella haar pa… Hij woont bij haar in omdat hij ziek is’, zeg ik nog steeds ongelovig.
‘Ziek?’ vraagt ze als ze kleren begint te vouwen. Ik knik.
‘Hij heeft ALS.’ Mam laat het truitje vallen dat ze vasthad en kijkt me ongelovig aan. Ik geef haar de brief en ze leest hem vluchtig door.
‘Nog maar 2 jaar?’ roept de uit. Ik knik, verlaat het washok en ga op zoek achter mijn mobieltje.
- Hello, with Ella.
• Jasmien hier.
- Jasmien! Hoe is het met je?
• Ik heb je brief ontvangen…
- Oh…
• Het spijt me van je papa.
- Het is verschrikkelijk.
• Erg verschrikkelijk. het moet hard voor je zijn.
- Je hebt geen idee.
• Ga je nog mee op tour met Liam?
- Ja, ik kan Liam niet missen voor zoveel maanden.
• En je pa?
- Daar zoek ik nog een oplossing voor.
• Neem hem ook mee.
- Op tour?
• Ja, dan ziet hij de wereld nog eens.
- Jasmien, weet jij wel wat ALS is?
• Eerlijk, niet echt nee.
- Dat is dat je spieren langzaam verlammen tot je doodgaat. Ik kan papa niet meenemen op tour.
• Hoe ga je het dan doen?
- Af en toe een weekje terugkomen, verpleegster laten komen, skypen en bellen…
• Ocharme, je moest kiezen tussen je vriendje en je pa.
- Ik ben zo bang, Jasmien. Ik wil hem niet kwijt.