Beginning..

"Amber, ga weg!" Roept Lise. Tranen staan in haar ogen. "Lise, ik hou van je..." is het enige wat ik kan uitbrengen. ik sta te trillen op mijn benen.. Het komt hier niet goed. Lise draait zich met haar rug naar me toe. "Ga naar Daphne, die betekend toch zoveel voor je!!" schreeuwt ze. ik zucht. " Lise, ik heb niets met haar, dat zijn geruchten. Je bent de enige voor mij. Ik pak haar met haar pols vast. ze trekt meteen weer los en draait zich naar mij. Ze zakt door haar benen en zit op de grond. "Ik weet niet meer wat ik moet geloven, het word me wat teveel. Misschien is het beter dat we onze eigen weg uitgaan.." zegt ze zonder me aan te kijken. Ik krijg het moeilijk met me sterk te houden. Ik draai me om en loop weg.gewoon naar huis, ook al is het daar niet veel beter.
Ik kom thuis binnen, als ik merk dat mama op de bank ligt te slapen ga ik geluidloos naar mijn kamer... Waarom is het zo moeilijk? Waarom is liefde zo hard... vragen die ik mij stel... Lise was een fantastisch meisje en omdat ik Daphne vertrouwde is het allemaal weg. Ik bel Daphne op.
TuutTuutTuut..."hallo met Daphne?" ik zucht. "Daphne, het is amber, Ben je thuis? We moeten eens praten.." zeg ik met een lichte trilling in mijn stem. "Ja tuurlijk kom maar langs" zeg ik en ik hang op.
Ik trek snel mijn bezwete kleding van daarnet uit en doe iets anders aan. Ik ga even geluidloos als daarnet naar beneden en zorg dat ik zo snel mogelijk de deur uit ben als ik mama hoor. Ik loop naar de bushalte tot ik besef dat ik nog een kwartier moet wachten. Als k het park voorbij wandel, zie ik Lise zitten, met een ander meisje in haar armen. "SLET!" schreeuw ik. ze schrikt als ze me ziet. " Amber..." hoor ik van ver komen, maar ik negeer het... tss onze eigen weg uitgaan, het zal wel... denk ik bij mezelf. ik rook een sigaret en stap de bus op. Nu een uurtje zitten. Mijn muziek staat luid en mijn voet gaat mee met de muziek.