010.

Meteen staan we stil, rijen van mensen verspreiden zich om Harry, Ron en Hermelien heen. Geschokt.
Griffoendor, Ravenklauw, Huffelpuf, en zelfs de gezichten van de Zwadderaars staan geschrokken, terwijl zei normaal de eerste zouden zijn die Harry zouden gaan uitlachen. Harry, wat is er gebeurd? Wat heb je gedaan? Wat doet mevrouw Norks daar? En dat bloed op de muur?
Allemaal vragen die ik hem zou willen stellen, hier en nu. maar, ik ben verlegen, te verlegen om ook maar één woord over mijn tong te laten rollen.
Ik ben niet de enige, Gabrie, Amelia, Fabienne, Ron, Hermelien, Harry en zelfs Malfidus zegt niets! Iedereen wacht stilletjes af.
'MIJN KAT! MEVROUW NORKS! WIE.... JIJ! HARRY POTTER! WAT HEB JE MET MIJN KAT GEDAAN'
Harry kijkt verbaasd naar Vilder.
'NOU? ZEG OP!'
'Ik... ik heb niet...!'
'Jij zit in de problemen, jongen!'
'Wat is...? Ohnee...' Perkamentus' blik gaat van Vilder, naar de muur, naar Harry en weer terug naar Vilder.
Harry's blik staat hoopvol als hij Perkamentus ziet staan.
'HIJ HEEFT HET GEDAAN! HET WAS DE JONGEN!'
'Harry?'
'JA. HIJ WAS HET. IK WEET HET ZEKER!'
'Harry, heb jij dat op de muur geschreven?' Perkamentus stem klinkt serieus, en de hoop op Harry's gezicht verdwijnt.
'Nee professor! Natuurlijk niet!'
'HIJ LIEGT! HIJ LIEGT! MIJN KAT, ZE IS DOOD! ER MOET IEMAND GESTRAFT WORDEN!'
Perkamentus loopt naar mevrouw Norks toe.
'Ze is niet dood, alleen versteend. En gelukkig heeft professor Stronk een hele voorraad Mangadora's staan.'
'Wat is er nou eigenlijk gebeurd?' Ik schrik van Amelia's zachte stem in mijn oor.
'Ik euhm... Nouja, Dat bloed... Nee. Ik heb geen idee' Op de een of andere manier voelt het alsof ik het dondersgoed weet, maar ik kan het niet voor me halen.
De blik waarmee Amelia naar me kijkt straalt argwaan uit, alsof ze weet dat ik het zou moeten weten...
'Kom op leerlingen, naar jullie leerlingenkamers, er is hier verder niets te zien'
Iedereen loopt mompelend weg. Behalve ik, ik wil wel weglopen, maar mijn benen doen niets en mijn voeten lijken net zo versteend te zijn als mevrouw Norks.
Ik blijf daar staan, Harry aanstarend, proberend datgene voor me te halen wat ik zou moeten weten. Diep in gedacht voel ik dat iemand me meetrekt.