012 Dylan

"James? Dylan hier. Zou je het erg vinden moest ik Jasmine meebrengen?" vraag ik meteen. "Geen probleem. Hoe gaat het met haar?" antwoordt hij wat op zijn hoede. "Laat ons zeggen dat ze afleiding nodig heeft. Ik vertel het je later wel eens." antwoord ik terwijl ik de woede weer voel opkomen. "Breng haar gerust mee, de rest zal er ook geen probleem mee hebben. Heb je zin om ook nog uit te gaan?" vraagt hij hoopvol. "Als je het niet erg vindt, dan wacht ik liever Jasmine haar reactie af. Ik wil er voor haar zijn, nu ik weet wat er gaande is." mompel ik. "Ik snap het. We zien straks wel. Kom je dan zo meteen?" Ik knik. "Tot straks." antwoord ik en leg af. Snel ga ik me boven klaar maken en wacht dan op mijn kleine zus.

"Ben je zeker dat het hen niet zal storen? Ik wil gerust thuis blijven!" Zonder te antwoorden neem ik haar bij de arm en trek haar mee. "Maak je vooral geen zorgen. Ik heb met James gebeld en ze hebben zelfs graag dat je komt." besluit ik haar te antwoorden als ze me blijft aanstaren. "Jij bent ongelofelijk." mompelt ze lichtjes geïrriteerd. "I know you like being with them." grijns ik waardoor ze betrapt knikt.

"Jasmine!" roepen James, Jack, Will en Dane luid als we aankomen. Meteen loopt ze op hen af en springt in Jack zijn armen die een rondje met haar draait. Iedereen weet dat ze elkaar wel mogen... Iedereen behalve hun. "Mogen wij haar nu ook gedag zeggen?" vraagt James lachend. "Natuurlijk." Een beetje verlegen laten ze elkaar los, maar al gauw verdwijnt die verlegenheid bij Jasmine als ze geknuffeld wordt door de anderen.

"Playstation?" grijnst Will als we ons even later geïnstalleerd hebben op de sofa. "Of zullen we iets anders doen? Dat is misschien leuker voor Jasmine?" Meteen schudt ze haar hoofd. "Doe wat jullie willen doen. Jullie hoeven met mij geen rekening te houden." glimlacht ze. "We gaan je niet laten komen om toe te kijken. Je doet gewoon met ons mee... En geen gemaar." antwoordt Will waardoor ze hem lichtjes verbaasd aankijkt. Niemand is echt gewoon dat hij zoiets zegt, hij is meer de stille jongen. "Playstation is uitstekend, toch? Dan kan je al trainen. Hoe sneller we beginnen, hoe sneller je die krollebol kan verslaan." besluit ik er lachend op te reageren. "Heeft ons kleine meisje succes bij de jongens?" lacht James wat voor een lichte verandering zorgt in het gezicht van Jack. Clearly in love with my little sister. "Nee, Harry lacht me uit omdat ik verloor toen we op de Playstation speelden. Nu wil ik bewijzen dat ik hem kan verslaan, maar daarvoor moet ik natuurlijk trainen." En dat zorgt ervoor dat Jack zijn gezicht weer in plooi valt. Ik kan het niet helpen en begin te grijnzen. "Wat zit jij nou zo te grijnzen?" vraagt James en kijkt me aan alsof ik gek ben. "Oh, binnenpretje." grijns ik schouderophalend. "Whatever." mompelt hij en start de Playstation op.