De zweinstijn expres.

Instappen!, we gaan vertrekken!
Het was een hele drukte in het station.
Ouders knuffelden hun kinderen.
Mijn ouders zijn dreuzels en weten zelfs niet dat tovenaars bestaan.
Ze denken dat ik in een internaat ben.
Ze haten me, al hun aandacht gaat aan Lisa, mijn zusje.
Ik stapte in de trein en zag daar Nick en Luna.
Hey mathias!, riep Nick.
Ik ben blij om je te zien, zei Luna.
Eindelijk weer school!, de vakantie leek wel jaren te duren!, zei ik.
Nick, die ook dreuzel ouders had (die wel van hem houden) zei dat hij het raar vond dat ik dat zei.
Dreuzels vinden vakantie juist leuk en school stom, vervolgde hij.
Ja maar zij hebben geen rotouders en zijn niet in een magische school, zei ik boos en blij tegelijkerteit.
Inneens hoorden we iemand iets schreewen.


Avada Kedavra! ( vloek des doods, verboden!)

Een groene lichflitst vulde onze kamer.
Het schot was mis.

Flipendo!

Een blauwe lichtflitst kwam uit mijn toverstok tevoorschijn en duwde die man omver.
Is dat een!?, riep ik.
Ik kon mijn zin niet afmaken want Luna riep snikkend: een dooddoener!

Stupefy!

Alweer kwam er een licht bundel uit mijn toverstaf maar nu was die rood.
De dooddoener schrok maar hij was te laat.
Ik had hem al verlamd.
Zijn glimmende masker scheen in het licht.
Zijn rode ogen keken ons aan alsof we spoken waren.

Crusio!

Achter ons was er een dooddoener die ons was aan het besluipen en Nick trof met zijn lichtstraal.
Hij viel kreunend op de grond.
Hij begon te rollen en we zagen dat hij pijn had.
zijn ogen waren een en al woede.
Zijn handen trillden en zijn hoofd stond nooit stil.
het was vreselijk om te zin.
Ik kon hem zo niet laten!
Maar Luna was me voor.

Glasius!

Witte rook bevroor de dooddoener waarvan zijn spreuk nu geen effect meer had.
Goede spreuk, zei Nick hijgend.
Dank je, antwoordde Luna buiten adem.
Aaaaaaaaaaaaaaaa!, we zagen een paarse flits en toen een overweldigend geluid.
Luna liep naar de lichtfliets toe en schrok.
Ee-e-een g-g-gat in de m-muur!, riep ze.
En w-w-aar is J-Julie!
Inneens kwam er Iemand met ross haar aangelopen en keek bezorgd.
Dat was Ron Wemel, de beste vriend van Harry Potter.
Hij was nu schoolhoofd van Zweinstijn.
Iemand is ontvoerd, zei hij fluisterend.

Sonorus

uit de staf van Wemel maakte een zwak lichtje en verdween weer.
Hij richtte zijn staf op zijn keel en zei: willen alle leerlingen rustig weer in hun hokje gaan zitten en rustig blijven.
de rest van de rit ging heel gewoonlijk, behalve dat iedereen geschokt was.
Eenkeer aangekomen gingen we op de koetsen zonder paarden en gingen weg.
Wanneer iedereen de Grote zaal binnen trad was Wemel er al.
Beste leerlingen, welkom in een nieuwe schitterend jaar van Zweinstijn.
Ik luisterde niet echt, mijn gedachten waren in mijn dromen, hier ver weg.

(neem abo en geef me tips, pleaaaas, ik heb al kei veel ideen. Mijn storie gaat eel actie bevatten en de spreuken zijn echt).