Revenge 9.

POV. Liam James Payne.

Een koude rilling liep over mijn ruggengraat en trok door naar mijn maag die rondjes leek te draaien. Een drukkend gevoel bonsde in mijn keel en krampen in mijn buik veroorzaakte mijn waterige uitzicht vol met traanvocht. Ik wreef even onder mijn ogen in de hoop dat het niet op zou vallen dat ik ziek was en misschien zelfs vergiftigd. Correctie ik wist wel zeker dat ik was vergiftigd. De pijn trok even weg en eindelijk kon ik even ontsnappen uit mijn eigen pijn wereldje. Ik keek rond en kwam er achter dat Niall niet meer aan de keukentafel zat wat vrij vreemd was. De kleine Ier at sneller dan ieder normaal mens die ik kende, maar zo snel zou zelfs voor hem een nieuw record zijn. Of Niall zou minder gegeten moeten hebben, maar dat zou het wel niet zijn. De kramp schoot terug en al snel klapte ik in een. Mijn maag begon te borrelen en langzaam werd het drukkende gevoel in mijn keel erger. Plotseling wist ik wat dit drukkende gevoel in mijn keel in zou houden. Een boertje borrelde omhoog en verliet zachtjes mijn mond. Ik zag dit als zekerheid op mijn conclusie. Ik schatte mijn kansen in en koos voor de keuken. Het toilet zou ik nooit meer kunnen redden en de keuken misschien nog net. Ik hield mijn adem in en rende zo snel als ik kon richting de keuken. De pijn in mijn maag nam toe en maakte het rennen alleen nog maar zwaarder. Ik probeerde alles nog binnen te houden, maar voelde het al branden halve wegen mijn keel. Ik duwde Niall op zij en boog voor over in de gootsteen. Ik voelde mijn maag samen spannen en liet het er uit komen. Ik had sinds gisteravond niets meer gegeten dus alleen wat gal kwam naar boven. Iets wat veel meer pijn deed dan gewoon over te moeten geven. Moeizaam hapte ik naar lucht en piepende kreuntjes verlieten mijn mond. Opeens voelde ik een warme hand op mijn rug branden die voorzichtig over mijn rug aaide. Toen mijn ademhaling zich weer had gefatsoeneerd draaide ik me om en keek in de blauwe ogen van de kleine Ier. Ik lachte onhandig als dankbaarheid en zwakjes glimlachte hij terug. Er was iets aan de hand met hem. Ik kon het zien in zijn ogen die normaal twinkelden, maar die nu dof stonden. Ik wist niet wat er aan de hand zou kunnen zijn en stond net op het punt om het te vragen toen een harde klap het appartement vulde. Ik bekeek Niall bezorgd waardoor hij zich een beetje ongemakkelijk bij leek te voelen.
‘Ik uh.. Ik ga even kijken wat er is gebeurd.’ Ik knikte kort en keek Niall na die de keuken verliet. Nu kon ik eindelijk stoppen met acteren. De glimlach die rond mijn mond stond viel weg en werd vervangen voor een sippe uitstraling. Ik opende de la op zoek naar een glas om mijn mond met water te kunnen spoelen. Ik pakte het eerste beste glas en stopte het onder de kraan net toen ik deze dicht wilde draaien ving een klein briefje mijn blik. Een rilling liep over mijn rug, maar ik was te nieuwsgierig om het daar te laten hangen.

Feeling hungry already?
I bet you don’t… What a shame.
The illness feeling will be gone soon don’t worry.
But what’s soon for one person is for the other one endless.
Just saying.
Anyway, if you’re going to eat again
Eat with a spoon.
If you don’t, well I bet you can guess what will happen then.