Verliefd?

Ik sta backstage te kijken hoe Esme zingt en speelt. Ze durft wel na wat er net is gebeurt gaat ze gewoon door. Iedereen gaat uit zijn dak in de staal. Ik glimlach ze is echt goed en ook super aardig. Ik ben er trost op dat ze mijn vriendin is. Maar toch zat me iets niet lekker. Wat was er toch aan de hand? Waarom al die geheimen? En dan was er ook nog dat rare gevoel in mijn onderbuik als ik bij haar was. Ik ben toch niet verliefd? Of wel? Nee, ik ben niet verliefd dat kan gewoon niet! Ik ben nog nooit verliefd geweest. Jullie zien elkaar wel zitten he? Geschrokken keek ik op. Het was Esme's vader die me uit mijn gedachten haalden. Uhm.. ja.. nee.. uhm we zijn gewoon vrieden. Hakkelde ik en kreeg een kop als een biet. Waarom hakkelde ik? Ik hakkel nooit en blozen deed normaal ook niet. Wat was er toch me aan de hand? Was het dan toch waar? Was ik verliefd op Esme? Maar dat kon toch niet? We kennen elkaar pas net. Zoveel vragen en weinig antwoorden. Esme's vader begon te lachen en zei: 'Ik weet genoeg jongen.' Toen kwam Esme aan gelopen. 'En Jayden wat vond je?' Vroeg ze. Je was te gek! Zei ik en gaf haar een knuffel. Haar vader begon te lachen en haar moeder te giechelen. Als ik dit zo zie ben jij mijn toekomstige schoonzoon jongen. Zij haar vader met een glimlach. We werden allebei knal rood en lieten elkaar los. Nee, papa we zijn gewoon VRIENDEN. Zei Esme rustig. Gelukkig raakte zij niet de controle kwijt over haar stem. Haar vader keek haar doordringend aan, maar knikte toen. Kom op Jayden. Zei Esme en ze trok me met zich mee. Geen idee waar naar toe. Uiteindelijk trok ze me de kleedkamer mee in. Sorry voor mijn ouders ze kunnen soms best genant zijn. Zei Esme. Geeft niet en dat valt toch wel mee? Je vader was geloof ik vooral aan het dollen. Ze ik. Als ze dit al genant vind had ze het bij mij thuis eens moeten zien. Dacht ik. Een beetje wel ja. Zei ze en begon te lachen. Daarna begon ze haar haar te borstelen en ze zong ondertussen een liedje. Deze kende ik ook en onbewust zong ik zachtjes mee. Zing eens wat harder. Zei ze plots. Ik keek op. Wat bedoel je? Vroeg ik verward. Je zong net zachtjes mee. Zing eens wat harder. Ze begon weer te zingen en ik zong mee om haar een plezier te doen. Want ik kan dus echt niet zingen. Je bent best goed. Zei ze. Meende ze dit nou? Ik begon te lachen ja tuurlijk en mn pa is de paus. Zei ik lachend. Nee, echt ik meen het. Het zal wel. Zei ik en haalde mijn schouders op. Weet je wat ik echt goed kan ramdom gekke liedjes en dansjes verzinnen. Zei ik. Doe eens, dat wil ik zien. Zei Esme. Ik begon ter plekje te zingen en er raar bij te dansen en al snel deed Esme mee. En zo gingen we al lachend, zingend en dansend door. Toen ging de deur open en de moeder van Esme komt binnen. Wat zijn jullie nu weer aan het doen? Vraagt ze en trekt haar wenkbrauw op. Random gekke dansjes en liedjes. Zeiden we in koor. Toen stond ook Esme's vader in de deuropening. Hij begon te lachen toen hij ons zag. Jullie zijn echt een stel apart. Zei hij hoofdschuddend en liep weg. De rest van de week was voorbij gevlogen. Luuk had zich aan zijn woord gehouden en ik ben nog vaak bij Esme langs geweest. Ook vandaag was ik er weer we hadden het beren gezellig, maar dat vreemde gevoel in mijn buik bleef. Ik vraag me af wat het is liefde? Ik weet het niet ik heb het nog nooit gevoelt. Jayden? Vroeg Esme aarzelend. Ja, wat er? Je bent al best vaak hier geweest, zal ik anders morgen naar jou toe komen?. Ik schrik, maar knikte toch. Eens moest het er toch van komen. De volgende dag stond Esme voor de deur. Het is zondag, dus jammer genoeg kon ze de hele dag blijven. O, jee als dit, maar goed gaat. Denk ik en deed de deur open. Vrolijk kwam Esme binnen lopen. Wow, dit lijkt een beetje op mijn oude huis. Maar dan veel kleiner zeker? Zei ik. Inderdaad. Samen schoten we in een lachbui en mijn kwam moeder aan lopen. Jayden je had helemaal niet gezecht dat we bezoek kregen. Zei ze een beetje boos. Hey, ik ben Emily de moeder van Jayden en jij vast zijn nieuwe vriendin? Ik ben Esme en nee ik ben gewoon een vriendin. En bovendien heb ik geen vriendin voegde ik er aan toe. Dat zeggen ze allemaal jongen. Dat zeggen ze allemaal. Zei mijn moeder en liep glimlachend weg. Kon het nog erger? Dacht ik. En als door de duivel geroepen kwam mijn broer naar beneden. Ook dat nog. Dacht ik. Hij keek ons aan en liep naar Esme toch. Edward, maar noem me maar gewoon Ed. Esme. Bij deze kan ik helaas niets verzinnen, maar ze is wel mooi Jay. Zei mijn broer. Esme keek verward en ik gebruikt dit moment om haar mee naar boven te sleuren weg van mijn moeder en broer. Ik hou van ze, maar ze waren echt ontzettend genant vooral mijn ma. Wat was dat? Vroeg Esme verbaast. Mijn broer geeft altijd iedereen een bijnaam en zegt wat hij denkt en mijn ma volg ik ook niet helemaal. Leg ik uit. En je vader? Vraagd ze? Die is dood. Zeg ik met pijn in mijn hart. Hoe? Vraag ze geschrokken. Neer gestoken en dood gebloed. Zeg ik. Mis je hem? Vraagt ze. ik zucht. Iedere dag, maar ik weet dat hij nog steeds bij me is in mijn hart. Zeg ik. De rest van de dag ging snel voorbij en er is gelukig niks meer gebeurt waar
ik me voor moest schamen. Ik liep met Esme
naar de deur. Tot morgen. Zei ik en gaf haar een knuffel. Daarna fietste ze weg. Ik ging op bed
liggen en dacht nog even na. Waarom dat ik toch dat rare gevoel in mijn buik heb als ik bij Esme ben en wat is het? Vroeg ik me af.