A ranger/traitor 123

In Galwegh moesten ze voorzichtiger zijn. Niet alleen moesten ze hun aanwezigheid voor de Skandiërs zo lang mogelijk geheim houden, ook de bevolking van Galwegh kon beter niet weten dat zij er waren. Uiteindelijk mochten ze daar helemaal niet zijn. Helaas betekende voorzichtig zijn, dat ze ook trager vooruitkwamen. Iets waar geen van de drie mannen blij mee was, maar het kon nu eenmaal niet anders.
Het liep tegen de avond toen Abelard plots een alarmsignaal gaf. In een seconde had Halt de situatie ingeschat. Hij vloekte binnensmonds. Ze reden door een holle weg met aan de zijkanten rotsachtige wanden. Niet zo heel hoog, maar toch zou het voor de paarden een heuse klus worden om erop te klauteren. Dat zou gepaard gaan met het nodige lawaai en waarschijnlijk zouden ze niet eens op tijd uit het zicht raken. In Araluen zou hij zich nooit in zo’n situatie laten drijven, maar daar kende hij ook elk verborgen paadje. Als ze hier van de normale weg afweken, liepen ze het risico hopeloos te verdwalen.
“Blijf normaal doen”, siste hij zijn metgezellen toe. Die knikte. Dat wisten ze zelf ook wel. Sean en Arnaut waren allebei geharde krijgers en hadden voor hetere vuren gestaan dan onbekenden op de weg. Ze hielden hun paarden in tot een normaal reistempo en gingen ontspannen in het zadel zitten. Niet veel later zagen ze wie er aan kwam. Het was een boerenfamilie die met heel hun hebben en houden de andere kant op gingen. Toen kreeg Halt de kar in de gaten waar alles op geladen was. Die was net zo breed als de weg en regelmatig schuurde ze langs de stenen aan de kant. Er was geen manier om hen met de paarden voorbij te gaan.