29 ...

Net toen ik stil kwam te staan ging mijn gsm af.
'Hallo?' vroeg ik.
'Je moet nu ONMIDDELIJK komen, ik heb een verassing!!!' aan het hyperkinetische stemmetje kon ik opmaken dat het Alice was en nog voor ik kon protesteren, had ze al opgahangen.
'Het spijt me Jacob' fluisterde ik zachtjes en draaide de auto om, tegen Alice kon ik absoluut niet op.
Toen ik thuis kwam, sleurde Alice me meteen uit de auto en sleurde me mee naar binnen, richting haar kamer.
'Tadaaa!!' zei ze vrolijk en wees naar een jurk die op haar bed lag.
Ik keek Alice onerzoekend aan.
'Die is voor jou ^^' zei ze.
'Alice, dit had je...'
' Hoor ik je nog?! Het voo het eindejaarsbal.' en ze bleefnog steeds vrolijk, ik had geen idee hoe ze toch altijs zo vrolijk kon zijn.
'het bal is nog meer dan 6 maanden' hielp ik herinneren.
'weet ik, maar ik zag deze hangen en ik dacht dat ze perffact zou zijn voor jou' en ze giegelde.
Ik moest lachen en draaide met mijn ogen en maakte dat ik uit haar kamer was.

Ik passeerde de baddkamer en rook een geur... een geur die ik noch nooit had geroken.
Het rook naar bloed, maar dan ook weer niet.
Ik was nieuwsgierig dus besliste ik maar om een kijkje te nemen.
Daar zag ik hem zitten... onder het bloed, zijn blonde krullende lokken waren rood, zijn wit hemd was roze...
een scheermesje lag naast hem.
Ik zag hoe het bloed uit zijn armen druppelden.
Mijn adem stokte.
'J...Ja...Jasper?' vroeg ik voorzichtig.
Hij tilde zijn hoofd op en de bloedrode ogen staarden me aan.
Ik zag het verdriet in zijn ogen maar ook de lust en hoe hij zichzelf minachtte.
Ik ging voor hem zitten.
'Wat is er gebeurd?' ik moest mijn best doen om geen emoties te vertonen of zélfs te voelen, het was niet echt een goed idee dat Jasper nu zou weten, wat ik dacht of voelde.
'school...' hij stopte even maar ging door.
'er was iets gebeurd tijdens gym, waardoor er een klasgenoot hevig begiin te bloeden... hij trok zijn knieën onder hem op en legde zijn hoofd erop.
'alles komt wel goed' probeerde ik hem gerust te stellen.


Jasper POV

Diana deed zo haar best om haar emoties te verbergen voor mij, maar dat lukte niet.
Ik wist hoeveel pijn het haar deed om mij hier zo te zien zitten.
Ik ben toch al blij dat Faith me zo niet ziet.
Ik wil niet dat ze me een monster vindt.
'alles komt wel goed.' hoorde ik die ene stem die zo op die van de liefde van mijn leven leek. Maar dat was het niet.
Het komt niet goed, nooit niet!!
ik schreeuwde vanbinne, maar daar bleef het ook.
Mijn hoofd bleef op mijn knieën liggen.
Diana had mijn ogen al gezien, ze waren nog roder dan van James of Victoria.
Ik schaamde me.
Hoe kon ik nu zo zijn?
Ik dacht dat ik hier eindelijk van verlost was...



haha, best grappig :p
ik was bezig dit stukje aan het schrijven en ik kreeg emails van mensen die wouden dat ik snel verder moest :p
wel, hier is ie dan
Enjoy
<3