003. Nerveus

Zodra Daley ons het veld waar Tim moest trainen had aangewezen, was mijn neefje dan ook meteen verdwenen. Ik was blij dat een jongetje uit zijn voormalige voetbalteam ook gescout was. Tim was geen jongen die snel op mensen afstapte als hij alleen was.
'Dankjewel.' zei ik tegen Daley. Een oprechte glimlach sierde mijn gezicht. Zonder zijn hulp hadden we het waarschijnlijk veel later gevonden, en was Tim te laat gekomen op zijn eerste training.
Daley haalde onverschillig zijn schouders op. 'Ik help graag een mooie dame in nood. En haar kleine neefje natuurlijk.'
Ik grinnikte en rolde met mijn ogen. Toch richtte ik mijn blik naar de grond omdat ik het niet kon helpen dat ik begon te blozen. Belachelijk natuurlijk.
Daley lachte zachtjes. 'Het is echt zo hoor. Niet zo onzeker.'
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. Mijn linker mondhoek kroop onbewust omhoog toen ik mijn armen over elkaar sloeg.
'Hoe weet jij nou weer dat ik onzeker ben? Je kent me helemaal niet.'
Daley besloot mij heel irritant na te doen en sloeg ook zijn armen over elkaar. Ik kon mezelf wel een klap verkopen toen ik in de lach schoot door zijn handeling.
'Ik ben heel goed in het doorzien van mensen.' grijnsde hij.
Zogenaamd diep onder de indruk knikte ik. 'Dat moet dan haast wel.'
Toen er een hard geschreeuw klonk draaiden Daley en ik ons allebei om naar de training. Een bruinharige man van een jaar of 25 kwam op een rustig tempo het veld oplopen. Hij droeg hetzelfde zwarte trainingspak als de rest, dus ik ging ervan uit dat hij Tim's trainer was.
Hij riep voor de tweede keer dat de jongens bij elkaar moesten gaan staan.
'Is dat de trainer?' vroeg ik zonder Daley aan te kijken.
Ik voelde hoe hij zijn ellebogen liet rusten op het hek waar we tegenaan stonden. Ik volgde zijn voorbeeld.
'Ja, Ruben traint de E1 dit seizoen. Je neefje is in goede handen bij hem.' zijn stem klonk geruststellend, al was dat helemaal niet waarna ik gevraagd had. Ik geloofde best dat die Ruben een goede trainer was.
'En jij voetbalt dus bij het echte Ajax team?' was mijn tweede vraag.
Daley begon te lachen en ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe hij me geamuseerd aankeek. Met een iets wat moeilijk gezicht probeerde ik zijn reactie te peilen.
Misschien moest ik maar stoppen met praten over voetbal. Elke keer als ik het probeerde werd ik uitgelachen.
'Het échte Ajax team?' herhaalde hij mijn vraag lachend.
'Ja weet ik veel.' mompelde ik.
Mijn blonde haren werden uit mijn gezicht geblazen door een zachte, verkoelende wind. Het was de hele week al heerlijk weer geweest en tot mijn grote genoegen stond de zon ook vandaag weer hoog aan de hemel.
'Het geeft niks.' begon Daley, en leunde nu alleen met zijn linkerarm tegen het hek. 'Maar ik zit inderdaad in het échte Ajax team. Degene die op televisie komen enzo.
'Degene die bakken met geld verdienen door tegen een bal aan te trappen.' zodra de woorden mijn mond verlieten wou ik dat ik ze terug kon nemen. Ik wist helemaal niet hoe Daley hierop zou reageren, en het was bovendien ontzettend respectloos om iemands baan zo belachelijk te maken. Want het voetbal op zijn niveau kon je makkelijk een baan noemen.
'Sorry..' probeerde ik, maar werd onmiddellijk onderbroken door zijn bulderende lach. Eerst dacht ik dat hij me opnieuw uitlachte, of dat het zelfs wel minachtend bedoeld was. Maar toen ik naar hem opkeek zag ik dat hij echt moest lachen om wat ik gezegd had.
Nog voordat ik doorhad wat ik deed, was ook mijn zachte lach te horen. Ik had het absoluut niet grappig bedoeld maar zijn lachende gezicht en enthousiasme werkte gewoon aanstekelijk.
'Wat is er zo grappig?'
Opnieuw vandaag leek ik bijna een hartverzakking te krijgen van een tweede plotselinge stem. Deze stem klonk heser als die van Daley.
Ik stopte vrij makkelijk met lachen -in tegenstelling tot Daley- en draaide me vlug om. Dit keer herkende het gezicht onmiddellijk. Hoe was hij niét te herkennen?
Mijn 15 jaar oude nichtje liet me ongeveer elke dag zo'n 6 foto's van hem zien. Allemaal in het voetbaltenue van Ajax. Het toptalent Viktor Fischer. Natuurlijk....
Net toen ik me bedacht dat hij nog knapper was in het echt, voelde ik een stevige arm rond mijn schouders.
Doordat Daley nog steeds aan het lachen was, schokte zijn lichaam tegen het mijne. Ik grinnikte zachtjes. Ik kende deze jongen helemaal niet, maar wie kon het wat schelen? Hij was grappig en ik kon goed met hem opschieten. Dus waarom zou ik me dan zorgen maken om zijn arm die langs mijn schouder hing.
'Deze dame hier maakt ons gewoon even belachelijk en het is meer dan leuk om naar te luisteren.' lachte Daley.
'Is dat zo?' vroeg Viktor grijnzend, zijn blauwe ogen onverwacht gericht op mijn gezicht. Plotseling voelde ik me vreselijk ongemakkelijk. Het liefst wou ik nu weglopen, ontsnappen aan de twee paar ogen die me zo zorgvuldig bekeken. Ik kon niet ontkennen dat ik me aardig geintimideerd voelde door de twee voetballers.
'Niet bewust, ik bedoelde..' - 'Rustig nou maar.'
Daley's lachende woorden zorgen ervoor dat ik weer een beetje normaal kon ademhalen. Toch bleef het bloed zich als een razende door mijn aderen pompen en bonste mijn hart ongezond hard tegen mijn borstkast. Ik snapte werkelijk waar niks van deze reactie.
Hoe kon ik nou zo nerveus worden van een jongen die amper twee zinnen tegen me gesproken had?
'En wie mag deze dame dan wel niet zijn?' zijn hese, warme stem liet de haartjes op mijn armen rechtovereind staan. Ik kon alleen maar hopen dat niemand het opviel.
Pas toen hij zijn hand naar me uitstak ging ik tot actie over. Licht beduusd pakte ik zijn hand aan en schudde deze net zoals ik bij Daley had gedaan.
'Viktor.'
'Valerie.'
'Het is me een genoegen je te ontmoeten Valerie.'
Viktor's hand voelde ruw, maar de manier waarop hij me losliet was teder. Gefrustreerd begon ik op de binnenkant van mijn wang te kauwen.
'Ik, uh. Ik ga weer eventjes bij Tim kijken.'