Chapter 7: Already gone

De band nam me in hun armen nadat ik klaar was met zingen. Ik hoorde niet wat ze zeiden. Ik kon alleen naar de verbaasde Robert kijken. In zijn ogen lag veel onbegrip, maar vooral… geluk. “Nog één liedje?” smeekte Jake me liefjes. Ik keek hem eerst even verward aan. Daarna knikte ik. Waarom ook niet? “Welke?” vroeg ik. Jake keek me schijnheilig aan. O, wilde hij echt dat nummer doen? “Best,” mompelde ik met een zucht. Het publiek was aan het juichen en wilde meer. Gelukkig. Anders was ik nu het podium afgestapt en was ik weggevlucht. Ik zou dan in een donker hoekje gaan zitten en er nooit meer uit komen. Maar het publiek vond het blijkbaar goed. “Already gone dus?” grinnikte ik. Jake knikte enthousiast. “Kelly Clarkson is niets vergeleken jou als jij het zingt,” straalde hij. Ik keek hem droog aan. “Sure, ga nou maar staan.” Ik duwde hem terug op zijn plek. Ik verstevigde mijn grip om de microfoon en draaide me weer terug naar het publiek. “Meer?” vroeg ik enkel. Meteen begon de boel weer te juichen. Ik knikte Stanley toe en hij telde af. De muziek galmde door de boxen. Ik nam een hap lucht en begon weer te zingen. “Remember all the things we wanted. Now all our memories, they're haunted. We were always meant to say goodbye. Even with our fists held high. It never would have worked out right, yeah. We were never meant for do or die.” Ik genoot hiervan. Robert kon zijn ogen niet geloven en ik grijnsde. “I didn't want us to burn out. I didn't come here to hurt you. Now I can’t stop.” Ik zag Ty met zijn handjes naar Robert grijpen. Zou het het aanvoelen? “I want you to know. That it doesn’t matter. Where we take this road. Someone's gotta go. And I want you to know. You couldn't have loved me better. But I want you to move on. So I'm already gone.” Robert leek erg verbaasd te zijn. Hij keek naar Ty en weer terug naar mij. Ik zong verder. Ik was gelukkig, erg gelukkig op dit moment. Maar straks… Ik wist niet wat er ging gebeuren. Uiteindelijk kwam ik bij het laatste stuk van het lied. “I want you to know. That it doesn’t matter. Where we take this road. Someone's gotta go. And I want you to know. You couldn't have loved me better. But I want you to move on

So I'm already gone. I'm already gone. I'm already gone. You can't make it feel right. When you know that it’s wrong. I'm already gone. Already gone. There's no moving on. So I'm already gone.” Mijn laatste klanken galmden door de ruimte. Heel even was het stil en was ik bang dat ik het erg slecht had gedaan. Ik was er met mijn gedachten niet bij. Dat zeker niet. Plots weerklonk overal gejuich en geklap. Jake en Aaron kwamen aan mijn zijden staan en Stanley stond naast Aaron. Jake pakte mijn hand vast en we bogen met z’n vieren. We bedankten vlug het publiek en verlieten daarna het podium. Ik wilde zo snel mogelijk terug zijn bij Ty… en Robert. De band volgde me stilletjes. Ik kwam bij de tafel aan waar de cast van Twilight aanzat. En nu?