Magic 9

‘Wat deed hij?’ vraagt Nina nog eens geschokt. ‘Hij sprak tegen me.’ Nina en ik kijken McGonagall aan voor geruststelling, maar het werkt niet echt. Ze kijkt me verward en geschrokken aan. Maar al snel herpakt ze zichzelf weer. ‘Ik zie jullie zo in mijn kantoor, over een half uur,’ zegt ze en ze stapt op haar bezem. ‘Het komt wel goed, meisje,’ zegt Gridate en hij legt zijn hand op mijn rug en begeleidt me naar de bezems. Ik pak mijn bezem weer vast en stap erop. Weer vliegen we over het verboden bos. Als we landen zetten Nina en ik onze bezems in de bezemkast. ‘Gaat het weer een beetje?’ ‘Ja, ik moest gewoon even bijkomen.’ ‘Maar wat zei hij dan precies?’ ‘Dat we elkaar al hadden ontmoet. En dat dit moment voorbestemd was. Hij was helemaal niet eng, het leek wel of ik iets van sympathie in zijn stem hoorde.’ Nina kijkt me aan en haalt haar wenkbrauwen op. ‘Wauw, die zag ik niet aankomen. Maar zullen we dan maar naar McGonagall gaan?’ vraagt ze en ik stem in. Als we bij het kantoor aangekomen zijn maakt Nina de deur open. ‘Wat moet ik nu, Albus,’ horen we de professor nog zeggen en ze kijkt dan een beetje geschokt om. ‘Willen jullie even gaan zitten?’ We nemen plaats op de stoelen en kijken zwijgend naar professor McGonagall. ‘Jullie begrijpen dat dit niet verder mag uitlekken, dat veroorzaakt alleen maar paniek.’ ‘Maar de rest van de orde mag het wel weten?’ vraag ik. ‘Ja, die worden op dit moment ingelicht. En madame Remson, welkom! Je hebt nu je vaste plaats bemachtigt.’ ‘Dank u wel,’ zegt Nina en ze kijkt me glimlachend aan. ‘Maar ik moet je even vragen om de kamer te verlaten, ik wil even alleen met madame Vane praten.’ Nina knikt en richt zich tot mij. ‘Ik zie je morgen, niet te veel zorgen maken hè?’ zegt ze nog en ze laat haar hand even op mijn schouder rusten. Ik knik nog even naar haar en kijk hoe ze het kamertje verlaat. ‘Emma, wat is er nu precies gebeurt?’ ‘Ik liep naar binnen, ik wilde mijn hand uitsteken naar het boek, toen het open sloeg. Hij schreef mijn naam en vroeg of hij gewoon met me mocht praten. Ik gaf geen antwoord en toen begon hij tegen mij te praten. Dat we elkaar al eens ontmoet hadden, dat dit moment voorbestemd was en hij klonk zelfs een heel klein beetje sympathiek. Ik weet ook niet hoe het kan,’ zeg ik en ik richt mijn blik op de grond. Hoe kan ik hem nu sympathiek noemen? Maar hij was gewoon niet zo angstaanjagend als ik had verwacht. Als ik niet wist wie hij was, had ik misschien wel met hem gepraat, dat is toch raar? ‘Emma, jij kon er niets aan doen.’ ‘Maar professor, wat betekent het?’ ‘We weten het niet, maar we zullen er alles aandoen om erachter te komen,' zegt haar stem, een serieuze stem, met een ondertoon van begrip en angst. ‘Professor, heeft U nog vragen?’ ‘Nee, Emma. Je kunt naar bed gaan en bedankt voor je tijd. Moet er nog iemand met je meelopen?’ Ik schud mijn hoofd van nee en loop naar de deur. ‘Oh, en Emma. Als er iets is kun je altijd naar mij komen.’ Ik glimlach dankbaar naar haar en verlaat het kantoor weer. Ik loop richting onze toren over de bewegende trappen. Langzaam dringt alles tot me door. Waarschijnlijk is dit een actie om me over te halen, maar waar heeft hij me voor nodig? Waar ben ik goed voor? Sinds ik op Hogwarts ben gebeuren er allemaal rare dingen. Eindelijk hoor ik ergens bij en ben ik belangrijk. Ik was altijd maar het buitenbeentje een beetje de aparte. Waarom zou hij mij ergens voor nodig hebben? ‘Wachtwoord?’ vraagt de stem van het schilderij. ‘Nunc aperire,’ zeg ik en het schilderij gaat aan de kant. Ik stap de leerlingenkamer in en wordt opgevangen door twee paar bezorgde ogen. ‘Emma, laat me nooit meer zo schrikken,’ zegt Louis en hij geeft me een knuffel. Dan komt Niall met dezelfde opgeluchte blik naar me toe. Ik geef hem een knuffel en mijn ogen worden een beetje te waterig. Net iets te lang houden we elkaar vast. Als we elkaar loslaten staat bij ons allebei een blosje op onze wangen. Louis ploft op de bank en ik volg zijn voorbeeld. ‘Hoe was hij?’ vraagt Louis. ‘Ik weet het even allemaal niet meer,’ zucht ik en ik staar naar het haardvuur. ‘Het komt wel goed, misschien kun je nu beter gaan slapen,’ zegt Niall en hij legt een hand op mijn schouder. Ik knik en sta op. ‘Kop op,’ zegt Niall en hij wrijft nog over mijn rug. ‘Slaap lekker, Em.’ ‘Slaap lekker Lou, tot morgen.’ Ik laat mezelf op mijn bed vallen en val bijna gelijk in slaap.

Langzaam verandert het zwarte gat in een kleurrijk bos. In het midden van het bos is een open plek waar de zon fel op schijnt. Ik loop erop af en ga op de steen zitten. Ik laat de warme zon mijn huid binnendringen. Dan verdwijnt de zon. Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Het hele bos is verdort. Bladeren zijn zwart en liggen op de grond. De zon is verdwenen en alles is grijs en grauw. ‘Hallo Emma,’ zegt een stem en een gedaante doemt voor me op. ‘Voldemort.’ ‘Eindelijk zien we elkaar weer,’ zegt hij en vliegt op me af.

‘Emma, wordt wakker,’ schreeuwt Hazel en ze schudt me wakker. ‘Je bent helemaal nat en lag helemaal te schreeuwen,’ zegt ze bezorgd. ‘Sorry,’ mompel ik en ik kleed me aan. ‘Allemaal zo verwarrend,' mompel ik in mezelf als ik op weg ben naar de grote zaal. Als ik de deur open, besteden niet zoveel mensen daar aandacht aan. Ik kijk naar voren, waar professor McGonagall op haar stoel in het midden zit. Ze kijkt me recht aan en ik geef haar een knikje dat alles goed gaat. Haar mondhoeken lijken wel een klein beetje te krullen. Begint ze nu om me te geven? Grinnikend ga ik naast Louis zitten. Ik glimlach ook nog even naar Niall. Deze jongens maken me zo blij en allebei op een andere manier.