002. De eerste training
Overal waren kinderen en tieners te zien op voetbalschoenen, allemaal met een eng goed gevoel voor deze populaire balsport. Ik had het nooit gekunt en hoewel het me een leuke sport leek, wist ik dat ik het ook nooit zou kunnen.
Het enige wat ik op dit moment wel wist dat we op sportcomplex De Toekomst waren.
'Uh Tim.' begon ik aarzelend. 'Heb je enig idee waar we heen moeten?'
'Niet echt..'
Ik schoot lichtjes in de lach. Dit begon al fantastisch, misschien was ik toch een minder goede moeder dan ik had gedacht.
'Misschien kunnen we het even vragen aan iemand?' stelde ik voor. Tim knikte enthousiast. Vlug gleden mijn ogen langs de vele, verschillende mensen. Sommigen droegen alledaagse kleren en waren bijna allemaal van middelbare leeftijd, ik gokte dat dat gewone toeschouwers waren. Ouders van kinderen ofzo.
Anderen liepen in zwarte trainingspakken met voetbalschoenen en schreeuwden tegen de kleine voetballertjes. Dat waren zonder twijfel de trainers.
Op het moment dat ik mezelf afvroeg waarom ik zo'n drama was op een voetbalveld, kreeg ik door dat Tim niet langer naast me stond.
'Godsamme.' vloekte ik binnensmonds.
Zo onrustig als mogelijk was begon ik om me heen te kijken. Dit ging je toch niet serieus menen. Hoe kon ik zelfs dit in godsnaam verpesten?
Ik moest de neiging om de naam van mijn neefje niet gewoon keihard te schreeuwen onderdrukken. Het feit dat ik hem werkelijk nergens zag werkte daar ook niet echt aan mee.
'Op zoek naar iets? Of beter gezegd, iemand?'
Door de plotselinge, lage stem achter me sprong ik geschrokken naar voren en draaide me onmiddellijk om.
Met mijn hand op mijn borst keek ik de man -of misschien wel jongen- voor me hijgend aan.
'Was dat echt nodig?' vroeg ik een tikkeltje wanhopig.
Mijn reactie leek hem erg te amuseren. Ten minste, dat dacht ik wel aangezien hij bleef grijnzen. Maar voordat ik me eraan kon irriteren kwam het kleine lichaampje van Tim achter de jongen vandaan.
Ik slaakte een zucht van opluchting.
'Moet je zien wie ik tegenkwam Valerie!' sprong hij glimlachend op en neer. Zijn vinger wees naar de -nog steeds grijnzende- persoon voor me.
'Ja leuk!' probeerde ik zo enthousiast mogelijk te klinken. Tot mijn grote afschuw lachte de jongen me recht in mijn gezicht uit, en liet Tim zijn schouders teleurgesteld zakken.
'Ze weet niet wie ik ben, jongen.' lachte de jongen tegen Tim en gaf hem een zacht klopje tegen zijn rug.
Tim zuchtte diep en staarde me verveeld aan. Een tikkeltje verontwaardigd trok ik mijn wenkbrauwen op.
'Zou ik dat moeten weten dan?'
De jongen begon opnieuw te lachen en Tim leek maar niet te kunnen stoppen met zuchten. Hij schaamde zich duidelijk voor me. En voor eventjes maakte ik me daar niet zo druk om. Deze situatie werkte me serieus op mijn zenuwen.
'Dat is Blind, Val... Daley blind van Ajax.'
Ik voelde hoe ik me enigzins ontspande. Het was maar een voetballer.
'Ohja..' probeerde ik mezelf er nog redelijk uit te liegen. 'Daar herkende ik hem dus van.'
'Oh nattuurlijk...' klonk de stem van de jongen lachend, het sarcasme schemerde door in zijn ondertoon.
Toch stak hij zijn hand naar me uit. Vlug pakte ik deze aan. Het eerste wat me opviel was dat hij een erg sterke handdruk had.
'Valerie.' stelde ik mezelf voor.
'Daley.'
'Weet ik.'
Hij grinnikte zachtjes.
'Ik zie dat je zoontje nieuw is? Hij moet naar trainingsveld A, ik loop wel even met jullie mee.'
Nu was het mijn beurt om te lachen, evenals Tim's beurt.
'Tim is mijn neefje.'
Reageer (8)
HOE LEUK IS DALEY HIER IK ZOU BIJNA WILLEN DAT HET EEN DALEY FANFIC IS
9 jaar geledenDaley. <3
1 decennium geledenWat een schatje <'3
1 decennium geledenSuper leuk geschreven Mannie!
Wat een cutie, ik ben een nieuwe abonnee!
1 decennium geledenWat een schatje x
1 decennium geleden