[003] Niall James Horan

Skelet... Ik wist dat ik dunner was geworden, eerder gezegd mager maar zo erg was het niet, toch? Mijn hoofd laat ik hangen terwijl ik de jongen die blijkbaar Zayn heet volg. Aardig lijkt hij me niet, totaal niet. Zijn uiterlijk laat hem er ook niet bepaald liever uit zien. Hij is letterlijk het tegenovergestelde van mij. Als we eenmaal boven zijn aangekomen kijk ik even op. Zayn opent een kamer deur en trekt me aan mijn pols naar binnen. 'Dit is jou kamer.' Zijn glimlach is spottend. Ik knik eventjes. 'O-oke,' breng ik zachtjes uit, mijn stem ietjes schor. Ik loop de kamer verder in en zet mijn koffers tegen de muur. In een hoek staat een redelijk groot bed met daar tegen over een grote televisie, dvd speler en stereo. Aan de andere kant is een deur die waarschijnlijk naar een badkamer leid. Verder staat er ook nog een boekenkastje, daarnaast een bank en ook nog een kledingkast. Ik draai me om als ik gegrinnik hoor. Zayn leunt tegen de deurpost aan. 'Niets gewend zeker?' Hij trekt zijn wenkbrauw op. 'H-hoe bedoel je?' Fluister ik terwijl ik voorzichtig op het bed ga zitten. Mijn vingers strijken over de zachte stof. Het herrinert me aan thuis. 'Dat je ouders vast en zeker arm waren.' Met grote ogen kijk ik op. Mijn blauwe ogen worden waterig. 'Hou je mond over mijn ouders.' Het voelt alsof mijn keel dicht geknepen word. 'Waarom zou ik?' Zayn kijkt me aan en lacht spottend. Ik open mijn mond maar er komt geen geluid uit. Ik kruip in het hoekje van het bed en trek mijn knieeen op. Mijn hoofd druk ik er tegen aan. Tranen beginnen over mijn wangen te stromen en zachte snikken ontsnappen uit mijn keel.. Ik mis mijn ouders gewoon gigantisch veel. Sinds ze overleden zijn is alles veranderd. Ik zou er alles voor over hebben om ze nog een laatste keer te zien, ze nog een keer te kunnen vasthouden en te zeggen hoeveel ik van ze hou. 'Ja, ga maar weer zielig lopen doen. ' Hoor ik Zayn nog snauwen voordat hij mijn kamerdeur met een harde klap dicht gooit. Trillerig pak ik een zakdoekje uit mijn broekzak en bijt hard op mijn onderlip terwijl ik de tranen probeer weg te vegen. Het maakt alleen niet uit. Hoe hard ik het ook tegen probeer te houden. Ze worden steeds maar weer vervangen door nieuwe.