[NL] Kiss it all better

Toen Oliver in zijn eerste jaar op Hogwarts in zijn eigen vinger prikte met een punaise, was het Percy die hem overtuigde om naar de ziekenzaal te gaan. Oliver sputterde tegen en zei dat hij helemaal in orde was, maar Percy wilde er niets van horen en staarde hem net zo lang afkeurend aan tot hij toegaf.
      Eenmaal op de ziekenzaal aangekomen bleek Madame Pomfrey echter helemaal geen tijd voor ze te hebben. Er was net een vierdeklasser binnengekomen die haar arm had gebroken tijdens de Quidditch training van Hufflepuff, dus gaf Madame Pomfrey een pleister aan Percy en vroeg of ze het zelf zouden redden. Percy, die was opgegroeid in een gezin waar wekelijks tenminste twee hele pakjes aan pleisters werden verbruikt, knikte zelfverzekerd. Hij veegde wat druppeltjes bloed weg van het wondje op Olivers linkerwijsvinger, plakte de pleister netjes om Olivers vinger en gaf er een kusje op.
      Dat laatste vond Oliver een beetje vreemd. “Wat doe je?”
      Percy werd onmiddellijk rood, want hij wist bijna zeker dat hij iets verkeerd had gedaan. “Mijn moeder kust wondjes altijd beter,” legde hij uit.
      “Werkt het?”
      “Natuurlijk. Waarom zou ze het anders doen?”
      Oliver knikte. Dat klonk logisch. “Dat klinkt logisch,” zei hij hardop, want Percy had nog steeds de kleur van een tomaat. “Bedankt Perce.”

Toen Oliver in zijn vierde jaar tijdens de wedstrijd tegen Ravenclaw een Bludger tegen zijn hoofd kreeg, bleef hij gewoon doorspelen. Achteraf gezien was dat misschien toch niet zo’n goed idee, want hij had later die middag vreselijke hoofdpijn en een enorme bult tijdens het overwinningsfeestje in de leerlingenkamer van Gryffindor. Percy keek het een tijdje fronsend aan, maar uiteindelijk was hij Olivers stoere gedrag zat en sleepte hem mee naar de ziekenzaal.
      Madame Pomfrey gaf hem een standje omdat hij niet meteen naar haar toe was gekomen. Hij bleek geen hersenschudding te hebben, maar hij kreeg wel een drankje mee om de pijn wat te verzachten. Het had de bijwerking dat hij er erg vrolijk en een beetje warrig van werd, dus later beweerde hij altijd dat dat de reden was dat hij Percy had gevraagd om zijn hoofd beter te kussen. Percy zwoor hoog en laag dat Olivers doorzettingsvermogen en weigering om te stoppen met zeuren de enige reden was dat hij Oliver inderdaad een kusje op zijn voorhoofd had gegeven.

Percy schrok nogal toen Oliver in hun zevende jaar de slaapzaal binnenkwam met een doek vol ijsklontjes tegen zijn kaak gedrukt. Het hielp om de zwelling en blauwe plek tegen te gaan, maar Oliver was een stuk minder blij met het effect dat het op Percy had.
      “Oliver! Merlin, wat is er gebeurd?”
      Oliver liet zich op de rand van zijn bed ploffen. “Marcus Flint.”
      Percy maakte een tuttend geluid terwijl hij het geïmproviseerde ijskompres van Olivers gezicht wegtrok om de plek te kunnen bekijken. “Ik heb je nog gezegd dat je hem moet negeren. Hij wil je alleen maar op stang jagen in de hoop dat McGonagall je schorst van de wedstrijd.”
      “Ik weet het,” bromde Oliver. “Ik wilde ook wel naar je luisteren, maar Flint gooide de boeken van een klein meisje uit het raam. Iemand moest er iets van zeggen, Perce.”
      “Kan ik iets doen?” vroeg Percy. “Wat dan ook?”
      Oliver keek om naar Percy en voordat hij over zijn woorden kon nadenken, antwoordde hij: “Je zou het beter kunnen kussen.”
      Percy werd rood. “Wat? Doe niet zo raar.”
      “Het is niet raar. Het werkt, dat zei je zelf.”
      “Dat was zes jaar geleden.”
      Oliver haalde zijn schouders op en draaide zijn wang naar Percy. Hij was verbaasd toen Percy hem na een kort moment van aarzeling inderdaad zachtjes op zijn kaak kuste.
      “Zo beter?”
      “Veel beter. Ik voel me weer helemaal-” Zijn woorden bleven in zijn keel steken toen hij zich weer naar Percy toe draaide en Percy nog steeds zo dichtbij was dat hij bijna scheel moest kijken. Oliver wist dat de zin die hij had willen maken nog niet af was, maar hij kon zich even niet meer herinneren waarom dat een probleem zou zijn. “Weet je,” zei hij, “ik denk dat het toch niet helemaal werkte. Misschien moet je het nog een keer proberen.”
      Dus dat was wat Percy deed. Hij miste Olivers kaak en in plaats daarvan landden zijn lippen op die van Oliver, waar helemaal niets mis mee was, maar Oliver dacht er niet eens over om daar bezwaar tegen te maken. Percy bleek heel goed te zijn in het beter kussen van al zijn problemen.