Luke Hemmings.

“Luke, wees alsjeblieft kalm.” Mompelde Calum al zuchtend terwijl ik heen en weer liep terwijl iedereen van Section 7 alles opruimde van hun belegering die ze net hadden uitgevoerd.
“HOE KAN IK VERDOMME KALM ZIJN ALS MIJN VRIENDIN IS VERDWENEN?!” schreeuwde ik recht in Calum zijn gezicht voordat ik in elkaar op de grond zakte, huilend. Ik wist dat als ik haar niet op tijd zou vinden dat het te laat zou zijn. Ik zou Dana kwijt geraken, iets wat ik echt niet aan zou kunnen. Ze was er altijd in mijn leven en ik ben er zeker van dat ik mijn leven voor altijd met haar wil delen, ook al ben ik nog maar 17.
“Het spijt me, Luke…” Langzaam knielde Calum langs me en trok me in zijn armen als troost. Snikkend greep ik zijn shirt vast en liet alles eruit komen. Ik had nooit moeten instemmen om de moordenaars te zoeken van haar moeder, dan was dit allemaal niet gebeurt.
“Luke?” Geschrokken keek ik op van Calums shirt en keek recht naar mijn moeder die bezorgd naar me toegelopen kwam. Gelijk sprong ik recht en nam haar stevig vast als een klein jongentje van 5 jaar.
“Hey, rustig maar. Wat is er gebeurt?” vroeg ze zacht terwijl ze door mijn haar streek. Snikkend schudde ik mijn hoofd voordat ik opkeek naar haar. Langzaam streek ze de tranen van mijn wangen weg en keek ze even op naar mijn vader die met een bezorgde frons naar ons toe kwam gelopen.
“Dana is weg. Ze is meegenomen.” Mompelde ik gebroken terwijl ik naar de grond bleef staren, vechtend tegen de drang om te schreeuwen.
“Shit.” Mompelde mijn vader langzaam voordat hij weer wegliep. Ikzelf bleef naar de grond staren, zelfs toen mijn moeder me weer dicht tegen haar aandrukte, ook al stak haar dikke buik wat tegen. Langzaam streek erover heen, wetende dat daar mijn kleine zusje inzat. Zou ze ook teleurgesteld zijn op me als ze er achter kwam dat haar grote broer zijn liefde heeft laten gaan? Zou ze zeggen dat ik meer had moeten doen dan alleen huilen?
Schreeuwend van kwaadheid die in me borrelde trok ik me los en liep weg van iedereen terwijl de tranen over mijn wangen bleven stromen. Achter me hoorde hoe iemand achter me aangelopen kwam, maar pas toen ik voelde hoe een stevige grip me wegtrok van iedereen merkte ik op dat het de jongens waren. Fronsend keek ik hen snikkend aan voordat ze wezen naar mijn vader die tegen Louis bezig was. Net als ik was hij aan het huilen en aan het schreeuwen door het nieuws.
“We gaan haar zoeken, Luke.” Melde Ashton voordat hij wegtrok van iedereen richting een busje waar niemand bij stond. Met een snelle beweging brak hij het glas van het raampje om binnen te dringen. Ikzelf werd door Calum in de bus getrokken terwijl Michael met de draaiden de bus in werking kreeg. Het duurde nog geen 5 minuten of we reden weg van iedereen.
“Waar zouden ze haar naartoe brengen?” vroeg Ashton gelijk, maar niemand antwoordde. Het enigste wat ze deden was naar me kijken.
“Hoe moet ik dat nu weten?!” riep ik gelijk wanhopig uit, maar toen Calum me doordringend aankeek wist ik dat ik inderdaad de enigste was die bijna alles wist over wat er gebeurt was tussen onze families. We wisten wie de moordenaars waren, we wisten waar de moorden gepleegd waren, we wisten… Wacht eens….
“Rij naar het kerkhof! NU!” riep ik uit terwijl ik zelf naar mijn materiaal zocht in de bus. Michael en Calum volgde gelijk mijn voorbeeld en voor ik het wist stonden we zwaar bewapend voor het kerkhof. Gelijk gooide ik de deur open en rende naar het bos ernaast, wetende dat haar moeder hier was vermoord. Zo snel ik kon rende ik door de bomen heen tot ik een open plek zag. Mijn mond verliet direct een schreeuw toen ik Dana zag hangen met bloed over heel haar lichaam. Zo snel mijn voeten me konden dragen rende ik naar haar toe en vloog gelijk naar de grond zodat ik haar gezicht in mijn handen kon houden.
“Dana, liefste, open je ogen voor me.” Fluisterde ik al huilend terwijl ik begon te trekken aan haar touwen rond haar pols die volledig doorsneden waren. Een zachte kreun verliet haar lippen waardoor ik een opgeluchte zucht mijn lippen liet verlaten voordat ik opkeek naar Calum die met een drukverband probeerde de wonden te dichten zodat ze niet verder leeg bloedde. Michael was ondertussen aan het bellen met de ambulance om Dana nu te komen halen. Ashton zag ik in de verte naar ons toelopen met ook zijn gsm tegen zijn oor, waarschijnlijk om mijn ouders en Louis te verwittigen.
“Luke…” Gelijk draaide ik weg van de jongens en keek even recht in Dana’s prachtige ogen die me zo slaperig aankeken. Met een klein waterig glimlachje streek ik met mijn vingers rond haar wangen heen voordat ik een zachte kus op haar voorhoofd drukte. “Het komt allemaal wel goed, liefste. Ik laat niemand je nog pijn doen.”