011 Jasmine

Als Dylan eindelijk thuis komt begin ik te twijfelen of ik het wel zou vertellen. Hij zou me voor dom nemen dat ik me zo laat doen door hen en nadien zal hij de lovebirds ook wel een preek geven. "Wat scheelt er?" Voor de tweede keer vandaag schrik ik op uit mijn gedachten. "Ik moet je iets vertellen, maar ik heb schrik voor je reactie... Ik moet het eigenlijk niet vertellen, maar het voelt niet goed meer om het nog langer te verzwijgen... Want ik weet dat je ongerust bent en weet dat ik wat verzwijg, maar ik dacht ge..." ratel ik maar door en door. "Jas, stop... Je ratelt maar door. Zeg gewoon waar dit over gaat...." belooft hij. "Oké..., wel.... Wat ik al die tijd verzweeg... Ik... Ik help Julian en Anna met hun dates." Een verwarde blik staat te lezen op zijn gezicht. "Ik help hun met hun outfit... En tijdens de date blijf ik op een afstandje voor het geval er iets zou mislopen... En tot nu toe... Is er nog nooit iets misgelopen... Behalve enkele stille tranen bij mij... Ik... Het meisje waar hij al die... Al die dates mee had, dat... Dat had ik moe... Moeten zijn." de tranen stromen over mijn wangen terwijl Dylan me tegen zich aan trekt en me probeert te troosten. "Zeg me alsjeblieft dat dit niet begonnen is bij het begin van hun relatie." smeekt hij praktisch. Beschaamd houd ik mijn lippen stijf op elkaar. "Heb je jezelf eigenlijk ooit de kans gegeven de breuk te verwerken?" alweer blijft het stil. Hij kan het antwoord er vast wel uit afleiden. "Ik heb nog één vraag voor je, en ik hoop dat ik niet het antwoord krijg waar ik bang voor ben." ik houd mijn adem al in en wacht op zijn vraag. "Heb je hen buiten die dates eigenlijk nog gezien? En dan bedoel ik dat jullie echt iets doen zonder het over de komende date te hebben." alweer zwijg ik wijselijk. Woorden zijn niet nodig om hem te laten begrijpen dat ik hen niet hoor of zie als het niet over de date gaat. "Doe me één plezier en spreek nooit meer tegen hen. Ze zijn niet eens echte vrienden. Zoiets kan je niet verwachten van iemand, en zeker niet met jullie verleden." Ik knik maar wat, verdoofd door het verdriet. "Ik heb... Eens me...met hen ge...gepraat over dit hele gedoe... En ze hadden nog... Nog zo beloofd me meer aandacht te geven, maar... Ze zijn nog geen haar veranderd." snik ik. Troostend sluit hij me nog wat meer in zijn armen. "Alles komt goed." belooft hij me, maar ik weet dat hij bluft.

"Dylan..., wil jij mij trainen op de playstation?" vraag ik stilletjes na zowat een half uur huilen. Wat ben ik toch een mislukking... "Van waar plots die interesse in Playstation?" grijnst hij. "Harry heeft me uitgelachen omdat ik twee maal verloren heb, hij zei dat ik misschien kan winnen als ik zou trainen. Daarom wil ik hem kunnen inmaken, alleen heb ik dan ook effectief training nodig." leg ik hem uit. "Wel... Ik wil het wel proberen... Kom gewoon vanavond al mee... We hebben afgesproken bij James thuis... We gingen sowieso spelen op de playstation... En tips krijgen van vijf jongens, dat kan je toch niet afslaan." antwoordt hij met de glimlach. "Ik blijf wel thuis... Het was niet afgesproken en jullie willen er vast geen meisje bij." sla ik het voorstel af. "Ga jij je klaar maken, dan zorg ik voor de rest." Met een dwingende blik kijkt hij me aan, en met die dwingende blik op mijn netvlies geprint draai ik me om en ga naar boven.