Silent 5
ik vind het heel leuk dat mensen mijn verhaal lezen. dankje daarvoor.
en als je tips voor me hebt ofzo, dan vind ik dat heel fijn en ik doe mijn best om een goed verhaal te schrijven
xxx emma
na het stofzuigen zie ik dat zayn opstaat. 'Hey, ik ga. oh ja, ik wens je heel veel succes met de anderen. want die zijn echt heel erg druk, of chagerijnig.' ik knik weer.
het zal wel, ik heb gewoon heel veel zin om met de anderen echt kennis te maken en ik denk - nou ja, eigenlijk hoop ik- dat ik ze een beetje aankan. 'Veel plezier.' zeg ik nog voor hij de haldeur dichtdoet en naar buiten loopt. ik moet weer eens boodschappen doen, en aangezien de jongens pas laat uit bed komen schrijf ik wel even een briefje dat ik naar de supermarkt ben. ik geloof niet dat ze me gaan missen, toch? en ik heb echt weer eten voor mezelf nodig...
ik loop naar het aanrecht en schrijf daar het briefje.
hey, ik ben even naar de supermarkt. ben zo weer terug. valentina
tevreden kijk ik naar het briefje, dit is wel goed zo. ik pak mijn sleutels en mijn geld van het aanrecht en loop vervolgens naar buiten. ik kan mijn ogen niet geloven, er staan hartstikke veel fans bij de poorten! als ze zien dat de deur open gaat beginnen ze allemaal heel hard te gillen, die arme jongens moeten dit elke dag meemaken?!
maar als ze zien dat ik het maar ben verandert het gegil al snel in geluidjes van teleurstelling. tsja, ik kan er ook niks aan doen dat ik geen lid ben van One Direction.
'Valentina! waar zijn de andere jongens?' ho, wacht. hoe weten zij mijn naam? heeft Zayn die vertelt? lijkt me niet want waarom zou die ooit aan zijn fans vertellen hoe ik heet. Ik loop naar de hekken en steek mijn sleutel in het sleutelgat. hoe ga ik hier ooit uitkomen zonder dat er allemaal fans naar binnen rennen. 'die zijn weg. die waren vanochtend al weg, via... de achterdeur.' oké, ik lieg! wat dan nog. 'Ik ben als enige thuis. sorry meiden.' ik haal mijn schouders op en kijk ze medelevend aan. ik ben altijd al een goede leugenaar geweest.
weer hoor ik geluidjes van teleurstelling. 'Maarre... ze komen vanavond terug, dusss.' meteen beginnen alle meisjes weer te gillen en lopen opgelaten weg van de poorten.
'vanavond gaan we ze ontmoeten, ik weet het gewoon.' hoor ik uit het publiek. ergens voel ik me wel schuldig voor deze leugen, maar wat moet ik anders? ik zal zo Paul maar moeten bellen dan. misschien is hier wel een betere oplossing voor.'Wacht! hoe weten jullie mijn naam?' roep ik ze nog achterna, maar het lijkt niemand te interesseren. oh god, dalijk komen ze te weten daat ik nog maar anderhalf jaar in Engeland woon! Dat wil ik helemaal niet. wat ga ik hieraan doen?
hoi, ik weet dat het vandaag een klein stukje is maar ik heb mijn moeder belooft dat ik een film met haar zou gaan kijken. sorry, ik hou van jullie <3 xxx
Er zijn nog geen reacties.