Revenge 8.

POV. Zayn Javaad Malik.

Mijn voeten bonkte van de pijn terwijl ik de trap af liep, op weg naar de woonkamer. Het verband sneed in de huid van mijn voet en been, maar deze pijn was niet te vergelijken met de pijn van de glas sneetjes onder mijn voet. Moeizaam hapte ik naar adem terwijl ik langzaam trede naar trede naar beneden ging. Het liefst zou ik willen schreeuwen, huilen of slaan tegen de muren maar het mocht niet. Ik mocht geen argwaan opwekken bij de jongens. Vragen zouden volgen en antwoord kon ik niet geven, want hoe wilde je uitleggen dat op het ene moment duizenden spiegels in je kamer stonden en het andere moment duizenden scherven door je kamer liggen verspreid? Ik zou de jongens alleen maar bang maken en dit wilde ik niet. Ze zouden niet meer kunnen slapen of ergens kunnen lopen zonder tien keer omgekeken te hebben. En als het heel erg uit de hand zou lopen, zouden ze misschien nergens meer alleen naar toe durven gaan en zou er iedere keer weer iemand mee moeten gaan. Ik kneep in de trapleuning. Nog twee treden te gaan. Al mijn gewicht op mijn voeten om de beurt was gewoon te veel. Van binnen schreeuwde ik het uit, maar van buiten drukte ik alleen mijn lippen stevig op elkaar. Meer kon ik niet doen. Eindelijk was ik beneden en zuchtte ik van opluchting. Ik bukte me zo ver ik kon en hing slapjes voorover om zo mijn gewicht minder op mijn voeten te hoeven plaatsen. Ik zocht naar de juiste moet en doorzettingsvermogen om de woonkamer binnen te stappen en te doen alsof er niets was gebeurd. Gelukkig hoefde ik niet erg entausiast te zijn of spraakzaam te zijn. Iedereen wist van mij dat ik een ochtendhumeur had en dat ze mij maar beter vroeg in de ochtend moesten negeren. Nog een keer haalde ik diep adem en blies ik de lucht weer uit. Ik ging weer recht op staan en beet mijn tanden stevig op elkaar. Ik opende de deur die de ruimte tussen de hal en de woonkamer scheidde open en stapte de woonkamer langzaam binnen. Ik balde mijn vuisten en zette mijn nagels in mijn vel. Snel keek ik om me heen op zoek naar een zitplaats. De stoelen om de tafel stonden zo ver weg en dan zou ik me eerst nog tussen de tafel en de muur moeten wringen voordat ik eindelijk zou kunnen zitten. Mijn oog viel op de bank voor de televisie en zo snel mogelijk liep ik er naar toe. Ik voelde met een pinguïn, maar gelukkig leek niemand mijn rare looppas op te merken. Zelfs Louis zei niets die er normaal wel een grapje over had gemaakt. Zou hij eindelijk hebben geleerd dat hij zijn mijn in de ochtend maar moest houden? Ook Niall was niet ruzie aan het maken met Liam over dat Niall meer voedsel wilde maar Liam dit al had opgegeten en Niall niet meer wilde geven. De enige waar ik me nu nogal aan irriteerde was Harry. Hij vertelde nutteloze verhalen over dingen waar hij het normaal nooit over zou hebben. Eindelijk zat ik op de bank en blies ik gespannen de lucht uit mijn longen naar buiten. Het bonkende gevoel ging over naar een brandend gevoel wat misschien zelfs erger was. Zonder erbij na te denken legde ik mijn voeten op het salontafeltje voor de bank. Het geluid van brekend glas galmde door de kamer. Kort sloot ik mijn ogen en kreeg het beeld weer voor me van gisteravond met de duizenden glasscherven in mijn kamer die de volgende ochtend spoorloos verdwenen waren. Een rilling liep over mijn rug en snel opende ik mijn ogen weer. Ik pakte mijn laptop die naast me op de bank lag, nog van gisteren, en zette deze aan. Na kort twitter bekeken te hebben en een paar tweets beantwoord te hebben ging ik naar mijn mail toe. Veertig nieuwe berichten. Ik zuchtte even en scrolde er snel doorheen op zoek naar een mail met een uitroepteken ervoor die aanduidde dat deze belangrijk was en dus bijvoorbeeld van ons management was. Ik vond er twee, een inderdaad van ons management maar ook eentje van een onbekende afzender. Nieuwsgierig als ik was opende ik de mail van de onbekende afzender en las het vluchtig door.

What a wonderful night last night, wasn’t it?
And Zayn don’t be so mad, better that something happens to your feet then your hair, right?
Well now think about the poor people, who don’t have showers and hairstuff…
And then you’re right here.
You’ve everything you wanted. Living the dream, and still complain about the wind which ruins your hair.
And now it’s your turn to feel how poor people feel.
Now it isn’t the wind who is going to mess up your hair, no.
This time it’s going to be you who makes your hair look lke shit for a whole day no matter what.