Een schokkende ontdekking

Hij was nog maar net terug van zijn vergadering met de heer van het duister of het duister of hij voelde hoe tranen meester van hem maakte. Severus gooide zijn mantel op een stoel en zakte door zijn knieën.
‘Waarom moest Saphira nauw terug komen,’ vroeg Severus bij zich zelf. ‘Waarom is ze hier, ze weet toch dat Cassandra hier niet is. De gedachte aan har brak zijn hart.
Cassandra, mijn liefste, mijn -.’
‘Professor Sneep!, u moet helpen.’
Een luide stem deed hem opspringen en werd met een vaart de deur van zijn kantoor open gegooid en rende een dikke derdejaars Zwadderaar naar binnen. Konden ze hem niet voor één keer met rust laten.
‘Zeg het eens, meneer Splinter, wat is er?’
‘Potter is Draco te lijf gegaan en- .’
Maar meer hoorde Sneep niet, hij rende zijn kantoor uit, met de derdejaars achter zich aan. ‘ze zijn op de vierde verdieping, professor,’hijgde de jongen en stopten uiteindelijk toen hij pijn kreeg in zijn zij. Maar Sneep stopte niet, Potter was nu te ver gegaan. Hij rende de hoek om en sprintte de grote trap op. Maar toen hij bij de vierde verdieping aankwam was de gang uitgestorven, alle leerlingen lagen in bed.
Met zijn wenkbrauwen keek Sneep om. ‘Hij zei toch de vierde verdieping.’
Een koude lach deed hem om kijken van schrik. Een koude rilling deed zijn hart een slagje overslaan.
‘Je bent altijd zo voorspelbaar, Sneep. Altijd maar weer voor je leerlingen in de bres springen, dat is je zwakke plek, als iemand aan je leerlingen zit oh dan zwaait er wat.’
‘Wat wil je Saphira en waar zijn Potter en Draco?’ de woede gierde door zijn lijf, elke vezel wilde Saphira wurgen, hij zag al hoe hij haar nek tussen zijn handen had.
‘OH,’riep Saphira luchtig terwijl ze om hem heen cirkelde, in de schaduwen van de gang. ‘Oh die zijn hier nooit geweest.’
‘WAT!?’
‘Ja, ik ken je, Severus,’ Saphira keek hoog hartend naar de toverdrank docent en versmalde haar ogen glunderend.
Ook al kon hij haar niet zien, Severus wist gelijk hoe ze keek. Ik ken jou ook, dacht hij bitter.
‘Ik weet dat jij altijd je leerlingen voor trekt, en daar ligt je zwakke plek. Zoek uit wie het dichts bij je hart ligt en gebruik die om jou hier heen te lokken. Ik kwam er achter dat deze Potter en Malfidus jou het meest naar buiten zouden brengen en hier ben je dan.’
‘En daarom heb je een leerling in je macht die mij midden in de nacht naar de vierde verdieping zou brengen om met mij te kunnen praten?’
Het bloed kookte in zijn aderen en zijn knokkels werden wit toen hij handen tot vuisten maakte, Wanneer houdt het op?.
‘O hemel nee,’Saphira stapte zachtjes in het licht van een brandende kaars. Haar gezicht stond altijd strak van de vele discipline die ze in haar jeugd had, maar haar mond hoeken waren lichtjes opgerold. Ze genoot. De haat en verdriet die Sneep voelde gaf Saphira een goed gevoel. Ze had hem nooit gemogen en na zestien jaar waren die gevoelens heel erg versterkt. ‘ik heb gewoon een leerling uitgekozen uit jouw afdeling, verder niet veel speciaals.’
‘En waarom wilde jij me spreken?’
Severus voelde hoe de woorden over zijn lippen gleden, en zijn ogen versmalde. Saphira was altijd al tegen zijn huwelijk geweest.
Saphira keek even naar de muur achter Severus voordat ze iets zei. ‘Ik wilde je iets vertellen dat je vast interessant zult vind.’
‘Hier heb ik geen tijd voor.’ Sneep draaide zich om en maakte al aanstalten om weg te gaan. Saphira was gek geworden, dacht hij, al die jaren zoeken heeft haar eindelijk de das om gedaan, ze is kompleet gek geworden en begint al te hallucineren,
‘Cassandra leeft nog Sneep!’ Riep Saphira naar zijn rug. ‘Je geliefde vrouw is nog in leven en ze is hier op school.’
Schokkend bleef Severus staan. Woorden echoden door zijn hoofd en zijn hart bonkte in zijn keel. Bezweet keek hij achter zich, hopend dat Saphira een grapje maakte, maar niks aan Saphira’s gezicht wees erop dat ze loog. Cassandra was inderdaad op school.
‘Maar hoe?’ Bracht hij er moeilijk uit. Zijn handen trilde en zijn hart maakte grote sprongen, dat hij bang was dat het uit zijn borst zou springen.
‘Cassandra is al zestien jaar dood, tesamen met mijn dochters.’
Hij probeerde zijn gezicht in de plooi te houden om zijn ware emoties niet te laten zien, maar Saphira was in lachen uit gebarsten,
‘Natuurlijk, Sneep,’ riep ze. ‘Natuurlijk is ze gestorven zoals iedereen weet, maar jij weet wel beter, niet? Jij weet dat ze nog leeft. Ik zie het in je ogen, ik hoor het aan je stem. Jij wist dat ze nog leefde en hebt vast met haar een plan gemaakt al die jaren geleden.’
‘Inderdaad.’
Saphira en Severus waren zo druk met elkaar dat ze niet hadden gemerkt dat er iemand zachtjes achter Saphira was komen te staan. Twee lange zwarte haren hingen over haar schouders en een lok lag over haar ogen. ‘Hallo, lieverd.’
‘Cass. Cassandra?’ Stotterend keek Severus naar zijn lang verloren vrouw. ‘Ben jij het echt?’ langzaam deed hij een stap naar voren, hij kon het niet geloven, zijn vrouw, zijn eigen geliefde vrouw. Cassandra opende haar armen en omhelsde haar man.
‘Dat is lang geleden,’ ze legde haar hand op zijn wang en streelde het. ‘ Je bent veel veranderd, vooral in je gezicht, vertel me, wat heeft je hart verkild al die jaren.’
‘Jouw afwezigheid.’met een brok in zijn keel drukte Severus Cassandra tegen zich aan. De geur van haar haren, de geur van pasgewassen naar roze reukende haren, de warmte van haar huid en haar blauwgroen ogen die hem aan de zee deden denken, de plek waar ze beide veel tijd door brachten. Alles drong zich tot hem door, alle pijn van alle jaren vloeide door zijn aderen en tranen geleden over zijn wangen. ‘Waar heb je al die tijd gezeten, lieverd. En waarom draag jij je trouwjurk?.’
Sneep had voor hij op Cassandra afliep, haar een goed bekeken en merkte dat ze in plaats van haar eigen kleding haar trouwjurk droeg.
Cassandra zuchten en legde haar hoofd op haar mans schouder. ‘Ik heb overal gezeten, mijn lief,’ fluisterde ze. ‘Maar het voelde niet prettig, alle plaatsen waar ik ben geweest, bracht me steeds terug naar ons huis, onze grote villa waar we gelukkig waren, maar wat nu een ruïne is geworden. Een schaduw van wat het ooit was geweest. En de jurk?, Laten we zeggen dat het goed voelt om weer in die kleren te lopen die jou de dag van je leven gaf, weet je nog?’
‘Natuurlijk, weet ik dat nog, je liep elke dag in die jurk. Pas halverwege je zwangerschap was je gedwongen om hem in de kast te laten. je keek elke dag in de spiegel naar je gezwollen buik en de jurk die er naast hing, om hem op een dag aan ons kind door te geven.’
Een trieste glimlach sierde Cassandra’s mond. ‘Ja, op een dag.’
Naast hun, en helemaal vergeten stond Saphira, ze was blij eindelijk de erfgenaam te hebben gevonden, maar vond dat Cassandra weer naar huis moest. Stilletjes trok ze haar zwaard en wees hem op Cassandra. ‘U bent te lang weg geweest, Cassandra, het is tijd om naar huis te gaan. Zeg gedag tegen je ex-man?’
‘Ex-man?, Severus, waar heeft ze het over, zijn we gescheiden, wanneer is dat gebeurt?’ Cassandra liet Severus los en deed een paar stappen naar achter. Maar Severus was net zo verbaast als haar. ‘Ik weet niet Cassandra, ik…’
Maar Cassandra hoorde het niet, haar ogen waren op Saphira’s zwaard gericht en na een blik op haar man te hebben geworpen rende ze de gang door en verdween uit het gezichtsveld door zichzelf onzichtbaar te maken.
Severus bleef met een gebroken hart achter, ‘Bedankt Saphira,’blies hij. Hij stond op en liep terug naar de grote trap. Hij voelde dat zijn hart in plaats van licht nu zwaarder was geworden. Cassandra, waarom? En op dan moment brak zijn hart en gleden de tranen over zijn gezicht op zijn gewaad.