Hoofdstuk 1

''Naam. Nummer. Gewicht.''
''Callisto Bynes. 710036. 59 kilo.''
Elk jaar kwam de huisarts langs en werden ons gewicht, kilo's en gezondheid getest.
''Ga daar maar staan, je schouders naar achteren.'' Zei de huisarts, ze was een kleine vrouw met heel lichtblond haar. Het leek alsof alles in automatisch piloot was, de meisjes school Chombarlain was ook niet klein, ze had het zeker al tig keer gedaan, er leek geen emotie meer in haar gezicht te zijn.
''1.71 meter,'' Zei ze terwijl ze het in haar boekje krabbelde. ''Steek je tong naar buiten.'' Zei ze toen ze weer voor me stond en ze tikte met een stokje tegen mijn tong. ''Goed.'' Mompelde ze en liep weer naar haar boekje.
''Ga daar maar zitten.'' Zei ze toen en wees naar een stoel, waar tegenover een poster met figuren zat.
''Bedek je rechteroog en lees het maar hardop.''
Ik deed wat ze zei en las het hardop. Ze liep weer terug naar haar boekje.
''OKé Callisto, we zijn bijna klaar. Alleen nog even je gewicht wegen.'' Ze pakte mijn elleboog vast en liet me staan op een weegschaal. Alle meisjes moesten hun kleren uittrekken, behalve ons ondergoed. Ik ging er op staan.
''59,75'' Las ze hardop voor. ''Oké Callisto, je bent klaar. Roep de volgende maar.''
Ik knikte en liep de kamer uit, mijn beste vriendin Stella stond daar te wachten.
''Je mag naar binnen.'' Zei ik en ze liep naar binnen.
De andere meisjes van de school zaten nog te wachten. Het duurde tien minuten wachten.
De deur ging zachtjes open en Stella verscheen in de deuropening.
Ik merkte aan haar dat er iets mis was, ook al liet ze dat niet merken. Ik kende haar te lang.
''Wat is er?'' Vroeg ik bezorgd.
''Ik ben zwanger.'' Piepte ze zachtjes.
''Wat?'' Schreeuwde ik.
''Callisto, rustig.'' Stella zette haar hand op mijn arm.
''Wat rustig? Hoe oud ben je? Van wie is dat kind zelfs? Ga je hem houden? Wat gaan je ouders hiervan denken? Je bent-'' Ik stopte met ratelen toen ik zag dat er een glimlach vormde op Stella's gezicht.
''Niet grappig. Ik schrok me dood.'' Zei ik boos en opgelucht tegelijk.
''Je bent echt te makkelijk, daar moet je aan werken,'' Stella schoof haar arm door de mijne. ''Kom we gaan eten, ik sterf van de honger.''