Avada Kedavra • Two II

Phoenix POV.

Arrogant keek Pansy onze kant op en ik grijnsde kwaadaardig tegen haar waarna ik nog wat dichter tegen Draco aankroop. De trein was nog niet eens begonnen te rijden en Pansy en ik hadden alweer onze prive-oorlogen. Heerlijk, vond ik dat, Pansy jaloers maken.
En arrogant als Draco was, sloeg hij zijn arm om mij heen. Wat mij weer een jaloerse blik opleverde. Dit was iets wat Draco en ik gemeen hadden: we genoten van aandacht. Zo, zo veel. Het was gewoon heerlijk om te weten dat mensen jaloers op je waren, toch? Je had het beter dan anderen, en daar mocht je best mee pronken.
Twee dikke, grote, vette, domme, holbewonerachtige gestalten kwamen binnen. Je raad het al, Crab en Goyle.
'Dik, Dom, jullie ook hier? Dat jullie ouders je nog naar Hogwarts laten gaan... Als ik verantwoordelijk geweest was had ik jullie eerst leren lezen,' glimlachte ik arrogant naar ze en Draco, Blaise en Pansy lachten. Waarschijnlijk lachten de laatste twee alleen omdat Draco dat deed, om een beetje bij hem te slijmen. Als er iemand van de leerlingen veel impact had, waren wij dat. Ik had me zo hoog op Draco's sociale ladder weten de schoppen dat ik eigenlijk gelijk stond met hem. Draco was gewoon... Hij was de zoon van Lucius Malfoy, de man die buiten de minister van Toverkunst het meeste impact op het Ministerie had. Natuurlijk had Draco veel macht. En het hielp ook heel erg dat Draco en ik voor Hogwarts ook al beste vrienden waren geweest.
'Kop dicht, Delore,' Mompelde een van de twee. Ik kon ze nooit uit elkaar houden; ze waren allebei lelijk en stom, niet Slytherin-waardig.
Draco kwam overeind en ging beschermend voor me staan. Achter zijn rug om glimlachte ik arrogant naar ze en ik zwaaide - ook arrogant, natuurlijk - naar ze. Ze walgden van me - wie deed dat nou niet? Ik was een rotkind, net als Draco. Maar als je veel macht hebben wilde, dan moest je wel, dan had je geen andere keus.
Crab en Goyle deinsden terug en ze slikten. Tevreden ging Draco weer zitten en ik kroop weer tegen hem aan. Mijn blik scheurde ik los van mijn nagels en ik keek uit de ruimte rond. Pansy leek elk moment in tranen uit te barsten en Blaise stond nog steeds met mijn koffer in zijn armen. Nogmaals ging de deur open en twee mensen die ik herkende als Cam Doaur en Syenna Villauys kwamen binnen. Cam was van binnen precies zoals Draco, maar Cam had zwart haar, was nog veel, veel bleker dan Draco, had groene ogen en zijn gezicht was langer. Men zei altijd dat ik en Syenna zo goed als hetzelfde waren, maar we haatten elkaar nogal. Niet dat Draco en Cam elkaar mochten.
'Wat moeten jullie, Doaur, Villauys?' zei Draco dan ook chagrijnig.
'Modderbloedjes haten, Slytherin zijn,' antwoordde Cam. Ik snapte eigenlijk nooit zo goed waarom Draco en Cam elkaar haatten. Cam was een erg aardige jongen, hij was de vriendelijkste jongen van Slytherin. Makkelijk in de omgaan, zelfs geliefd bij Gryffoendors, hij was alleen erg sluw en een volbloeds. Hij en zijn broer Gale waren eigenlijk de Fred en George Weasley van Slytherin. Ze waren dan ook de beste vrienden van de Gryffoendor-twin. Misschien mocht Draco hem daarom niet, het zal me een worst wezen.