Love is something weird and unpredictable sometimes!

Het is ondertussen een paar dagen na ons uitstapje. En ik ga eerlijk zijn tegen jullie, dat heb ik mezelf beloofd en ik ga me er ook aan houden tot het einde, ook al is het misschien raar en gaan er zeker mensen zijn die een beetje verschieten gaan. Cient heeft toch wel iets losgemaakt in me, iets dat ik altijd goed heb proberen vast te houden zodat het bijna onmogelijk was om los te krijgen, een gevolg van al mijn miserie met meisjes. Ik ben er heel eerlijk in als ik zeg dat ze een paar dagen door mijn hoofd heeft gespookt na het uitstapje. Op een goede manier door mijn gedachte gegaan alsof ik haar al langer en beter kende, zeker niet als een meisje dat ik nog maar net ontmoet had. Die week na de Ardennen spookte Cient door mijn hoofd zoals Anneke al een half jaar deed. Ik wist niet wat er gebeurde, ik kon toch niet opeens ook iets voor haar voelen, dat zou niet iets voor mij zijn. Ik zeg niet dat ik verliefd op haar was maar toch , het voelde heel goed aan om over haar te denken.

Ze gaf me het gevoel dat ik een kans had om meer te worden, ook al is het onnozel dat ik dat voelde na haar 1 keer gezien te hebben. Ik geloof niet in liefde op eerste zicht, dan is dat puur op uiterlijk en er is geen echte relatie die puur op uiterlijk kan blijven duren , dat denk ik toch. Het zou gewoon heel erg raar zijn dat je iemand zijn karakter en innerlijk kan inschatten van de moment dat je ze de eerste keer ziet, geloof dat gewoon echt niet. Maar dat was niet bij haar , toen ik met haar gepraat had voelde ik gewoon dat wij goed overeen kwamen , er was een klik die mensen zeggen. Misschien niet de cliché beroemde klik van liefde hoor , gewoon een onverwachte maar goed voelende klik. Maar ik twijfelde er toch wel hard aan of het geen liefde was, soms weet je het gewoon niet wat je voelt denk ik. Zij bracht de jongen boven die ik vroeger was , de jongen die geen problemen had met praten met meisjes en durfde open te zijn tegen ze waardoor die meisjes ook graag met mij praten. Ze was een heel mooi meisje en behandelde me heel lief. Ze was alles wat ik in een meisje zocht op vlak van karakter dacht ik, en even de innerlijke jongen die nu spreekt, ze was ook wel totaal mijn type op vlak van uiterlijk. Blonde of witte haren vind ik altijd mooi aan een meisje als het niet geverfd is, ongelofelijk dat Anneke daar al voor had gezorgd , door haar heb ik een uiterlijk voor ogen gekregen wat ik zie als mooie meisjes, of ja , ik vind alle meiskes wel mooi op eigenlijke op een manier maar vind lichte kleuren gewoon schattig aan een meisje denk ik.

Cient was gewoon het eerste meisje in jaren dat spontaan eens tegen mij begon te praten. Dat ze toen zo spontaan en lief tegen me is beginnen praten ben ik haar nog altijd dankbaar voor. Het betekende toen iets voor me, een sprankel hoop in een verwarde situatie. Het was juist alsof ze een zus van Anneke was omdat ze zoveel overeenkomstige eigenschappen had met haar. En toen besefte ik, opeens was alles logisch, de reden waarom ze zo goed overeen kwamen, de reden waarom ze al zo close waren en de redenen waarom ze Anneke direct opener kreeg als iedereen in de jongerenwerking al had gedaan, ze was ECHT te zus van haar. Ik kon het eerst niet goed geloven en besefte toen ook pas dat ze ook wel een beetje op elkaar leken. Ik voelde me er echt slecht over dat ik gevoelens had voor 2 zussen, ook al twijfelde ik er aan wat ik voelde voor Cient en ik heb er zeker een paar weken over zitten nadenken wat ik echt voelde beide.

Uiteindelijk heb ik beseft dat ik niks voor haar voelde, Cient bedoel ik dan, het heeft me wel even gekost maar ik voelde geen echte liefde voor haar, daar was ik al veel te verliefd voor op Anneke en zij gaf me ook een echt gevoel van liefde in plaats van een uiteindelijke gevoel van kalverliefde bij Cient. Wat ik voor Cient voelde was niet meer dan een hevige drang om bevriend met haar te raken omdat ze me goed liet voelen over mezelf en me net als Anneke liet denken aan Sofie, en met haar was ik jaren echt bevriend geweest voordat ze verhuisde en daardoor mijn zelfvertrouwen serieus ingedeukt was. Ik kende haar toen nog niet super goed maar ik kan al verklappen dat ze een echte vriend is voor me geworden, ik zou niet weten wat ik zonder haar had moeten doen. Eeuwige dankbaarheid is haar beloning.