Hoofdstuk 1

slaperig open ik mijn ogen, en ze glijden door onze donkere kamer. als ik op mijn wekker kijk, is het pas 10:27. ik sluit mijn ogen en probeer weer te slapen. een zachte snurk vult de kamer, en ik kijk naar het bed waar Sietske in ligt. zij ligt nog vredig te slapen, denk ik jaloers. ik zie dat ook zij haar ogen opent, en we kijken elkaar een moment stil aan. uit het niets, begint ze hard te lachen. haar lach vult de kamer en ik moet nu zelf ook lachen. ik gooi de dekens van me af en kruip bij Sietske in bed. als we eenmaal gestopt zijn met lachen, kijken we elkaar weer stil aan. vandaag is het zover, zeg ik met een zenuwachtige stem. Sietske knikt, terwijl ze uit bed kruipt en de gordijnen open doet. aaw, zeg ik met een kreun. het felle licht verblind me, en ik sluit mijn ogen direct. als ik aan het licht gewent ben, open ik ze, en stap ook uit bed. wat zal ik eens aan doen? vraagt Sietske met een opgewekte stem, en ze opent de deuren van haar kast. geen idee, zeg ik nog steeds vermoeit, en ik begin mijn door de war zittende haar een beetje te fatsoeneren. als ik eindelijk klaar ben, heeft Sietske al een leuke outfit bij elkaar geraapt. jij ziet er altijd leuk uit, zeg ik terwijl ik door mijn kast kijk. ik zal je eens helpen, zegt Sietske en ze komt naast me staan. ze pakt een kort spijkerbroekje, een gestreept hemdje, en een blauw bloesje uit mijn kast en smijt ze op haar bed. bedankt zeg ik opgelucht en ik trek mijn pyjama over mijn hoofd, en hijs me in de kleren die op sietskes bed liggen. ik bekijk mezelf in de spiegel, en zit nog wat aan mijn haar. Sietske komt net de badkamer uit, met een tandenborstel in haar mond. wl j nobijt? vraagt ze onverstaanbaar. wat zeg je, vraag ik lachend. Ze haalt de tandenborstel uit haar mond en herhaalt haar vraag. Wil je een ontbijtje? Ja, zeg ik lachend en we lopen samen naar beneden. Ik trek de serviesla open en zet twee borden op tafel. Zwijgend dekken we de tafel en gaan zitten. Hoe laat moeten we ook alweer op Schiphol zijn? Vraag ik om de stilte te verbreken. Half 2, zegt Sietske en ze stopt nog een hap brood in haar mond. Ik pak mijn laptop uit de kast en draai onze tickets uit. Daar gaan we dan, zeg ik met de tickets in mijn hand. Ja, zegt Sietske met een zucht. We begonnen op een kleine club in Amsterdam en nu gaan we als sterspelers naar Londen, zeg ik. Ik zoek wat oude foto's op, en kijk ze door. Sietske verzet gaar stoel om met me mee ge kijken, maar trekt per ongeluk het tafelkleed mee. Voordat we kunnen reageren, liggen de borden, glazen, bestek en twee boterhammen op de grond, ah kom op! Zegt Sietske en ze bukt om de scherven op te rapen. Laat maat, zeg ik. We halen wel een broodje in de stad. Opgelucht staat Sietske weer op, en loopt met me mee naar de gang. Nog een Keer kijken we om naar de troep die nog steeds op de grond ligt. Met Een grijns open ik de deur en stap naar buiten. Sietske volgt me, en we lopen naar de schuur om onze fietsen te pakken. Goeie actie van je, zeg ik lachend tegen Sietske. Dat was niet grappig! Zegt ze en ze haalt haar fietssleutel uit de zak van haar jas. Toch blijf ik lachen en ik zie dat zij ook een glimlach niet kan onderdrukken. Als we eindelijk onze fietsen uit de schuur hebben weten te krijgen, stappen we op en fietsen weg. Al snel moeten we stoppen we bij een van de vele stoplichten van Amsterdam. Ik haat die stoplichten! Klaag ik terwijl ik op dat knopje sta te douwen. Lachend kijkt Sietske toe hoe ik sta te fratsen met het knopje. Vind je dat grappig? vraag ik geïrriteerd. Ja, zegt Sietske en ze fiets voor me uit als het stoplicht groen is geworden. Snel fiets ik haar achterna. Ik ga op de stoep rijden, om haar in te halen. Sietske probeert ook over de stoeprand te komen, maar in plaats daarvan ligt ze nu languit op het fietspad.