1.12

Justin en ik zitten in de auto, op weg naar Timeless. Nadat mijn vader me had gebeld, helemaal boos omdat ik nog niet thuis ben, zijn we gelijk teruggegaan naar de auto. Justin was bezig geweest om het kampvuur aan te doen en net toen het een beetje begon te branden belde hij. Ik was helemaal vergeten dat mijn vader zich misschien zorgen zou gaan maken. En nu heb ik ook nog niet eens de boodschappen die ik heb moeten halen. Hij zal vast vragen waar ik ben geweest, en wat moet ik daar dan op antwoorden? In de auto is het stil, beide zeggen we niets. Alleen het zachte geluid van de radio klinkt op de achtergrond.
'Gaat het?' Vraagt Justin dan. Ik haal mijn schouders op.
'Waarom zou het niet gaan?' Ik staar naar buiten, naar de sterren.
'Ik weet niet, je kijkt zo.. zo peinzend.' Ik merk dat hij naar me kijkt en draai mijn hoofd dan naar hem toe. Hij wend snel zijn gezicht af en let weer op de weg.
'Ik kijk niet peinzend.' Zeg ik. Hij haalt een hand door zijn haren, dat nog helemaal in model zit.
'Dan niet.' Mompelt hij. Een zachte grinnik verlaat mijn mond. Ik vind het gewoon grappig, zijn reactie. Hij haalt zijn wenkbrauwen iets op en kijkt weer opzij naar mij.
'Wat is er zo grappig?' ik schud snel mijn hoofd.
'Nee, nee, niets hoor.' Ik wuif wat met mijn hand en kijk glimlachend uit het raam. Hij parkeert niet veel later voor Timeless. Ik wil al uitstappen voordat ik überhaupt al dankjewel heb gezegd, maar de deur wilt niet open.
'Heb je kinderslot op je auto?' Vraag ik dan. Het lijkt me nogal raar, dat hij kinderslot op zijn deur heeft. Tenzij hij een kind heeft, waarvan niemand iets weet. Justin kijkt naar me en haalt zijn autosleutel uit het contact.
'Nee, ik heb de deur gewoon op slot gedaan.' Hij glimlacht naar me. Ik frons. De deur op slot? Waarom?
'Waarom?' Herhaal ik mijn gedachte. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht.
'Omdat ik iets wil doen.' Hij buigt iets naar me toe en draait wat aan de stoel waar ik op zit, die dan opeens plotseling naar achter valt, waardoor ik half lig. Ik probeer de riem snel los te maken, maar voel dan opeens een lichaam op me. Ik kijk recht in de bruine ogen van Justin, die niet eng of gevaarlijk staan, maar juist lief. Dit brengt me in verwarring. Mijn ademhaling gaat als vanzelf iets sneller en ik voel zijn vriend tegen mijn been aanprikken. Nog nooit is een jongen zó dichtbij geweest.
'W-wat doe..' Ik kan mijn zin niet afmaken, want voordat ik het weet heeft hij zijn gezicht naar me toegebogen. Zijn lippen zijn nog geen centimeter van de mijne verwijdert. Ik voel zijn ademhaling langs mijn lippen strelen. Ook zijn ademhaling versnelt iets. Hij drukt zijn onderlichaam iets dichter tegen het mijne aan en laat zijn lippen dan even over de mijne strelen. Ik krijg kippenvel op mijn armen terwijl de wereld om me heen vervaagd. Het is alsof het alleen nog maar Justin en ik is.

YOU LIKE THIS? Of mag ik de aanrakingen wel weglaten? Muahaha.