009

Vandaag geef ik mijn eerste toets. Dus heb ik eigenlijk niet zo veel te doen. Het enige waar ik moet voor zorgen is dat er niemand spiekt. Maar nu moet ik eerlijk zijn als ik zeg dat in daar wel heel slecht in ben. Ik bedoel ik kan het wel zien als het heel hard opvalt. Maar aangezien ik hoogbegaafd ben heb in zelf nooit hoeven te spieken dus ken ik niet alle trucs. Maar misschien is het wel beter zo. Want hoe meer spiekers hoe meer nullen hoe meer buizen hoe meer werk ik krijg. En dat is dus niet de bedoeling. Ik moest moeite doen om mijn ogen open te houden. Op 1 of andere manier heb ik een constant slaapgebrek. Maar dat zal wel te maken hebben met het feit dat jade voor 2 weken thuis is. Ik lach tegen mezelf en schrok wanneer er een papier tussen mijn armen door geschoven werd. Vlug keek ik op. En in zag tommy staan. Hij was aan het glimlachen. "Je hebt de formule gevraagd." Ik glimlachte terug en knikte. Hij ging terug naar zijn plaats stilletjes lachend. Tommy deed me zo hard denken aan een jongen uit mijn klas in Mullingar. Het heeft me een goed nostalgisch gevoel. Ik keek terug naar tommy en zag dat hij alweer voor een ander vak aan het leren was. Nu keek ik op mijn horloge.

"Nog 10 minuten dan moet iedereen ingediend hebben" bijna iedereen begon te panikeren. Ze begonnen bijna te protesteren. "Wow relax. Um weetje. Je hoeft het laatste vraagstuk niet te maken oke? Voor iedereen die het al gemaakt heeft. Sorry" de helft van de klas diende dan in. "Nog enkele minuten" zuchtte ik. Ik wou mijn toetsen niet te moeilijk maken. Dan diende Liam in. Hij had zijn haar overal. Normaal is zijn haar altijd perfect. Maar nu. Ik denk zelf dat hij zijn haar stijlt. Maar zou mijn toets zo moeilijk zijn. Ik bedoel. Het was makkelijk voor mij. Misschien zou ik het eerst aan iemand anders moeten vragen. De bel rinkelde. "Ik wil nu alle exemplaren. Anders moet ik nul geven. En geloof me dat doe ik liever niet." Ik kreeg nog een paar exemplaren in mijn hand gedrukt. Vlug controleerde ik maar niemand had nog een exemplaar.

Ik nam de toetsen en stak ze in mijn rugzak. Ik zou ze wel verbeteren in de leraarskamer. Wanneer iedereen uit het lokaal is ga ik ook. Nu heb ik een uurtje vrij, dan heb ik de 2des, 3des middag. En dan de 4des voor 2 uren. De vierdes heb ik enkel de maandag en een uurtje de vrijdag. Nadat ik mijn hele lesrooster vanbuiten geleerd heb zit ik neer aan de tafel.

Ik leg mijn toetsen neer maar eerst ga in eens door mijn cursus van de 2des gaan. Ik vul het niet in. Maar ik hou er toch van om eens voor de les te zien wat we gaan doen. Ik doe mijn rugzak open. En ik vind de cursus niet. Oh nee die zal nog thuis liggen. Ik zuchtte. Ik sta recht. Ik moet het wel halen. "Niall wat ga je doen?" Vraagt helen. "Wel. Ik vergat mijn cursus thuis. Ik ga ze vlug gaan halen." Ze knikte. Ik nam mijn auto sleutels en liep naar mijn auto. Ik startte de motor en begon te rijden. Er was niet veel volk op de weg op dit uur. Dat was wel handig. Ik kwam aan. Ik opende de deur van het huis. Maar ik hoorde de tv niet spelen. Dat is raar. Meestal slaapt jade niet meer op dit uur van de dag.

Ik trek me er niks van aan en loop de trap op voor mijn cursus. En inderdaad daar lag hij. Op het hoekje van de bureau. Boos op mezelf en een beetje blij nam ik het boek mee. Ik ga meteen terug. Maar eerst ga ik jade nog gedag zeggen. Ik ben zeker dat ze niet meer slaapt. Ik wandel over naar onze slaapkamer en wandel binnen. "Jade liefje sla."

Ik stond aan de grond genageld. Ze zouden een schilderij er van kunnen maken. Met mijn boek in mijn ene hand en de klink in mijn andere. Ik greep de klink zo hard vast dat mijn hand wit werd. Ik beet op mijn lip. Mijn hart is net gebroken denk ik. En het is alsof dat gebeurd is met een bulldozer. Ik weet dat wat ik nu zie. Zal herinneren voor mijn hele leven. En dat wil ik niet. Ik laat de klink los en zonder iets te zeggen ren ik naar beneden. Ik heb het boek nu zo hard in mijn handen geklemd. Net voordat ik in de auto stapte hield jade me tegen. Ze had waarschijnlijk zijn overhemd aan. "Niall. Alsjeblieft." Smeekte ze.

"Wat alsjeblieft? Ik ben bijna honderd procent zeker dat het is wat ik zag. Dus je had een leuke tijd in Europa he. Laat me raden. Al die cadeautjes. Was het omdat je je schuldig voelde? Voelde je je ze beter? Die schoenen en al die snapbacks en T-shirts. Je voelde je gewoon schuldig, schudlig omdat je me al bedriegt voor maanden. Maanden mij voorliegt. Nee niall nu niet ik voel me niet zo lekker. Of nee Niall. Ik ben ongesteld. Wel veel ongesteld geweest he de laatste tijd? Weetje. Ik hoop dat er ooit iemand jou zal bedriegen. Dan weet je misschien wat je nu gedaan hebt. Hoeveel pijn het doet. Dag jade"

ik stapte in mijn auto en opende de ruit. "Weetje wat het ergste is? Ik hou nog steeds van jou" ik was al aan het wenen nu. En ik reed weg. Weg van de pijn. Weg van de liefde van mijn leven. Weg van alles. Ik kwam in school aan. Redelijk shitty als je weg rijd maar het is mijn job. Ik kan moeilijk anders. Loom liep ik door de gangen. Mijn hoofd naar de grond zodat niemand zou zien dat ik eigenlijk aan het wenen ben. Het is niet hysterisch. Maar stille tranen die zachtjes zonder veel geluid een spoor naar beneden maken. Waardoor een zout lijntje glinstert op mijn wang. Ik kwam in de leraarskamer.

Zonder veel geluid zat ik neer en legde mijn cursus naast me. Helen zat er nog steeds. Ik keek naar de papieren die naast me lagen. Een traan viel op het tafelblad. In voelde Helen's blik op me branden. "Niall ben je aan het wenen?" Vroeg ze verwonderd. Alsof ik niet kon wenen. Alsof ze denkt dat ik elke dag de zorgen loze blije kabouter ben. Voorzichtig keek ik op. Ik vertrouwde mijn stem niet dus ik keek dan maar recht voor me. Ze kwam dichter en knuffelde me. "Wil je me vertellen wat er gebeurde?" Vroeg ze zacht en bang om me te breken. "Het is jade. Ik zag ze. Met iemand anders" zei ik zacht. Bijna te zacht voor een mens om te horen. Helen zuchtte. Ze had het dus duidelijk gehoord. Ik was moe van het en stond op. Ik nam mijn cursus en papieren.

"Ga naar huis Niall." Zei ze. "Ik wil niet naar huis. Ik wil echt niet naar huis" zei ik voordat ik het suffe lokaal verliet. Ik wandelde naar blok D een beetje verloren. Ik had geen zin om naar buiten te gaan. Maar binnen was het ook suf en dit was het ook niet. Nu had ik zin om me op te sluiten in het toilet. Gewoon zorgeloos. Ik heb nog lesuren op het toilet doorgebracht. Iemand liep naast me. Daar had ik nu echt geen behoeft aan. "Mr. Horan. Mijn beste vriend toonde me de schoenen en ze echt wow. En die prijs. Niet te doen" ik keek op en keek naar Liam. Zijn gezichtsuitdrukking ging van blij. Waarom was hij zelf blij. Ik bedoel het is maandag. Naar bezorgd en verwonderd. "Gaat het?" Vroeg hij bezorgd. Ik schudde mijn hoofd. "Sorry. Ik zou je er niet moeten mee moeten lastigvallen. Ga maar die iets nuttig doen. Zoals studeren ofzo." Ik keek nu naar hem.

"Nu klinkt ik alsof ik zelf wel leerde. Voor alle duidelijkheid. Ik leerde nooit. En dan ben ik echt eerlijk.” Hij schudde zijn hoofd. “nee, jij heb me ook geholpen al een paar keer. Nu is het mijn tijd om jou te helpen.” Zei hij. Die jongen is echt te lief voor deze wereld. Ik glimlachte. “dank je. En ik wil je het wel vertelle maar ik moet les geven in 5 minuten. En anders dan jou kan ik niet naar huis. Niet alleen omdat moet les geven.” Ik zuchte en keek weer op. hij kwam naar me toe en gaf me een knuffel. Zijn armen waren sterk en op een of andere manier voelde ik me beschermd. Hij keek naar mij. Nog steeds zijn handen op mijn schouderbladen. “als je erover wil praten meneer. Je weet me te vinden oke?” ik kinkte. “dank je Liam” ik liet de 18 jarige jongen achter me en wandelde naar mijn lokaal
.
Het lesuur was nog niet over maar dat wil niet zeggen dat ik nog niet mag kamperen in mijn lokaal. Ik ging met de achterkant van mijn hand over mijn ogen. Ze zijn waarschijnlijk wel rood. Maar om eerlijk te zijn gaf ik daar nu niet veel om. Ik was al blij dat ik de gevoelen loze tranenstroom had kunnen stoppen. De bel ging en niet veel later stroomden de eerste 2de jaars binnen. “kom binnen in dit paradijs van leerstof” zei ik niet zo enthousiast als ik het anders zou gezegd hebben. Ik begon les te geven. Maar ik moet eerlijk zijn. Ik liet ze gewoon wat stomme oefeningen maken. Iets wat ik alweer anders niet zou doen. Ik moet eigenlijk toegeven dat alles tot 12 uur was dat ik een toets gaf aan de 3de jaars. Die ik natuurlijk geplant heb. Ik ben niet echt de leerkracht om onverwachte testen te geven. Maar alles voelt anders vandaag dat ik eerlijk toegeef dat ik het mezelf nog zie doen.

Een zucht ontsnapte mijn lippen wanneer de bel ging. Zonder er veel bij na te denken liep ik naar de kantine. Ik bedoel. Zo moeilijk is dat ook weer niet. Tom, louise en Sarah waren al aan het eten en ik schoof bij. “Niall. Je ziet er verschrikkelijk uit” zei Tom. Ik zuchtte wetende dat hij gelijk had. Spiegels probeerde ik al te meiden. Ik wil de pijn die ik voel niet zien. “dat zeg je niet tegen mensen Tom. Dat is grof en het doet pijn” zei sarah. “pijn. Wat is pijn?” zei ik ongeïnteresserd. “wat is er gebeurt maatje?” Ik hoorde dat Tom het meende. Hij gaf om me. Toch nog Iemand die dat doet. “het is gewoon. Jade. Ik ging vlug naar huis omdat ik vergeten was en.” Ik stopte even. “ze was niet alleen”

alweer kwamen de woorden amper uit mijn keel. Ik keek naar mijn eten. Maar ik wist dat ik er toch geen hap door zou krijgen. Ik schoof het volle bord voor me uit. Dat zagen ze natuurlijk allemaal. “heb je les deze namiddag?” ik kinkte. Tuurlijk. Ik ben leerkracht hier. Ik rolde mijn ogen terwijl ik naar de tafel keek. Zodat niemand het zag. Tom stond op en wenkte me met hem. We gingen ergens waar we konden praten “ga naar huis Niall. Praat er over. Ik weet dat je nog van haar houd. En zij houd ook nog van jou. Maar je moet praten. Willen jullie doorgaan? Wil je het opnieuw proberen? Geef je haar nog een kans? Is ze echt degene waar je voor wil vechten. Ik weet dat de pijn vers is en de wonden diep. Maar je moet met haar praten.”

Hij gaf me een knuffel en ik keek hem aan. “dank je Tom.” Ik was bijna weg om mijn spullen in het lokaal te halen. “Naill, wacht. Weet dat zij fout was. En ik weet dat je slim bent en er wat meer hersens daar in zitten dan bij mij. Maar gebruik ze oke” “wel dat is eens iets anders dan het woord hoogbegaafd. En zal ik doen. Je bent een echte vriend Tom.”

Hij kinkte en ik wandelde naar het lokaal. Ik nam mijn toetsen en rugzak. Vlug reed ik naar huis. Bijna geruis loos wist ik het huis binnen te komen. Maar dat veranderde toen ik de deur dichtsloeg. Ik was thuis. Misschien moest ze dat wel weten. Ik schopte mijn schoenen af en toen ik me omdraaide zag ik jade al staan. Toen wist ik het. Ik wil haar niet kwijt. Ik wil dat ze blijft. Ik wil haar boy zijn. “jade” piepte ik er uit. “niall” zei ze zacht.

“fuck this” zei ik en ik rende naar haar toe. Ik legde mij armen om haar heen en kuste haar haar. Ze was dicht bij mij. Zo wou ik het. Ik wou haar dicht bij mij. “jade. We moeten praten” zei ik nog steeds had ik haar stevig vast. Moest het van mij afhangen zou ik ze nooit meer loslaten. Maar toch deed ik het. Ik wandelde naar de zetel en ze zat naast me. Ik nam haar hand en ze legde haar andere hand op mijn hand. Ik zag dat ze geweend had. Maar dat had ik ook. “wil je alsjeblieft eerlijk antwoorden?” vroeg ik haar ik keek nu op van onze handen en keek recht in haar ogen. Langzaam knikte ze.

“ik wil gewoon weten waarom? Dat is niet veel. Denk ik” ze zuchtte. “dat kan ik niet zeggen Niall. Ik zou kunnen zeggen dat ik alleen was. maar dat is mijn eigen schuld. Ik zou kunne zeggen dat we niet meer samen pasten. Dat ik niet meer van jou hield. Dat onze liefde niks meer waard was. Maar dat is het ook niet want ik hou nog steeds van jou. Nog meer dan vroeger. Ook zou ik kunnen zeggen dat je niks waard bent in bed. Je niet kan kussen. Maar dat is het zeker niet. Je bent de beste die ik ooit had. De manier waarop je me kust. Teder en zacht wanneer je me mist. En iets harder maar toch niet te wanneer je meer wil. Ik wil je zo graag een reden geven Niall. Een reden waarom ik onze relatie en alles wat ik had en lief had. Op het spel zette voor die 20 jaar oude sexbom. Want dat was wat het was. ik hield niet van hem en dat zal ik nooit doen. Het domme is dat ik mezelf moest weerhouden om jou naam te roepen weetje. Ik ben zo dom. En het spijt me.” Ik zuchtte. En kuste haar zonder veel druk gewoon een kus om haar te laten weten dat mijn liefde nog steeds hetzelfde is. Ik steun mijn hoofd op haar voorhoofd. Een traan was alweer over mijn wang aan het rollen. Ik heb het haar vergeven. Ik wil voor haar vechten. Maar ik ben het niet vergeten.