A ranger/traitor 122

Ze schoten goed op. Sean wist precies waar ze heen moesten en wat de snelste weg was. Ze hielden een tempo aan dat hun paarden niet meer vermoeiden dan ze aankonden, maar ook niet minder. Al snel hadden ze de grens met Galwegh bereikt. Helaas wachtte daar grenswachters hen op.
“Halt, wat moet daar?” Ze hielden hun paarden in. Gelukkig had Sean heel goed geweten wat hen te wachten stond en waren ze op alles voorbereid. Sean ging stapvoets naar de wachters toe.
“Wij zijn gezanten van Koning Sean O’Carrick van Clonmel. Wij zijn erop uit gestuurd vanwege de piraten die zowel onze kust als die van Galwegh teisteren.” De wachters keken hem argwanend aan.
“Kunnen jullie dat bewijzen? Jullie zien er niet echt uit als gezanten.” Sean glimlachte minzaam.
“Natuurlijk kunnen we dat.” Sean haalde enkele documenten tevoorschijn en liet ze aan de wachters zien. Een van de mannen, die blijkbaar kon lezen, nam ze zorgvuldig door. Arnaut zond Halt een knipoog.
“Goed dat het deze keer echte zijn.” Halt haalde zijn schouders op.
“Als ze hun doel dienen, is het voldoende, toch?” Arnaut was zo verstandig om daar niet op te antwoorden. Er waren enkele dingen waar hij en de oude jager het nooit helemaal eens over zouden worden, maar dit was niet de moment om daarover in discussie te gaan. In ieder geval was het handig dat Sean de vorige avond de papieren van de nodige zegels had kunnen voorzien. Niemand kon de koning zeggen dat hij loog, als hij vertelde dat hij toestemming van de koning had.