[009] Louis William Tomlinson

Zonder dat ik het zelf door heb zijn mijn ogen waterig geworden. Een kleine traan glipt uit mijn ooghoek. Ruw veeg ik hem weg. Ik wou die tijd zo snel mogelijk vergeten maar het voelt net alsof het allemaal opnieuw gebeurt. Met moeite verman ik me en knipper mijn tranen weg. Ik moet me niet zo aanstellen. Het is maar een leerling. Vroeger was het veel erger. Zo zou het nooit meer worden. Even kijk ik naar mijn ring en doe hem langzaam af. Ik laat hem in de zak van mijn blazer glijden en zucht diep. Ik pak mijn pen weer op en kijk naar het papier voor me. Ik begin wat te neurien om mijn gedachten te verzetten. Rustig ga ik door met cijfers geven. Het maakt niet zoveel uit of je talent heb. Sommige mensen zijn minder goed dan de andere. Zolang je maar goed je best doet krijg je al gauw een voldoende.

Ik schirk op als de bel gaat. Langzaam schuif ik het papier weg en sta op. Ik stop de spullen in mijn tas en draai me om als ik gekuch hoor. Harry staat in de deur opening. Zijn ogen op mij gericht, zijn handen in zijn broekzakken en hij likt langzaam over zijn lippen. Hij doet de deur dicht en stap langzaam naar me toe. Hij duwt me terug op mijn stoel. Als verstijfd kijk ik toe hoe hij mijn hand pakt. Zijn zachte lippen er even opdrukt om hem daarna weer los te laten. Hij pakt een papier van de tafel en schrijft er wat op. 'What are you doing?' Vraag ik verward, mijn stem trilt lichtjes. 'Changing my grade.' Hij knipoogt naar me. Mijn mond zakt zachtjes iets open. 'But.. you can't..' Stammel ik. Hij grijnst en buigt zich naar me toe. 'Ofcourse I can do that.' Zachtjes raken zijn lippen mijn mondhoek. 'Stop..' fluister ik met moeite. Zijn hand legt hij op mijn bovenbeen. 'Are you gonna change my grade again?' Zwakjes schud ik van nee. 'Good.. good boy..'