Hoofdstuk 20

Ik leg de brief naast me neer en staat voor me uit. Hier heeft El me nooit iets over verteld. Over die dromen.
"Louvia? Gaat het wel?" vraagt Amber. "Ja hoor. Er is niks." Antwoord ik terwijl ik een lach op mijn gezicht probeer te toveren, waarschijnlijk lijkt het meer of iemand mijn wangen uit elkaar trekt. "Maar je leek zo in shock?" Vraagt ze nog een keer.
"Komen jullie eten?" Roept mam van beneden af. Dankje. Wow, perfecte timing. Ik spring recht en trek Amber vrolijk mee. Mama's macaroni met kaas is gewoon de allerbeste van de hele wereld! Samen rennen we de trap af en ik zit meteen klaar aan tafel. Amber komt rustig naast me zitten. Aha, daar is mama met de pot! "Hmm.. Dat ruikt heerlijk!" Zeg ik als de heerlijke geur mijn neus binnendringt. Mama zet de pot op tafel en ik val meteen aan. "Lou! Misschien moet je je gast eerst geven?" Zegt mama streng. Tegen mijn zin schep ik wat voor Amber op. Zo snel dat er een beetje naast het bord valt. Amber lacht ermee. Beide kijken we naar mama maar ze heeft niets door. Ik haal mijn schouders op en begin snel met eten.

Na het eten ruimen we de tafel tesamen af. We zetten de borden in de afwasmachine en gaan daarna weer naar boven. We liggen beide op mijn bed en ik vertel over Elore en mij toen we jong waren. Ik vertel over hoe de juf ons altijd apart moest zetten omdat we te veel praatten. Zelfs als kleuters waren we al praatziek. Ik vertel over de leuke en minder leuke momenten die we hebben meegemaakt en voor we het weten is er al een uur voorbij. Plots klinkt er een luide 'PLING' door de kamer. "Jap, dat is demijne." Zegt Amber. "Hmm... Waar ligt dat ding nu weer? Wanneer je het niet nodig hebt ligt het overal en wanneer je het dan eens nodig hebt, ja, dan is het verdwenen hoor." Zucht ze terwijl ze wat rommel optilt. Uiteindelijk vind ze hem onder een paar sokken. Oeps, misschien moet ik toch maar eens opruimen. "Van Harry..." Mompelt ze binnensmonds. Waarschijnlijk was het niet de bedoeling dat ik het hoorde, maar dat hoordeik dus duidelijk wel. "Wat schrijft hij?" Vraag ik nieuwsgierig terwijl ik dichterbij schuif.

Hey, ik wou gewoon even vragen wanneer je de schoenen terugbrengt Hazz x

Jap. Die wil dus duidelijk meer. Amber kijkt me wanhopig aan. "Wat?" Vraag ik. "Harry... Ik... Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet helemaal niet meer wat er gisteren gebeurd is. Vanochtend werd ik naast hem wakker met enkel een slipje aan. Ik herinner me helemaal niets." Stamelt ze. Oke, ik had wel iets in die richting verwacht, maar dat nu ook weer niet. "We lossen dit wel op. Het komt goed, geloof me." Troost ik haar. Ze is helemaal overstuur en er rollen 2 dikke tranen over haar wangen. "Ik schaam me dood Louvia. Wie weet wat ik allemaal gedaan heb. Ik moest me controleren. Mijn pa zal woedend zijn, nog niet te spreken over mijn ma." Snikt ze. "Zal ik met je meegaan naar Harry? En daarna gaan we bij je thuis langs. Goed?" Vraag ik voorzichtig. "Nee, ja, ik bedoel, ik heb niet zo graag dat je mee naar huis gaat. Dat los ik zelf wel op." Stamelt ze. "Maar als je het niet erg vind zou het wel fijn zijn als je mee naar Harry gaat."
"Is goed, stuur je even dat je ze nu komt brengen? Dan ga ik de jassen al zoeken." Zeg ik terwijl ik tussen de rommel in mijn kamer naar de jassen zoek. Ik hoor hoe haar vingers even over de toetsen vliegen en dan staat ze recht. "Ik denk niet dat je het beseft, maar we hebben onze jassen aan de kapstok gehangen." Beschaamt en met rode wangen loop ik achter haar aan naar beneden.