010 Jasmine

Terwijl de jongens op de playstation spelen overdenk ik de woorden van Zayn. Misschien moet ik het Dylan vertellen. Hij kan me helpen hoe ik dit moet aanpakken. "Jas?" Plots zie ik een hand voor mijn ogen. "Sorry, ik was even weg." verontschuldig ik me. "Geeft niet, maar wil jij niet eens spelen?" antwoordt Niall en houdt de afstandsbediening voor me. "Oké dan." glimlach ik en neem het aan. "Prepare to lose." grijnst Louis. "We'll see about that." Ik bluf maar wat. Ik bedoel maar, ik kan dat spel niet. Hoe wil je dan dat ik hem versla?

"Zie je wel, ik win!" Louis doet een... Overwinningsdansje? Of iets wat er op moet gelijken terwijl zowat iedereen hem uitlacht. "Wat had je dan verwacht? Ik ben niet bepaald een pro als het op playstation neerkomt." lach ik. "Maar je hebt het goed gedaan voor een beginner." antwoordt hij gemeend. "Hoorde ik daar een compliment?" grijns ik. "Jup, af en toe kan dat er wel eens van af." glimlacht hij. "Oh, dan zal ik maar van het moment genieten." lach ik en word in mijn zij geport door Harry. "Wil je ook eens tegen mij spelen?" Lachend knik ik. "Geef jij jouw controller aan hem, dan kan jij die van mij nemen en leer ik je enkele trucjes." stelt Louis voor. "Prepare to lose." herhaal ik Louis zijn woorden van eerder. "We'll see about that." En met die woorden start een nieuwe ronde.

Terwijl ik probeer te winnen van Harry vliegen de tips me rond de oren. Ik probeer ze zo goed als mogelijk te onthouden en vooral uit te voeren, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik faal nog altijd, maar het gaat blijkbaar beter dan daarnet want ik zit al aan dubbel zoveel punten als daarnet en we zijn nog maar halfweg. Harry zit zowat aan het driedubbele van mijn punten, dus tenzij er een mirakel gebeurt zal ik weer zwaar verliezen. Damn it.

"Bedankt jongens! Het was heel fijn." We zijn zowat drie uur en heel veel spelletjes en een afscheid verder. "Blijven oefenen he, Jas. Dan kom je er wel. Op een dag zal je dan toch eens één van ons kunnen verslaan." lacht Harry. "Dan hoop ik met heel mijn hart dat jij als eerste van mij verliest." grijns ik en geef hem een knuffel. "Misschien wil je broer je wel trainen... In het ander geval zal één van ons die functie op zich moeten nemen." grijnst Niall. "Ik denk dat mijn broer er het geduld niet voor heeft, maar ik zal het hem zeker eens vragen. Eerst heb ik hem nog iets te vertellen." Die laatste zin is eerder wat gemompel, maar aan Zayn zijn gezicht te zien snapt hij wel waarover ik het heb en lacht eens bemoedigend. "Het komt wel goed." fluistert hij en trekt me in een knuffel. Kort daarna volgen Niall, Liam en Louis zijn voorbeeld.
Louis trekt zich uit de knuffel maar houdt me nog even vast. "Als er wat is, dan zijn we er voor jou. We kunnen je onze nummers wel niet geven... Orders van het management.. maar stuur gerust een bericht op Twitter. In het ander geval kom je maar gewoon naar het tafeltje waar we elkaar steeds blijken te ontmoeten." laat Louis me nog even weten. "Het was maar twee keer en het was puur toeval." merk ik droog op. "En dan? Ik denk graag dat het lot ons samenbrengt aan dat tafeltje." grijnst hij. "Maar goed, we gaan maar eens. Het was fijn je te leren kennen." besluit Liam waardoor de jongens één voor één het huis verlaten en ik alleen achterblijf.