Chapter VI

‘Aryll’ mompelde ik bijna onverstaanbaar, maar het moment dat ze iets hoorde begon haar gezicht te stralen. Ze keek me met een grote glimlach aan, waarschijnlijk omdat ze geen antwoord terug verwachtte. Nu ik haar eens goed bekijk zie ik dat ze eigenlijk helemaal niet lichamelijk gewond, ze heeft geen verband of zit met draadjes vast aan machines zoals ik. Ze kan gewoon vrij rondlopen en is zo vrolijk als wat. ‘Waarom ben jij hier?’ vraag ik zo rustig mogelijk, toch klinkt het best schuw. Glimlachend vertelde ze wat er aan de hand was met haar. 'De dokters hier hebben mij verteld dat mijn aandoening erg speciaal is. Ze hebben het tijdelijk "Unidentified Aging Disorder" genoemd, afgekort U.A.D. Kort gezegd ik verouder niet. Mijn lichaam blijft voor altijd het lichaam van een 13-jarige. Ze weten niet wat er met mijn lichaam aan de hand is, maar denken dat het iets met magie te maken heeft.' Ze lacht even en dan is het weer stil in de kamer. 'Magie hè...' zeg ik zacht. Ik wou vragen hoe oud ze nu dan is, maar ik bedacht me. 'En jij..? Hoe heb je jezelf in zoveel verband geholpen?' Vraagt ze even later op een nieuwsgierig toon. Ik bleef stil voor me uit kijken. Ik was niet van plan om die vraag te beantwoorden. Ik hoorde haar van haar bed afspringen en deze kant op lopen. Ze ging naast mijn bed staan en keek me met haar grote groen-blauwige ogen. Ik probeerde haar te negeren, maar elke seconde ging ze dichter bij mijn gezicht zitten en smeekte haar ogen steeds meer. 'Brandwonden' antwoord ik schuw en geïrriteerd.