Chapter 2

Ginny's oogleden trilden even voordat ze ze langzaam iets meer dan een centimeter open deed. Ze zag hoe haar vader druk heen en weer rende en dat ze in de woonkamer was. Haar moeder stond aan de voet van de bank. Het was stil, Erg stil. Hoe kon dat eigenlijk. Ze was hier geboren met 6 oudere broers waarvan 3 weg waren. Hier kon het gewoon niet stil zijn. Met een schok kwam ze overeind. Was ze nou doof geworden? Ginny zag hoe haar moeder schrok en iets tegen haar zei. Ze hoorde nog steeds niet, Helemaal niets. Geluidloos gleden de tranen over haar wangen naar beneden. Ze mocht en kon niet doof zijn. Teleurgesteld ging ze weer liggen. Hopend dat haar gehoor ooit nog terug zou komen.

Een reusachtige slang, Bloed van hanen, De teksten..... Haar gebeente zal eeuwig in de Kamer liggen. Het leven dat langzaam maar pijnlijk uit haar wegvloeide. Riddle, Het dagboek van Riddle.

Ze kwam gillend overeind. De nachtmerrie nog vers in haar geheugen. Ze had gedroomd, Gedroomd over haar eerste schooljaar. Het jaar dat ze het dagboek van Tom Marvolo Riddle volgde. Ze was toen zijn slaaf geworden en had zichzelf naar de kamer moeten brengen, Wachtend op de dood. Met een schok besefte ze iets. Ze had zichzelf horen gillen. Echt gillen. Dat betekende dat ze weer kon horen! 'MAM, PAP' schreeuwde ze en ze zag hoe haar vader wild naar binnen strompelde. 'GINNY JE BENT WAKKER' schreeuwde hij en hij nam haar in een stevige omhelzing. 'Hoe lang sliep ik?' vroeg ze aan verbaasd aan haar vader. Ze was toch maar een paar uur weggeweest? 'Drie dagen lang.' antwoordde haar vader. 'Drie dagen lang zonder een zusje die ons elke keer wijst op het feit dat onze ideeën zo genaamd belachelijk zijn.' hoorde ze opeens en ze draaide haar hoofd en kwartslag. In de deuropening stonden Fred en George grijnzend naar haar te kijken. 'O hou toch jullie mond.' antwoordde Ginny waarna de zachtjes grinnikte.

'Weet je wie de dader was?' vroeg Luna aan haar. Vandaag was Luna op bezoek en samen gingen ze wandelen in het bos. Ze vermeden de zijpaadjes want in 1 van die paadjes was ze aangevallen en liepen stevig door op het hoofdpad. Uiteindelijk stopte het paadje bij een meer waar al een paar muggles in zwommen. Automatisch liep Ginny naar haar vaste plaats waar ze spullen neerlegde en de handdoek uitrolde. 'Luna, Ik weet van niks echt niet.' antwoordde ze zuchtend. Zowat elke dag werd ze wel ondervraagt door haar broers en haar ouders. Zelfs Percy had ervan gehoord en had haar een brief gestuurd. 'Kom op, Laten we gaan zwemmen!' zei ze en ze trok haar shirt uit. Ze had vandaag een wit met zwart gestippelde bikini aan. Ze zag hoe een paar jongens uit het dorp bewonderend naar haar floten en ze kreeg een blos op haar wangen. Toen Luna ook omgekleed was sprong Ginny in het water waar haar felrode haren zachtjes heen en weer zweefde. Niet wetend dat er nog iemand naar haar keek.