Hoofdstuk 6 POV Harry Styles

Ik hoor dat iemand binnen komt maar ik reageer er niet op wat moet ik dan ik ben een wrak. Ik kijk naar het scheermesje in mijn hand. En stroop dan voorzichtig de mouw van mijn vest op. Ik bekijk even mijn arm die (ook aan de andere kant) onder de snijwonden zit die ik zelf heb gemaakt met het scheermesje. Naar mijn idee de beste manier om de pijn te vergeten. De mentale pijn die ik dus heb als ik huil. Ik huil ja dat doe ik, ik ben een mietje dat heb ik al vaker gehoord. “Harry!” hoor ik nu van heel dichtbij roepen. Shit volgens mij is het Louis die me heeft gevolgd, maar hoe heeft hij ooit de deur open gekregen? Wat moet ik nu doen? Doen alsof ik hem niet gehoord heb of met hem gaan praten? Ik besluit voor het 2e te gaan en hem een kans te geven. Ik prop het scheermesje weg en haal in een snelle beweging de deur van het slot. Alleen domme Hazza vergeet zijn mouw naar beneden te doen. Louis komt binnen en vliegt me in de armen. Verschrikt en niet wetend wat ik moet doen knuffel ik hem maar terug. Hij laat me weer los en vraagt dan: “wat is er je bent zo van slag” Ik heb nu door dat ik mijn mouw nog niet naar beneden gedaan heb en doe die in een beweging naar beneden in de hoop dat ie het niet heeft gezien. Ik zucht een keer diep. “ik…” stotter ik een beetje. “rustig maar ik beloof je dat er niks zal gebeuren.” Ja dat zeg je nu maar wacht maar tot je het verhaal hoort… Ach wat heb ik eigenlijk ook te verliezen hij kent me toch niet zo goed. Ik haal een keer diep adem “ik kan het wel vertellen maar ik denk toch dat je me dan kei hard uitlacht net zoals iedereen” Louis kijkt me een beetje verward aan. “ik ben niet zoals iedereen de andere jongens ook niet hoor we zijn echt te vertrouwen” zegt hij terwijl hij me een bemoedigende glimlach geeft. “dat dacht ik van mijn ‘vrienden’ ook maar dat bleek ook van niet.” Ik bijt op mijn lip. Dat had ik niet moeten zeggen. Ik hoor voetstappen op de gang. “Harry? Louis? Zijn jullie hier?” hoor ik de stem van Niall zeggen. Ik denk weer aan mijn goede voornemen ‘laat alles achter je en begin opnieuw’ misschien is de beste manier om over nieuw te beginnen te praten met de jongens.. Louis roept de andere jongens dat we hier zijn. Ik kijk een beetje besluiteloos om me heen. Ik zie Niall, Liam en Zayn in de deur opening verschijnen en kijk beschaamd naar de grond. ‘je andere vrienden kwamen je nooit achter na en lieten je altijd stikken probeer het nog eens… misschien zijn ze wel te vertrouwen’ zegt een stemmetje in mijn hoofd. “zullen we maar terug gaan en dit vergeten ik wil het er later nog wel over hebben maar het is nu te vroeg ik ken jullie nog maar zo kort” Louis knikt begrijpend “als wij maar niks verkeerd hebben gedaan vind ik het prima.” De andere jongens knikken ook ter goedkeuring. “bedankt” glimlach ik zwak. “zullen we dan maar weer terug naar mijn appartement?” vraagt Liam. De anderen kijken mij vragend aan. Ik geef nu een knikje. En we lopen weer naar Liam’s appartement toe.