The child-birth 2

Carlisle werd onrustig en woelde door zijn haar; ‘Edward...?’ Vroeg hij aarzelend. Edward kneep zijn ogen samen. ‘Ja...’ Slikte hij. Carlisle sloeg zijn ogen neer. ‘Sorry Edward, maar ik vrees dat je zult moeten kiezen...’ Edward’s ogen werden groot. ‘Wat! Nee! Geen sprake van! Dat kan niet Carlisle! Dat kind moet veilig op de wereld komen, en Bella – Bella – Ze moet – Bella moet...’ Zijn stem stokte en hij keek wanhopig naar Carlisle. ‘Edward, luister naar me. Ik doe alles wat ik kan, maar het word gevaarlijk voor Bella en de baby! Dus wees klaar om een keuze te maken...’
Edward zweeg en perste zijn lippen op elkaar terwijl hij de hand van Bella pakte. ‘Het komt goed...’ Mompelde hij zacht. Nu werd ik ook wel onrustig. Wat als Bella het nu niet zou overleven? Ik moest er niet aan denken wat Edward dan zou doen. 10 minuten bleef het stil. De klok bleef genadeloos voort tikken. Toen keek Carlisle op. ‘Het spijt me Edward, maar nu is je moment gekomen... Neem vlug een beslissing, want dat kind blijft niet eeuwig waar het nu is.’ Edward legde zijn hand op een stoel, die direct kapot sprong door zijn immense kracht.
‘Nee – nee – nee!’ Schreeuwde hij. Nu sprongen er ook tranen in mijn ogen. ‘Bella mag niet dood gaan...’ Fluisterde ik. Ik voelde me plots weer een kind van 5 jaar.
Edward! Maak voort!’ Beval Carlisle. ‘De hartslag valt weg!’ Edward keek wanhopig rond zich. ‘Ik – ik – zij – die baby – aaaaarg!’ ‘Bella, red Bella!’ Riep hij ten einde raad. Carlisle zuchtte. ‘Te laat, de hartslag is weg.’