Hoofdstuk 1: De elfenprinses

De zonnestralen maakten haar wakker. Ze wilde hier voor eeuwig blijven liggen in haar warme, comfortabele bed. Door haar oogleden schenen oranje stralen. Ze wilde haar ogen nog niet open doen. Voor altijd blijven zweven tussen het moment van slapen en waken. Helaas duurde de rust niet meer al te lang. 3 kloppen op de deur van haar slaapkamer. 2 harde gevolgd door 1 zachte. Cherry. Ze kon aan de manier van aankloppen horen wie het was. De deur werd opengeduwd. 'Goedemorgen Athalanta,' zei Cherry. Cherry was haar dienstmeisje. Ze was niet veel ouder dan zij en had prachtig, lang, bruin haar, waar iedereen jaloers op was. Haar bruine ogen stonden altijd streng. 'Ik hoop dat u goed geslapen heeft. Uw ouders wachten beneden in de eetzaal voor uw verjaardagsontbijt en met belangrijk nieuws.' vervolgde Cherry. 'Ik laat u nu alleen.' Ze liep de kamer uit en sloot de deur achter zich. Ze deed nu pas haar ogen open. Het was haar verjaardag. Ze haatte verjaardagen. Nette kleren, haren goed, alles perfect, de hele dag verplicht met familie in 1 ruimte zitten, kortom: geen plezier. Ze werd 15 dit jaar. Alsof het wat uitmaakte hoe oud je werd. Toch was het wel bijzonder. Vandaag, precies 15 jaar geleden, in deze kamer, was ze geboren. De cocon waar haar vleugels in zaten was de volgende dag gescheurd en had haar vleugels onthuld. Het waren vlinder vleugels. Die van een Athalanta. Ze besloot dat ze haar ouders niet lang kon laten wachten, dus ze klom uit bed. Ze voelde het kleed van zachte bladeren onder haar blote voeten. Ze liep naar haar raam en deed de gordijnen open. De lucht was helder en haar kamer werd verlicht door gouden zonnestralen. Het was de perfecte dag om te gaan vliegen, maar helaas zou dat er waarschijnlijk vandaag niet van komen. Ze zocht haar netste, groene jurk uit. Bladgroen, lang en met gouden stiksels en frutsels die ingewikkelde patronen maakten. Wat haatte ze die jurk. Je kon er nauwelijks in ademen. Ze ging aan de klaptafel zitten om haar haar te doen. Ze besloot er wat boterbloemen goed in te doen, zodat het blonder zou lijken zou glinsteren in de zon. Ze zag eruit als een dame, zoals haar moeder zou zeggen. Met een zucht liep ze haar kamer uit op weg naar beneden.

In de eetzaal, zaten alleen haar vader en haar moeder aan de lange tafel. Zo te zien waren zij al klaar met ontbijten. Haar moeder had rossig blond haar en blauwe ogen. Ze was een lieve, zorgzame vrouw. Haar vader daarentegen, was hard als steen. Zijn haar was bruin net als zijn ogen. Zijn gezicht was ruw, in tegenover stelling tot dat van zijn vrouw.toen ze de eetzaal binnenkwam, knikte haar vader even bij wijze van begroeting. Haar moeder glimlachte. 'Athalanta,' zei ze. 'Je ziet er prachtig uit.' Ze wist niet goed hoe ze moest reageren op dit compliment, aangezien ze ten eerste vond dat ze er verschrikkelijk uitzag, en ten tweede bijna nooit iemand haar een compliment over haar uiterlijk gaf, dus ze knikte maar gewoon en ging zitten. Het ontbijt was geweldig, zoals iedere ochtend. 'Athalanta,' begon haar vader met zijn diepe stem, nadat ze haar laatste hap brood had doorgeslikt. 'Als je 15 bent heb je, nou ja, hoe zou ik het noemen, bepaalde, ehm, plichten. Je moet je netjes kleden, niet meer spelen in de modder, je bent volwassen nu. Er is geen plaats meer voor kinder dingen, je bent nu een echte prinses, de troonopvolgster, een dame.' Een dame. Ze haatte dat woord. Het klonk te chic. 'Athalanta, er zijn ook bepaalde dingen die je moet gaan doen. Je moet je voorbereiden op de troon, je kennis over de wereld bijhouden en misschien nog wel het belangrijkste: een geschikte huwelijkskandidaat vinden.' Athalanta had net een slok water genomen en verslikte zich bijna. 'Een huwelijkskandidaat? wist ze uit te brengen. 'Als troonopvolgster moet je natuurlijk wel een respectabel man aan je zijde hebben. En vanavond zul je er alvast een paar potentiële ontmoeten.' zei hij alsof het heel normaal was. 'Wat bedoel je vanavond?' vroeg ze geschokt. Dit was niet wat ze wilde. 'Er is vanavond een banket, hier in de eetzaal. Alle voorname heren uit de weide zullen aanwezig zijn.' Hij glimlachte. Ze was geschokt. Dit was niet wat ze zich had voorgesteld. Trouwen? Nee, nu nog niet. Ze moest nadenken. Mar veel tijd daarvoor had ze niet. Ze werd door Cherry en Flute, het dienstmeisje van haar moeder, meegenomen om zich nu alvast voor te bereiden op het banket, dat de hele avond zou duren. Ze werd gebaden in koud water, omdat dan haar vleugels minder doorzichtig zouden lijken, in een veel te strakke en veel te dure jurk gehesen, omdat ze dan rijker zou lijken, en haar haar werd opgestoken, omdat dat 'chic' zou zijn. Nadat ze helemaal klaar was, was ze uitgeput. En het ergste moest nog komen.

Athalanta zat stil in haar kamer te wachten tot Cherry haar zou komen halen voor het diner. Ze zweette zich kapot in de jurk in haar veel te hete kamer. Wat een rotverjaardag. Ze liep naar het raam en deed het een stukje open. Ze voelde de wind op haar gezicht en hoorde wat stemmen van gasten die aankwamen. Ze kon niet zien van wie de stemmen waren, maar de meesten klonken mannelijk. Ze stond bij het raam totdat alle stemmen waren weggevaagd. De mannen waren vast naar binnen. Ze had gelijk. Niet veel later nam Cherry haar mee naar de eetzaal die bomvol zat met mannen die ze niet kende, en die allemaal zonder schaamte haar van top tot teen uitgebreid bekeken. Ze was opgelucht toen ze naast haar vader kon gaan zitten en het diner begon. Het was luidruchtig en heet in de zaal. De mannen aten, dronken en schreeuwden naar elkaar. Ze hoopte dat ze na het diner allemaal weg zouden gaan. Helaas. Na het desert nam haar vader het woord. 'Geachte heren, jullie zijn hier allemaal vanavond bijeen voor de 15de verjaardag van mijn beeldschone dochter Athalanta.' Athalanta probeerde de blikken van alle mannen te ontwijken die plotseling weer aandacht voor haar hadden. 'Vanaf vanavond, is zij de bruid van 1 van jullie.' Vervolgde hij. Er klonk wat gefluister onder de mannen en ze bekeken haar nog eens goed. 'Wie haar als bruid wil, zou haar moeten leren kennen, haar respecteren en altijd aan haar zijde staan. Hij zal een goede man zijn. Het banket is beëindigd.' De mannen stonden op en verlieten 1 voor 1 de zaal. Athalanta verliet als laatste de zaal en ging direct naar haar kamer en deed de deur op slot. Ze wilde er niet meer uitkomen. De hele weide wist nu dat ze ging trouwen, het was officieel. Hoe moest ze hier ooit uitkomen? Er moest een manier zijn. En als al haar theorieën over hoe van je nieuwe man af te komen niet werkten, dan moest ze zich er maar bij neerleggen. Hoe erg konden die mannen nou zijn?